Υπάρχει το κλασσικό σινεμά, που γίνεται κλασσικό επειδή αντέχει μέσα στον χρόνο.
Και αντέχει μέσα στον χρόνο επειδή προβάλλει και μελετά καταστάσεις και συναισθήματα που ριζώνουν μέσα σε και γύρω από κάθε άνθρωπο.
Υπάρχει και το σινεμά το
επίκαιρο, που πιάνει την εποχή του από τα μαλλιά.
Ο σφυγμός του, όσα λέει και
όσα δείχνει απαιτούν την προσοχή και την σκέψη μας εδώ και τώρα.
Η ταινία του Carlos Marques-Marcet
ανήκει πρόδηλα στην δεύτερη κατηγορία.
Ένα ζευγάρι, η Alex (Natalia
Tena, Bel Ami) και ο Sergi (David Verdaguer) ζουν τον έρωτά τους - γελάνε, παίζουν,
φλερτάρουν - και σχεδιάζουν να κάνουν παιδί.
Η Alex δέχεται μια επαγγελματική
πρόταση που θα την οδηγήσει για έναν χρόνο στο Los Angeles και θα την κρατήσει
10.000 χιλιόμετρα μακριά από την Βαρκελώνη και τον αγαπημένο της.
Η σχέση δύο ανθρώπων από
απόσταση δεν είναι βεβαίως κάτι καινούριο.
Θεωρείται μάλιστα περισσότερο εύκολη
υπόθεση ειδικά σήμερα, την εποχή του Skype, του Google Maps, και των e-mails.
Όλα αυτά έρχονται να εκμηδενίσουν σχεδόν
την απόσταση.
Ποιά απόσταση όμως;
Ο σκηνοθέτης θα μας δείξει από
την αρχή για ποιά απόσταση εκείνος ενδιαφέρεται: Η εναρκτήρια σκηνή - επίδειξη
δεξιοτεχνίας, ελέγχου και γνώσης - είναι
ένα μόνο πλάνο διάρκειας 20 λεπτών χωρίς cut με την κάμερα να κινείται μέσα
στον χώρο και να παρακολουθεί τους δύο ήρωες αδιάκοπα στην ελάχιστη απόσταση
που χωρίζει τα κορμιά τους, σε συνεχή ροή κινήσεων, εκφράσεων, χειρονομιών,
λέξεων, συναισθημάτων.
Μετά θα αναλάβει το Skype, το
Google maps, τα ηλεκτρονικά μηνύματα: αποσπάσματα συζητήσεων, βίντεοκλήσεων,
ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, virtual ξεναγήσεις από την οθόνη του υπολογιστή
στους χάρτες της Google.
Όλα αυτά μοιάζουν να μειώνουν την απόσταση μεταξύ τους, να διατηρούν την λαχτάρα ζωντανή, να τροφοδοτούν το πάθος τους - όμως- ο χρόνος τεμαχίζεται ολοένα και περισσότερο: Το κουδούνισμα του skype έρχεται να διακόψει κάτι άλλο, οι κλήσεις διαρκούν λιγότερο, το αδιάσπαστο του κοινού τους χρόνου μετατρέπεται σε θραύσματα μια σχέσης.
Όλα αυτά μοιάζουν να μειώνουν την απόσταση μεταξύ τους, να διατηρούν την λαχτάρα ζωντανή, να τροφοδοτούν το πάθος τους - όμως- ο χρόνος τεμαχίζεται ολοένα και περισσότερο: Το κουδούνισμα του skype έρχεται να διακόψει κάτι άλλο, οι κλήσεις διαρκούν λιγότερο, το αδιάσπαστο του κοινού τους χρόνου μετατρέπεται σε θραύσματα μια σχέσης.
Η ταινία είναι προσεγμένη,
ανεπιτήδευτη και ειλικρινής και με δύο
τόσο ζεστές και οικείες ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Δεν είναι να απορεί κανείς ούτε
για το πόσο γρήγορα και εύκολα κυλά ο χρόνος της ταινίας, ούτε για το πόσο πολύ
φαίνεται να αγαπήθηκε από το κοινό και από τους κριτικούς (πόσο οξύμωρο
ακούγεται αυτό κάποιες φορές) και πόσο πιθανό είναι να την δούμε πολύ πολύ
σύντομα να εισπράττει περισσότερες πρωτιές και βραβεία.
Αν το ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη
είναι τέτοιο δείγμα επίκαιρου σινεμά, τότε καλύτερα να κρατήσουμε το όνομά του
από κοντά, γιατί οι προσδοκίες που γεννά θα φτάσουν νομίζω μέχρι το κλασσικό
σινεμά.
Αν για κάτι αξίζει πραγματικά
να δούμε την ταινία, είναι γιατί προσφέρει απλόχερα χώρο για όλους μας σε μια
ανθρώπινη και αληθινή ιστορία- για να ταυτιστούμε, να νιώσουμε, να σκεφτούμε -
και το κάνει χωρίς να πέφτει ούτε στιγμή σε εύκολα τριπάκια και σε γλυκανάλατα
στερεότυπα.
Ανθρώπινη και αληθινή ιστορία σημαίνει επίσης και ρεαλιστική.
Ρεαλιστική εδώ σημαίνει μεταξύ πολλών άλλων και βαρετή και ανολοκλήρωτη.
Μην
μας τρομάζει.
Αυτό δεν κάνει το καλό σινεμά άλλωστε;
Από 18 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Παυλίδης.
1.jpg)
