Φαντάζομαι ότι όλο και κάποιο επεισσόδιο θα έχετε δει από τα παιδικά Χελωνονιντζάκια στα 90's, αλλιώς αυτό θα πει ότι δεν ζήσατε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.
Αλήθεια πόσες φορές πιτσιρικάδες ξυπνάγαμε από τα χαράματα τα Σαββατοκύριακα;
Και έτσι λοιπόν, το Χόλιγουντ πιστό στις παραδόσεις του στο ό,τι κινείται-μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη (και από κει στην μικρή πλέον), αποφάσισε να κάνει και τα Χελωνονιντζάκια reboot, μιας και είχαν προηγηθεί στα 90's τρεις ταινίες.
Σκοτάδι μαύρο έχει απλωθεί πάνω από την Νέα Υόρκη, καθώς ο Σρέντερ (Tohoru Masamune, Inception) και η σατανική συμμορία του (Foot Clan) σταδιακά αποκτούν τον απόλυτο έλεγχο, από την αστυνομία μέχρι τους πολιτικούς, στοχεύοντας στην απόλυτη οικονομική κυριαρχία τους.
Το μέλλον προβλέπεται πολύ άσχημο, μέχρι τη στιγμή που τέσσερα περιθωριακά αδέρφια (τέσσερις μεταλλαγμένες χελώνες-έφηβοι) βγαίνουν από τους υπονόμους και ανακαλύπτουν πως το πεπρωμένο τους είναι να πολεμήσουν για να σώσουν την πόλη ...ως Χελωνονιτζάκια.
Γιατί ...η πόλη χρειάζεται ήρωες.
Τα Χελωνονιντζάκια σε αυτήν την αποστολή ζωής και θανάτου θα πρέπει να συνεργαστούν με την ατρόμητη δημοσιογράφο Έιπριλ Ο'Νιλ (Megan Fox, This Is 40) και τον εξυπνάκια κάμεραμάν της (Will Arnett, Jonah Hex) προκειμένου να σώσουν την πόλη και να φέρουν στο φως το διαβολικό σχέδιο του Σρέντερ.
Έχουμε τονίσει πολλές φορές, ότι πρέπει να έχουμε τις αντίστοιχες απαιτήσεις αναλόγως και με το είδος της ταινίας, κάτι που γενικά στην Ελλάδα το ξεχνάμε πολύ εύκολα μπερδεύοντας τα είδη ταινιών και τις προσδοκίες αλλά και γενικότερα προκαλώντας σύγχυση στους θεατές.
Τι περιμένεις λοιπόν από τα Χελωνονιντζάκια;
Να περάσεις καλά.
Το καταφέρνει η ταινία;
Ναι σε μεγάλο βαθμό και αυτό έχει σημασία.
Ως γνωστόν, τα Teenage Mutant Ninja Turtles είναι μια φανταστική ομάδα τεσσάρων μεταλλαγμένων χελωνών, οι οποίες προπονούνται από έναν ανθρωπόμορφο αρουραίο, τον Δάσκαλο Σπλίντερ (Danny Woodburn, Mirror Mirror) στην ιαπωνική πολεμική τέχνη ninjutsu.
Από το σπίτι τους, στους υπομόνους της Νέας Υόρκης, πολεμούν ασήμαντους εγκληματίες, δαιμονικούς μεγαλομανείς και εξωγήινους εισβολείς, παραμένοντας απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία.
Τα τέσσερα χελωνονιντζάκια πήραν τα ονόματά τους από τέσσερις διάσημους καλλιτέχνες της Αναγέννησης, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελο (Μικελάντζελο), Ραφαήλ και Ντονατέλο - και τους υποδύονται οι Alan Ritchson (The Hunger Games: Catching Fire), Noel Fisher (Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 2), Pete Ploszek (Parks and Recreation) και Jeremy Howard (Breaking Bad).
Θυμάμαι το καλοκαίρι πολλοί από όσους είχαμε αντικρίσει για πρώτη φορά εικόνες και trailer από την ταινία αυτή (στην οποία παρεπιπτόντως έβαλε το χεράκι του ο Michael Bay), νιώσαμε από περίεργα ως και απογοητευτικά.
Μέρα με την μέρα και όσο συνεχιζόταν η προώθηση της ταινίας, τα πράγματα άρχιζαν να καλυτερεύουν είτε λόγω των όχι και τόσο υψηλών προσδοκιών για την ταινία, είτε λόγω του οι υπόλοιπες φωτογραφίες και ειδικότερα το δεύτερο trailer, έδειχναν πολύ πιο βελτιωμένα και πιο παιχνιδιάρικα.
H ταινία ξεκινάει με μια εντυπωσιακή εναρκτήρια σκηνή βγαλμένη από κόμικ και η οποία είναι πραγματικά εξαιρετικά φτιαγμένη, προδιαθέτοντας τον θεατή για πολύ μεγάλα πράγματα.
Μετά προσγειώνεσαι απότομα, βλέποντας την Megan Fox.
Όχι εντάξει, πλάκίτσα (για τον ρόλο της δεν είναι κακή).
Το TMNT είχε ένα θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα, που έχει να κάνει με τον ρυθμό της.
Ναι μεν η ταινία είναι γρήγορη και μερικές φορές χορταστική σαν action movie, αλλά στην φούρια της τα μπλέκει όλα στο blender για να χωρέσουν μέσα σε λιγότερο από 100 λεπτά, πλοκή, δράση, χαρακτήρες και άλλα, κάτι που φυσικά δεν είναι εφικτό.
Αν μπει ο θεατής στο κλίμα της ταινίας και ξέρει τι πάει να δει, θα βρει την ταινία μια ανώδυνη εμπειρία.
Αυτό δεν αναιρεί όμως και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι εντελώς προσχηματικοί (μεγαλύτερη σημασία δίνεται στον χαρακτήρα της Fox, παρά σε αυτούς των Splinter, Shredder και του Fichtner).
Τουλάχιστον τα Χελωνονιντζάκια τα κάλυψαν.
Η πλοκή έχει τα κενά της, ενώ συν τοις άλλοις ενώ οι σκηνές δράσης είναι εντυπωσιακές και έχουν αυτό το επιβλητικό (και πετυχημένο) slow motion, νιώθεις ότι θα μπορούσαν να είναι λίγο καλύτερες, μιας και η παρέμβαση του υπολογιστή βγάζει μάτι σε κάνα δυο σημεία.
Το ότι δεν έχει μεγάλη διάρκεια η ταινία του Jonathan Liebesman εκτός από τα ελαττώματα του (όπως αναφέραμε προηγουμένως), έχει και μια θετική πλευρά με την έννοια ότι έχει γρήγορο ρυθμό και από ένα σημείο και μετά συνεχή δράση, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα.
Πολλές σκηνές δράσης είναι εντυπωσιακές, το 3D είναι μέτριο αλλά ίσως ελαφρώς ανώτερο του μέσου όρου και γενικότερα ο τομέας των οπτικών εφέ (με εξαίρεση κάποια fail όπως π.χ. στην μάχη του φινάλε ή σε κάποια σημεία στον υπόνομο), δείχνουν αρκετά καλοφτιαγμένα.
Το χιούμορ δεν λείπει από την ταινία (τα TMNT έχουν τις στιγμές τους και ο Arnett θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί σε αυτόν τον τομέα κάπως καλύτερα, αν και δεν τα πάει άσχημα), με μερικές σινεφίλ αναφορές στα 90's και άφθονο product placement να κυριαρχούν.
Γενικά, υπάρχουν δυο όψεις για την ταινία αλλά ένα συμπέρασμα.
Όποιος επιλέξει να την δει, δεν θα χάσει μιας και έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά σε μερικούς τομείς, όπως και λίγο τσαπατσούλικη σε κάποιους άλλους, ωστόσο για το είδος που πρεσβεύει και για αυτό που πας επιλέγεις να δεις η ταινία είναι μια χαρά.
Και φέρνει και πολλές μνήμες από το παρελθόν, κάτι που είναι αρκετά σημαντικό πλέον.
Από 23 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
