Ανέκαθεν οι ιστορίες ενηλικίωσης παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον.
Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, το να βλέπεις ένα παιδί σε εφηβική ηλικία να μεγαλώνει ποτέ δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο, διότι ο καθένας το βλέπει βιωματικά ανάλογα και με τις δικές του εμπειρίες.
To La Meraviglie από τα πρώτα του λεπτά, δείχνει ότι δεν πρόκειται να σου παρουσιάσει μια ενηλικίωση, σαν όλες τις άλλες.
Ωραίος ο Αμερικάνικος κινηματογράφος, αλλά σε κάτι τέτοια θέματα ο Ευρωπαϊκός (και δη ο Ιταλικός) είναι... μανούλα.
Όταν τελειώσει αυτό το καλοκαίρι, τίποτα δε θα είναι το ίδιο για τη Gelsomina (Maria Alexandra Lungu) και τις τρεις αδερφές της.
Ένα ασυνήθιστο καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου, οι αυστηροί κανόνες που κρατούν την οικογένεια ενωμένη, αρχίζουν να σπάνε.
Εν μέρει, λόγω της άφιξης του Μάρτιν, ενός αγοριού σε πρόγραμμα επανένταξης, κι εν μέρει εξαιτίας της συμμετοχής της τοπικής κοινότητας σε ένα τηλεοπτικό διαγωνισμό με όνομα «Τα Θαύματα», που παρουσιάζει η μυστηριώδης Μίλλυ (Monica Bellucci, The Whistleblower).
Το La Meraviglie πήρε το μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 2014 και καθόλου άδικα, μιας και μιλάμε για μια απλή, λιτή και ταυτόχρονα "ωμή" ταινία, με την έννοια ότι παρουσιάζει το περιεχόμενο της χωρίς πολλές περιττές εισαγωγές ή αχρείαστες σκηνές.
Είναι από τις λίγες ταινίες που έχουμε δει τελευταία και είναι straight to the point, χωρίς να κουράζει και να θέλει να "τραβήξει" την διάρκεια της.
Η ατμόσφαιρα της είναι υπέροχη, οι ερμηνείες της σε καθηλώνουν, ειδικότερα της πρωταγωνίστριας και γενικότερα η θεματολογία της σε προδιαθέτει για κάτι πολύ μεγάλο.
Ωστόσο, όπως έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, δεν απέχει πολύ μια καλή και αξιοπρεπέστατη ταινία, από ένα αριστούργημα.
Για την ακρίβεια, χρειάζονται μερικές λεπτομέρειες.
Κάποια βήματα παραπάνω, τα οποία δυστυχώς η συγκεκριμένη ταινία δεν τα κάνει στις κρίσιμες τελευταίες στροφές με αποτέλεσμα να σε αφήνει κάπως με το... παραπονο της μεγάλης χαμένης ευκαιρίας.
To La Meraviglie διαθέτει υπέροχη ατμόσφαιρα που σε στοιχειώνει στο μεγαλύτερο διάστημα του, πανέμορφες εικόνες και γενικότερα χορταίνει το μάτι.
Αν η ταινία είχε "ονομα" ή είχε γυριστεί σε άλλη Ήπειρο, τότε ίσως και να σάρωνε τα εικαστικά βραβεία και ειδικότερα το Όσκαρ Φωτογραφίας.
Σε αυτόν τον τομέα είναι αψεγάδιαστη χωρίς καμία αμφιβολία.
Το καλοδουλεμένο σενάριο της Alice Rohrwacher που έκανε και την σκηνοθεσία (αν και ήταν εύκολο να πέσει στις ευκολίες του θέματος της με διάφορα ηθικοπλαστικά μηνύματα) κάνει την απαραίτητη διαφορά, ενώ οι ηθοποιοί το υπηρετούν με απόλυτη προσήλωση.
Και για τα παραπάνω είναι κρίμα η ταινία, για ένα σχετικά άτολμο τελευταίο ημίωρο να μην καταφέρνει να κάνει την μεγάλη διαφορά.
Συνοψίζοντας, το La Meraviglie, δίκαια προκάλεσε το θαυμασμό στις Κάννες κι ας σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο φινάλε της (όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα) και σίγουρα είναι μια ταινία που μόνο κέρδη μπορείς να αποκομίσεις από την παρακολούθηση της.
Μακάρι να βλέπουμε συχνότερα τέτοιες ταινίες.
Από 27 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
