Μπορεί στην Ελλάδα του 2014 κάποιοι μαυροφορεμένοι τύποι με κοντοκουρεμένα κεφάλια να υμνούν ακόμα τον Φύρερ τους, η αστυνομική βία να αγγίζει συγκλονιστικά επίπεδα και η ημιμάθεια των νέων να ραγίζει κόκαλα, αλλά για καλή μας τύχη ο κινηματογράφος δεν ξεχνά να υπενθυμίζει τι πραγματικά σημαίνει Β'Παγκόσμιος πόλεμος και ναζισμός.
Σε μια εποχή όπου είναι εξαιρετικά εύκολο να ξεχνάς ή να κάνεις πως δεν γνωρίζεις, το Fury δεν υπόσχεται πως θα σου μάθει ιστορία, ούτε πως θα αναδείξει άγνωστες πτυχές του χειρότερου πολέμου που έχει αντικρίσει η ανθρωπότητα.
Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί, είναι πως θα σου μεταφέρει μια αυθεντική γεύση του τι σημαίνει πόλεμος, βία και απανθρωπιά.
Τίμιο εκ μέρους του, εάν αναλογιστεί κάνεις την απλότητα του σεναρίου και το φανταστικό της υπόθεσης του.
Γιατί το Fury δεν «είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα» ούτε κρύβει μια πανανθρώπινη αλήθεια κατά του πολέμου.
Αντίθετα, στον κόσμο του ο ρεαλισμός μετατρέπεται σε ωμό μηδενισμό, οι στρατιώτες σε τέρατα και η βία σε δεύτερη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τον Απρίλιο του 1945 οι Συμμαχικές δυνάμεις έχουν καταφέρει να εισβάλλουν στην ναζιστική Γερμανία και να καταλάβουν περιοχές της.
Aν και η μάχη έχει χαθεί για τον Χίτλερ, ο Γερμανικός στρατός δεν είναι ακόμα έτοιμος να παραδώσει τα όπλα.
Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, το Fury μας συστήνει το θρυλικό τανκ τύπου Sherman και την ομάδα που το επανδρώνει.
Όλοι τους βετεράνοι πολέμου, ακολουθούν τις εντολές του λοχία Don "Wardaddy" Collier (Brad Pitt, The Counselor) που κρύβει ένα τρομαχτικό μίσος για τις δυνάμεις των SS.
Στα πλαίσια μιας τελικής επίθεσης απέναντι στα Ναζιστικά στρατεύματα, η ομάδα του Fury θα αναλάβει μια αποστολή διάσωσης στρατιωτών και εκ νέου αντεπίθεσης σε Γερμανικές περιοχές.
Ταυτόχρονα, η άφιξη ενός νέου και άπειρου οπλίτη (Logan Lerman, Noah) θα προκαλέσει αναταραχές στα μέλη της ομάδας του Don Collier.
Σαν ιστορία το Fury δεν είναι κάτι το νέο, ούτε το ιδιαίτερα πρωτότυπο.
Υιοθετώντας όμως την οπτική του πρωτάρη οπλίτη Norman Ellison, που από λάθος βρίσκεται σε αυτόν το μέτωπο, μας δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε τις γκρίζες ζώνες που υπάρχουν σε κάθε πόλεμο.
Τους αλλοιωμένους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών μας που πλέον έχουν σταματήσει να ορίζουν τους εαυτούς τους ως ανθρώπους αλλά ως στρατιώτες.
Τα αποτελέσματα που γεννά η αλόγιστη βία και το οξύμωρο του ότι ο φιλήσυχος Norman πρέπει να μάθει να σκοτώνει.
Γιατί εάν δεν μάθει, θα πεθάνει ο ίδιος.
Και δεν θα είναι κάνεις εκεί για να τον προστατεύει.
Μέσα στα κλισέ και στο συνηθισμένο της υπόθεσης του, το Fury τολμά να αναδείξει πως η βία δημιουργεί μια «αλυσίδα» αντιδράσεων και απαντήσεων.
Έτσι όταν οι Αμερικάνοι καταλάβουν ένα Γερμανικό χωριό, δεν θα διστάσουν να το γιορτάσουν με τον αντίστοιχο τρόπο που θα έκαναν οι Ναζί εάν ήταν στην θέση τους.
Ακόμα και ο Don Collier, ο κεντρικός ήρωας μας και ηγετική φυσιογνωμία θα διχαστεί αφού την μια στιγμή θα πυροβολεί πισώπλατα έναν άμαχο Γερμανό στρατιώτη και την άλλη θα προσπαθεί να προστατεύσει δυο αθώες κοπέλες.
Στην σκηνοθεσία ο David Ayer μας βάζει για άλλη μια φορά τα γυαλιά, ξεπερνώντας το μέχρι στιγμής καλύτερο του πόνημα, End Of Watch.
Η ωμή καταγραφή των γεγονότων του πολέμου εμπλουτίζεται με έντονες δόσεις gore και με μια ασυμβίβαστη ματιά απέναντι στην βία και το χρέος ενός στρατιώτη.
Δίχως υπερβολή, στις καλύτερες του στιγμές ο David Ayer μου θύμισε αρκετά την οπτική του Clint Eastwood πάνω στο ίδιο θέμα, ενώ αντίστοιχα όταν η δράση έπαιρνε τον πρώτο λόγο πινελιές από τους Inglourious Bastards του Tarantino ήταν εμφανείς.
Κατά κάποιο τρόπο αυτό που διαχωρίζει το Fury του David Ayer από τις υπόλοιπες πολεμικές ταινίες της εποχής μας είναι ο τρόπος με τον οποίο, σχεδόν προκλητικά, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ασχημία και το γκροτέσκο της ανθρώπινης συμπεριφοράς κατά περιόδους κρίσης.
Για τον Ayer ο στρατιώτης δεν είναι άνθρωπος, παρά ένα κομμάτι κρέας και τίποτα δεν τον διαχωρίζει από τον αντίπαλο του.
Όπως δεν ξεχνά να επισημάνει άλλωστε: «τα ιδανικά είναι ειρηνικά, η ιστορία βίαιη».
Φυσικά, όλη αυτή του η επιμονή στο να απογυμνώσει τον πόλεμο και να τον παρουσιάσει σε όλη του την αγριότητα κάποιες φόρες καταντά κουραστική αφού ούτε οι διάλογοι, αλλά ούτε και η ροή της ταινίας είναι αρκετά δυνατή για να στηρίξει ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα.
Με αλλά λόγια, θα το θεωρούσα προτιμότερο να μειώσει τις «σοκαριστικές» σκηνές και να αφοσιωθεί περισσότερο στην αφήγηση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων του.
Ίσως έτσι θα μπορούσε να αποφύγει και το εντυπωσιακά γυρισμένο, αλλά γραφικότατο φινάλε που έμελλε να επιφυλάσσει.
Ακόμα, επειδή πολλά έχουν ακουστεί για την συμμέτοχη του Shia LaBeouf (Nymphomaniac) στο Fury, αξίζει να σημειωθεί πως η προσέγγιση του απέναντι στο ρόλο του στρατιώτη ήταν συμπαθητική χωρίς ωστόσο να συγκινεί και κανέναν.
Παραμένει ο ίδιος ανέκφραστος ηθοποιός μονάχα λίγο πιο ώριμος.
Στον αντίποδα ο Brad Pitt, δεν λειτουργεί ως brand name ούτε κάνει μια ακόμα συμμετοχή της πλάκας.
Σε έναν ρόλο που γνωρίζει καλά, αυτόν της ήρεμης ηγετικής δύναμης, δίνει μια ακόμα σοβαρή ερμηνεία, ενώ και ο Logan Lerman στέκεται στο ύψος των περιστάσεων ερμηνεύοντας τον φοβισμένο οπλίτη που αφηγείται τις ακρότητες του πολέμου.
Το Fury, σε γενικές γραμμές, είναι μια δυνατή πολεμική ταινία που ωστόσο απέχει κατά πολύ από το να μπορεί να συγκριθεί με άλλες ταινίες του είδους της.
Σκληρό, ωμό και ανά περιπτώσεις λυτρωτικό δύσκολα θα το αντιπαθήσεις.
Με ένα πιο προσεγμένο σενάριο και μια πιο έξυπνη διαχείριση του ρυθμού, θα μιλούσαμε για μια πραγματικά καλή πολεμική, αντιπολεμική ταινία.
Από 20 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
