Πλέον, όποια ταινία με παρόμοια θεματολογία κυκλοφορεί, θα συγκρίνεται με το περσινό αριστουργηματικό 12 Χρόνια Σκλάβος.
Άδικα;
Και ναι και όχι.
Από την μία, η ταινία του Steve McQueen αποτέλεσε ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο συγκεκριμένο είδος, από την άλλη το Belle αν και ανήκει στην ίδια κατηγορία, έχει εντελώς διαφορετική προσέγγιση του θέματος.
Ας επικεντρωθούμε όμως στην ταινία μας, γιατί πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια και θα ήταν άδικο να μπούμε στην διαδικασία των συγκρίσεων.
Το Belle είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Dido Elizabeth Belle (Gugu Mabatha-Raw, Larry Crowne), της μιγάδας και νόθας κόρης ενός Ναυάρχου του Βασιλικού Ναυτικού.
Μεγαλωμένη από τον αριστοκράτη θείο της Λόρδο Mansfield (Tom Wilkinson, Good People) και την σύζυγό του (Emily Watson, The Book Thief), η καταγωγή της Belle της παρέχει ορισμένα προνόμια, αλλά το χρώμα του δέρματός της την εμποδίζει να συμμετέχει πλήρως στις παραδόσεις της κοινωνικής της θέσης.
Καθώς αναρωτιέται αν θα βρει ποτέ την αγάπη, η Belle ερωτεύεται τον ιδεαλιστή νεαρό γιο ενός εφημέριου αποφασισμένου για αλλαγή που, με τη βοήθειά της, διαμορφώνει τον ρόλο του Λόρδου Mansfield από τη θέση του Υπουργού Δικαιοσύνης, όσον αφορά το τέλος της δουλείας στην Αγγλία.
Η ταινία (μέσα στον χαμό και τον καταιγισμό ταινιών) έφτασε τελικά να ξεπερνάει τα $10 εκατομύρια στο Αμερικάνικο Box office και έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του φετινού καλοκαιριού για την εταιρεία Fox Searchlight Pictures.
-large-picture.jpg)
Καταρχήν, υπάρχει μια εξαιρετική απεικόνιση και αναπαράσταση της εποχής, που είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο.
Θυμίζει ίσως το Downtown Abbey, ωστόσο έχει το δικό της ξεχωριστό στυλ.
Είναι από τις ταινίες που χορταίνει το μάτι του θεατή, και νιώθεις ότι βρίσκεσαι πραγματικά στην συγκεκριμένη εποχή.
To Belle, παρόλο που σε κάποια σημεία δείχνει να φλυαρεί κάπως (ευτυχώς γίνεται καλή διαχείριση από την σκηνοθέτιδα Amma Asante σε μερικά σημεία που δείχνει να ξεφεύγει η κατάσταση), αποφεύγει έξυπνα μερικά κλισέ των ταινιών του είδους και καταφέρνει να μην γίνει "μια από τα ίδια", αλλά μια ταινία που έχει πράγματα να σου πει.
To θέμα εν μέρει είναι κάπως πολύπλοκο, βάσει της αληθινής ιστορίας στην οποία βασίζεται, ωστόσο φροντίζει να μην γίνεται ιδιαίτερα βαρύ ή δύσκολο για τον θεατή - καθότι θα μπορούσε να γίνει αρκετά σκληρή, προς όφελος της δεν το κάνει.
Εκτός από το καλογραμμένο σενάριο και την ευθύτητα της σκηνοθεσίας, σε αυτό βοηθούν και οι πολύ καλές ερμηνείες του καστ και ειδικότερα της πρωταγωνιστριας Gugu Mabatha-Raw, η οποία είναι με διαφορά αυτή που κρατάει την ταινία και σε κάνει να ταυτίζεσαι όταν την βλέπεις στην οθόνη.
Μια από τις παρουσίες που θέλουμε να ξαναδούμε.
Συνοψίζοντας, να πούμε ότι το Belle είναι μια ταινία μίνι-έκπληξη, που ενώ δεν την κατατάσσεις σε αυτές που θα ξαναέβλεπες, καταφέρνει να σε κρατήσει καρφωμένο στην καρέκλα σου, κάτι το οποίο δεν κάνουν πολλές ταινίες πολύ υψηλότερου διαμεετρήματος.
Και αυτό από μόνο του, είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την συγκεκριμένη ταινία.
Από
Νίκος Δρίβας.
