Μια οδυνηρή, συναρπαστική, ταπεινή και αρκετά καλοφτιαγμένη ιστορία σε αυτή εδώ την περιπέτεια του Stephen Daldry.
Η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη σχεδόν δικαιώνει τους θεατές καθώς τους δραστηριοποιεί τόσο ως περιπέτεια όσο και ως μια ιστορία κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όταν είδα αυτή την ταινία σκέφτηκα πώς η γλώσσα της ήταν τόσο τέλεια για να δείξουμε στους ανθρώπους μια ορισμένη κατάσταση σχετικά με την Βραζιλία.
Η διαφθορά, η βία στους δρόμους και ο διάσημος Βραζιλιάνικος τρόπος που ονομάζεται "jeitinho".
Σε μια άγνωστη χώρα του τρίτου κόσμου στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, τρία αγόρια της ‘’χωματερής’’ μιας αδιανόητης φτώχιας, βγάζουν τα προς τα ζην μαζεύοντας βουνά σκουπιδιών στις παρυφές μιας μεγάλης πόλης.
Μια μέρα αρκεί για να τα αλλάξει όλα αυτά.
Μια ατυχή - τυχερή μέρα που βρίσκεται κάτι πολύ ιδιαίτερο και μυστηριώδες.
Έτσι μυστηριωδώς αποφασίζει αυτή η παρέα να το κρατήσει, παρότι η αστυνομία ζητάει ανταμοιβή για τον επιστροφή του.
Η απόφαση αυτή φέρνει μαζί τρομακτικές συνέπειες και σύντομα τα παιδιά αυτά πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλη την πονηριά και το θάρρος για να μείνουν μπροστά από τους διώκτες τους.
Οι τρεις πολυμήχανοι φίλοι σκέπτονται δυνατά και όντας εκτός σχεδίου ξεγελούν όλους τους επικίνδυνους ενήλικες, όλους αυτούς που ευγενικά, ασυγκίνητα ή βάναυσα επιδιώκουν να τους ανατρέψουν.
Σε εναλλασσόμενο και σφιχτό ρυθμό, οι απόψεις διαφόρων συμπληρώνονται από περιστασιακές άλλες φωνές, και βρίσκουμε τα αγόρια σε επιτάχυνση μέσα σε μια ίντριγκα που τους βασανίζει δίχως να τους αφορά.
Όλα προσθέτονται σαν σε μια κλίμακα ενός θρίλερ.
Ανταποκρίνεται στον προκάτοχο του «Slumdog Millionaire» με ξεσηκωμένο και άκρως περιπετειώδες ύφος.
Οι χαρακτήρες άψογα δομημένοι.
Η δίγλωσση απόδοση και η συνολική ερμηνεία της μόνης γυναίκας με σημαντικές γραμμές στην ταινία είναι η Ολίβια (Rooney Mara, Her).
Επίσης κάπως μη εξοικειωμένη αλλά συμπαθητική ήταν η εικόνα ενός καθολικού ιεραποστόλου (Martin Sheen, Seeking a Friend for the End of the World) στην περιφέρεια του Ρίο.
Όπως και να'χει, έχουμε συνηθίσει σκηνοθέτες να απεικονίζουν την πραγματικότητα της Βραζιλίας και σχεδόν το 90% αυτών χάνονται, δημιουργούν ψεύτικες εικόνες και διακοσμούν την φτώχεια.
Αυτή τη φορά, όμως, αυτή η εξωτερική αντίληψη της μοναδικότητας της Βραζιλίας δεν χάνεται σε εξωτισμούς.
Μου φάνηκε πως ο Andy Mulligan (συγγραφέας του μυθιστορήματος) πραγματικά προσπαθησε στην έρευνα, μιλόντας με τους φτωχούς ανθρώπους του Ρίο Ντε Τζανέιρο και δίνοντας κατανόηση στο τι φοβούνται καθημερινά.
Πριν φτάσετε στη μέση της ταινίας, υπάρχει μια από τις χειρότερες σκηνές βασανιστηρίων και δυστυχώς, αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή για τις δράσεις της στρατιωτικής αστυνομίας στη Βραζιλία.
Αρκετοί πολιτικοί και πολιτικά κόμματα στη Βραζιλία πιπιλίζουν πολλά χρήματα από τους φτωχούς και η έκβαση της πλοκής είναι πολύ οικεία σε όλους εμάς που συμβαδίζουμε με όλα αυτά τα σκουπίδια.
Ένα χρόνο νωρίτερα, όταν η παραγωγή άρχισε, αυτή η ελπίδα ήταν πραγματικά εκεί.
Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην κακή ποιότητα της μεταφοράς, και για την αστυνομική βία.
Ο Stephen Daldry εν τελει εκτέλεσε όλες τις ιδέες ομαλά.
Είναι μια ιστορία δύναμης και κακουχίας που δηλώνει μια αυθεντική στιγμή για τη δύναμη της ελπίδας.
Από 30 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
