Ο Chris Nolan επέστρεψε και με το Interstellar προσπαθεί να φτιάξει την δικιά του «Οδύσσεια του διαστήματος».
Στο ταξίδι ανάμεσα από μαύρες τρύπες, ερυθρούς γίγαντες και μακρινούς γαλαξίες, συμμετέχουν ο fan favorite Matthew McConaughey, η Anne Hathaway και ο Michael Caine, ανάμεσα σε άλλους αγαπημένους ηθοποιούς του σκηνοθέτη.
Διαβάστε το review του Γιώργου Καραμάνου!
Με την προσπάθεια όμως του Nolan να φτιάξει ένα διαστημικό έπος αντάξιο του αριστουργήματος του Κιούμπρικ (της αγαπημένης ταινίας του αγαπημένου του σκηνοθέτη), εμείς εδώ στο Filmboy κάτσαμε και αναρωτηθήκαμε.
Ποια είναι η δικιά μας αγαπημένη ταινία του Nolan;
Για έναν δημιουργό όπως ο Nolan, με μικρή φιλμογραφία αλλά ταινίες που είναι όλες μία και μία, δεν μου φάνηκε περίεργο που κάθε αρθρογράφος είχε και διαφορετική άποψη.
Έτσι σχεδόν σύσσωμο το Filmboy απαντά στην ερώτηση που μπορεί να καταστρέψει γάμους και οικογένειες και προσκαλεί εσάς τους αναγνώστες να δώσουν την ετυμηγορία.
Dark Knight Rises – Από τον Μίλτο Παπατριανταφύλλου
Καταρχήν τη καλησπέρα μου, μας θέλω αιρετικούς και προκλητικούς...χεχε
Λοιπόν The Dark Knight Rises...
Αυτό το σκοτεινό έπος για μένα ολοκληρώνεται αριστουργηματικά με κλείσιμο του ματιού (όχι ισάξιου του φινάλε του Ιnception το παραδέχομαι) αλλά με μια ανυπομονησία γι αυτό που δεν θα έρθει ποτέ μιας και ο Nolan ορθώς αφήνει το χαρακτήρα στην ησυχία του.
Και ενώ με το πρώτο δεν τρελάθηκα κιόλας, το 2ο ήταν αποθεωτικό, το τρίτο όμως καταλήγει να είναι πιο dark και απ τον ίδιο το τίτλο του.
Προσωπικότητες με σκοτεινά μυστικά, χαρακτήρες ανθρώπινοι και ευάλωτοι καλά κρυμμένοι πίσω από μάσκες η μή, ανατροπές και πρωταγωνιστές να τους πιείς στο ποτήρι.
Από την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Michael Caine που καταθέτει 'κιλά' ηθοποιίας και συγκίνησης, τον Τοm Hardy που έχει γίνει Ένα με το ρόλο ως συνήθως, την απλότητα της Cottilard και τη στωικότητα των Freeman -Οldman, ο σκηνοθέτης το μόνο που κάνει είναι να χτίσει μια συνεχόμενη ένταση μεταξύ των χαρακτήρων μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Μελαγχολικό και υπερ-ηρωικό μέχρι το τέλος, Νόλαν σ ευχαριστούμε που δεν συμβιβάστηκες με το χαβαλέ της Marvel.
Inception – Από τον Τάσο Σαμπάρ
Ο Νόλαν έχει φτιάξει πολλά αριστουργήματα αλλά εγώ την αξία του την βρίσκω στις πρωτότυπες ιδέες του και τον πομπώδη μοναδικό τρόπο να περνάει τον χαρακτήρα του σε όλες τις ταινίες με τις οποίες καταπιάνεται.
Ακόμα και όταν ένα franchise στο οποίο ηθοποιοί και σκηνοθέτες έχουν αφήσει παλαιότερα την σφραγίδα τους, αυτός το πήρε και του άλλαξε τα φώτα.
Όταν όμως σου φτιάχνει ένα blockbuster επικών διαστάσεων, με cast dream team, visuals που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, δράση και αγωνία, sci fi και πιστολίδια, μια πολύ επίπεδη ιδέα που εκτός από την δημιουργικότητα του σκηνοθέτη εκθέτει και την ανεπάρκεια των υπολοίπων, ε τότε δεν μπορώ να επιλέξω κάποια άλλη.
Το Inception ήταν ο τρόπος του Νόλαν για να δείξει σε όλους μας ότι είναι από τους λίγους στο Hollywood που μπορεί να τα συνδυάσει όλα, να βγάλει φράγκα, να παίξει με τα μεγάλα franchise και να σου δώσει ένα finale που θα το συζητάς επί δεκαετίες, χωρίς να το έχει ψαρέψει από τις σελίδες κάποιου comic.
O Νόλαν δεν χρειαζόταν τον Batman, αλλά ο Batman τον Νόλαν.
The Dark Knight – Από τον Αργύρη Σταματόπουλο
-large-picture.jpg)
Christopher Nolan: ένα όνομα που οι απανταχού κινηματογραφόφιλοι και ειδικότερα οι comic book fans θα έχουν πάντα σε υψηλή εκτίμηση.
Ο λόγος δεν είναι μόνο το ότι ο Nolan θεωρείται ένας από τους κινηματογραφικούς masterminds του 21ου αιώνα, αλλά για το ότι κατάφερε να παντρέψει δύο ιδέες του σινεμά που ως τώρα ο μέσος θεατής ίσως και να μην πίστευε ότι θα ταίριαζαν.
Εννοώ φυσικά τη φαντασία των ταινιών που είναι βασισμένες σε comics και τον ρεαλισμό των πιο προσγειωμένων ταινιών μυστηρίου και δράσης.
Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε το 2005 με το Batman Begins και εξελίχτηκε σε τριλογία, με το αποκορύφωμα, το αρτιότερο κατ’ εμέ σημείο το δεύτερο κομμάτι της, το The Dark Knight του 2008.
Ο Nolan έφερε τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Batman στη μεγάλη οθόνη, διατηρώντας στην ταινία μια ρεαλιστική αφήγηση των βιωμάτων των κεντρικών χαρακτήρων και πλέκοντας μια ιστορία που καταφέρνει να ενθουσιάσει, όχι μόνο τους fans του χαρακτήρα από τα κόμικς, αλλά και τον μέσο θεατή γενικά.
Παράλληλα, η απεικόνιση του περιβάλλοντος της Gotham και των εν λόγω χαρακτήρων, αποδεσμευμένη από τα υπερφυσικά της πλαίσια που υπάρχουν στα κόμικς, έγινε πιο ‘gritty and grounded’, κάτι που έδωσε στον Nolan παγκόσμια αναγνώριση και ανήγαγε αυτό το στυλ σε κινηματογραφικό και τηλεοπτικό trend.
Μέσα στο όλο σκοτάδι, το The Dark Knight ξετύλιξε και ένα γαϊτανάκι ηθικών διλλημάτων και εσωτερικών μεταμορφώσεων.
Μέσα στο φόβο, την απελπισία και την καχυποψία στέκονται οι βασικοί ήρωες της ιστορίας, ο Batman, ο Gordon, ο Dent, και λίγο-πολύ ο καθένας από μας, καλούμενοι να αποφασίσουν για το τι άνθρωποι είναι βαθιά μέσα τους.
Μέσα σε όλη αυτή την παραμορφωμένη, σκοτεινή εικόνα ξεπροβάλει ένας Joker (Heath Ledger) που μας φέρνει αντιμέτωπους με την καλή και τη σκοτεινή μας πλευρά, καθώς ο ίδιος μεταμορφώνεται από ‘κλόουν πρίγκιπα του εγκλήματος’ σε ‘σαρδόνια γελαστό μονάρχη του χάους’.
Στον αντίποδα, ο Batman στέκεται με το βάρος του κόσμου στις πλάτες του, σιωπηλός φύλακας όλων και έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πρόκληση, χρησιμοποιώντας πάνω από όλα το μυαλό και τον κώδικα ηθικής του -ακόμη κι όταν πρέπει να σηκώσει τις αμαρτίες άλλων.
Είναι ο Batman όπως χρόνια λαχταρούσαμε να τον δούμε!
The Prestige – Από τον Πασχάλη Μαντζαρίδη
Οκ, ήμουν μεταξύ αυτού και του The Dark Knight.
Αλλά διάλεξα αυτό γιατί καταρχάς, πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου πρωτότυπο σενάριο, χωρίς να έχει εξασφαλισμένο κοινό λόγω κόμικ ή χωρίς να βασίζεται σε γνωστά origin stories ‘κακών’ ή ‘καλών’ έστω και επαναδιατυπωμένα με άλλη οπτική.
Επίσης, μιλάμε για ένα από τα πιο έξυπνα σενάρια της προηγούμενης δεκαετίας, αφού ο Κρις με τον αδερφό του καταφέρνουν να παίξουν με το ποιος μιλάει και πότε, μπλέκοντας στην αφήγηση φλασμπακς και ανατροπές στα πρόσωπα και τους χαρακτήρες, χωρίς παράλληλα να χάσουν το μπούσουλα και να μας παραδώσουν έναν αχταρμά.
Aντιθέτως, μιλάμε για υποδειγματική σκηνοθεσία κλιμακούμενης έντασης κι ανατροπών, που μπλέκει το κουβάρι σοφά και ευκρινώς και το ξετυλίγει μόνο προς το τέλος.
Θα μου πεις, και στο ‘Memento’ το ίδιο έκαναν τα αδέρφια, μόνο που το Memento, είχε σαν κεντρική ταυτότητα το μυστήριο και τη κρίση ταυτότητας μόνο για ΕΝΑΝ πρωταγωνιστή, ενώ εδώ μοιράζεται ισόποσα ο χρόνος και το βάρος σε δύο, έτσι ώστε να μην ξέρεις, παρά μόνο στο πολύ τέλος ποιος νίκησε και ποιος έχασε, ποιον να υποστηρίξεις και ποιον όχι.
Κάτι άλλο που μ’ εντυπωσίασε επίσης ήταν το μπλέξιμο των ειδών στο ‘Prestige’.
Ξεκίνησε το φιλμ ως θρίλερ μυστηρίου εποχής, έβαλε δυο-τρεις σταγόνες δράματος και μετά την μέση ψεκάστηκε το μίγμα με μπόλικη sci-fi κολόνια, χωρίς όμως να φεύγει η αρρενωπή βαρβατίλα του θρίλερ μυστηρίου.
Τώρα πείτε μου ποιος άλλος θα κατάφερνε να παρουσιάσει ένα θρίλερ μυστηρίου με πρωταγωνιστές ταχυδακτυλουργούς του 19ου αιώνα, χώνοντας μέσα δράμα, συνομωσίες και επιστημονική φαντασία χωρίς να του βγει μια μεγαλοπρεπέστατη μπουρδάρα και θα σας δώσω δυο τσιμούχες δώρο!
Να μην σχολιάσω τις ερμηνείες των Bale, Jackman, Caine, Hall, Johansson που ήταν όλες υποδειγματικές (ειδικά των δύο πρώτων εννοείται)!
Και στο τέλος ν’ αφήσω ότι πρόκειται για την μοναδική ταινία του Νόλαν που είναι μαζεμένοι τόσοι πολλοί υπερήρωες!
Μετρήστε: Μπάτμαν, Γούλβεριν και Μαύρη Χήρα!
Άλλους δυο να ‘χε και θα γύρισε το “Old Avengers: H Επιστροφή του Αντεροβγάλτη!”
Memento – Από τον Νίκο Δρίβα
Πριν κάνει την τριλογία Batman, o Christopher Nolan είχε καταπλήξει τους απανταχού σινεφίλ με μια αριστοτεχνική ταινία που λεγόταν Memento και για μένα όσες ταινίες και να κάνει αποτελεί αν όχι την καλύτερη του, σίγουρα αυτή που αποδεικνύει το τεράστιο ταλέντο του.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής:
Ύστερα από το θάνατο της γυναίκας του, ο πρωταγωνιστής είναι αποφασισμένος να βρει τον δολοφόνο και να τον σκοτώσει.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά γι`αυτόν καθώς πάσχει από μια σπάνια μορφή αμνησίας και τα μόνα του όπλα είναι οι σημειώσεις που κρατάει και η φωτογραφική του μηχανή.
Χωρίς μεγάλο budget και με μπροστάρη τον εκπληκτικό Guy Pearce, στήνει μια ταινία ξεκινώντας από το τέλος της ουσιαστικά, για να βάλει μεγάλους γρίφους στον θεατή, καλώντας τον ουσιαστικά να ταυτιστεί με τον πρωταγωνιστή, ο οποίος έχει ως μόνα του όπλα μια φωτογραφική μηχανή Polaroid και τα τατουάζ στο σώμα του.
Χαρακτηριστικό είναι ότι απουσιάζουν τα ειδικά εφέ και μερικά γνωρίσματα του Nolan από τις επόμενες ταινίες του και με μια καθηλωτική εξέλιξη της ταινίας, την εξαιρετική φωτογραφία αλλά και τους καλογραμμένους διαλόγους καταφέρνει να δημιουργήσει μια από τις ταινίες που πλέον θεωρούνται κλασικές στο είδος τους.
Μην ντραπείτε να πάρετε θέση.
Και γρήγορα, γιατί έτοιμοι είναι να πιαστούν στα χέρια.
1.jpg)
