Εδώ στο Filmboy, μπορείς να μας αποκαλέσεις αρκετά επιφυλακτικούς όσο αφορά τα κινηματογραφικά franchise.
Όταν αυτά δε, είναι βασισμένα σε young adult βιβλία, τότε ίσως να γινόμαστε και λίγο προκατειλημμένοι.
Όπως οι περισσότεροι ενημερωμένοι θεατές, άλλωστε.
Προσπαθήστε να θυμηθείτε και εσείς με την σειρά σας, πότε ήταν η τελευταία φορά που παρακολουθήσατε μια Young Adult ταινία που να άξιζε τον κόπο.
Ευτυχώς όμως, τα αντανακλαστικά του Αμερικάνικου κινηματογράφου - ναι, αυτού του κινηματογράφου που έχουμε βαρεθεί να λέμε πόσο κουραστικός έχει γίνει με τα sequel και τα remakes του - είναι τρομαχτικά γρήγορα.
Σαν αρπακτικό έχει μάθει να προσαρμόζεται και να πετυχαίνει τον στόχο του.
Και μέσα στο χαμό του marketing και του hype, καταφέρνει ακόμα να βγάζει mainstream ταινίες που αξίζουν, όπως το Mockingjay.
Η αλήθεια είναι πως ακόμα δυσκολεύομαι να χωνέψω την τραγελαφική ειρωνεία του ότι η ταινία τιτλοφορείται «Επανάσταση» και η Lionsgate φρόντισε να έχουμε security στην αίθουσα δημοσιογραφικών προβολών, να μην κρατάμε κινητά και γενικότερα να παρακολουθούμε την ταινία σε μια τόσο "γλυκιά" ατμόσφαιρα.
Ωστόσο, όσο δυσάρεστα και να ακούγονται τα παραπάνω, δεν μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι το Mockingjay είναι η καλύτερη προσθήκη των Hunger Games.
Αφού η Katniss (Jennifer Lawrence, X-Men: Days of Future Past) κατέστρεψε τους Αγώνες Πείνας και προκάλεσε αναταραχή στην Capitol με τις απροκάλυπτα επαναστατικές της κινήσεις, διασώζεται από τις αντιστασιακές δυνάμεις της προέδρου Alma Coin (Julianne Moore, Carrie).
Στην υπόγεια βάση των Επαναστατών, στην κατεστραμμένη περιοχή District 13, η Katniss θα συνομιλήσει με τον Plutarch (Philip Seymour Hoffman, A Most Wanted Man) ο οποίος θα την ενημερώσει πως οι δράσεις της οδήγησαν τον καταπιεσμένο λαό να εξεγερθεί.
Σύντομα θα την πείσει να γίνει το σύμβολο της επανάστασης.
Το «πρόσωπο» που θα δίνει ελπίδα σε όσους παλεύουν για μια καλύτερη κοινωνία.
Καθώς η Κοτσυφόκισσά μας επισκέπτεται διάφορες κατεστραμμένες περιοχές καταγράφοντας αυτά που βλέπει και πολεμώντας τις δυνάμεις της άρχουσας τάξης, το Καπιτώλιο ετοιμάζει την δική του αντεπίθεση.
Χρησιμοποιώντας τον Peeta (Josh Hutcherson, The Hunger Games: Catching Fire) ως πιόνι του, ο President Snow (Donald Sutherland, The Best Offer) προσπαθεί να καταπνίξει τις επαναστατικές δράσεις με κάθε τρόπο και να εκβιάσει την Katniss.
Σύντομα η δράση θα μεταφερθεί στην District 13 όπου θα δοθεί η πρώτη από τις πολλές μάχες που θα ακολουθήσουν.
Επικό, εξυπνότερο και σαφώς πιο πολιτικοποιημένο το Hunger Games: Mockingjay - Part 1, διαχωρίζει γρήγορα τον εαυτό του από τους προκατόχους του.
Χωρίς να καταφέρνει να ξεφύγει από την «φούσκα» ενός politically correct κλίματος και μιας pop διάθεσης, παρουσιάζεται πιο σίγουρο για τον εαυτό του και αρκετά πιο ξεκάθαρο με τις προθέσεις του.
Αντίστοιχα, έχει τα γνωστά προβλήματα που παρουσιάζουν όλα τα 'Part 1'.
Δηλαδή λειτούργει σαν prequel ενός μεγάλου φινάλε.
Σαν ένας προπομπός που στοχεύει να σε βάλει στο κλίμα της επόμενης ταινίας, παρά σαν μια αυτόνομη συνέχεια ενός franchise.
Κατά συνέπεια, όσοι περιμένουν την ακατάπαυστη δράση του Catching Fire, πιθανώς θα απογοητευτούν, αφού το Mockingjay προτιμά να κτίσει έναν ολοκληρωμένο κόσμο και να σε εντάξει σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.
Να πάρει τον χρόνο του για να αναδείξει τις προπαγανδιστικές κινήσεις των δυο πλευρών, τον καθοριστικό ρόλο που κατέχουν τα Μ.Μ.Ε μέσα σε έναν πόλεμο και φυσικά την ψυχοσύνθεση της κεντρικής ηρωίδας που διχάζεται ανάμεσα στην επαναστατική της δράση και την προσπάθεια της να διασώσει τον Peeta.
Ο Francis Lawrence στην σκηνοθεσία παρουσιάζεται και αυτός αρκετά πιο σίγουρος για το που θέλει να οδηγήσει το franchise.
Μπορεί οι σκηνές δράσεις να αναπληρώνονται από διάλογους αλλά σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, ο Lawrernce δεν ξεχνά να προσθέσει κάποια εντυπωσιακά πλάνα και επικές λήψεις.
Και μιας και αναφέρομαι στο κλίμα της ταινίας, οφείλω να αναγνωρίσω πως μπορεί το soundtrack του Mockingjay να μην συμπεριλαμβάνει κομμάτι από τους The National, αλλά είναι σίγουρα ό,τι πιο επιβλητικό έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής στην τριλογία των Αγώνων Πείνας.
Ο 8 φόρες υποψήφιος για Όσκαρ, Νιούτον Χάουαρντ, με την μουσική του δίνει μια τελείως διαφορετική πνοή στο έργο.
Η προσεγμένη πρωταγωνιστική ερμηνεία της Jennifer Lawrence δεν προκαλεί εντύπωση μιας και έχει αποδείξει εδώ και καιρό πως μπορεί να «κουβαλήσει» μια ταινία στις πλάτες της.
Ενώ, οι μικρές συμμετοχές παλιών γνώριμων όπως του Woody Harrelson (True Detective) και της Elizabeth Banks (The Hunger Games: Catching Fire), προσθέτουν τουλάχιστον στον συναισθηματικό τομέα.
Συγκινητική είναι και η εμφάνιση του Philip Seymour Hoffman, εάν και το Mockingjay δεν θα ήλπιζες να είναι μια από τις τελευταίες του συμμετοχές.
Στον αντίποδα, απογοήτευση συνεχίζουν να προκαλούν οι ερμηνείες των Josh Hutcherson και Liam Hemsworth (The Hunger Games: Catching Fire) που δείχνουν τελείως εκτός κλίματος.
Αν με ρώταγες να σου πω την γνώμη μου συνοπτικά για το Mockingjay, θα σου απαντούσα πως είναι μια εντυπωσιακά καλή mainstream ταινία.
Ειδικότερα εάν την συγκρίνουμε με τους προκατόχους της, η διαφορά είναι εμφανέστατη.
Από την άλλη, δύσκολα μπορεί κανείς να ξεπεράσει το Young Adult στοιχείο της υπόθεσης το οποίο υποβαθμίζει εν γένει την ταινία αλλά και συγκεκριμένες πτυχές της όπως τις πολιτικές της ιδέες, τον τρόπο που προσεγγίζει το πολύ σοβαρό θέμα της επανάστασης και φυσικά το τι σημαίνει κοινωνική εξέγερση.
Από 20 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
