Eπιτέλους ήρθε η ώρα του Foxcatcher, μιας από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς που είχε ενθουσιάσει από τα πρώτα trailer, μιας ταινίας που έχει εισπράξει πολύ θετικά σχόλια, 3 Υποψηφιότητες Χρυσής Σφαίρας και με τις ερμηνείες των 3 πρωταγωνιστών της να ξεχωρίζουν, ελπίζει σε καλό πλασάρισμα στα ερχόμενα Όσκαρ.
Έχουμε αναφέρει πολλάκις, ότι η φετινή χρονιά είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανταγωνιστικές των τελευταίων χρόνων, με πολλές δυνατές ταινίες - και σίγουρα μια από τις ταινίες που θα θυμόμαστε για καιρό από την χρονιά που διανύουμε, είναι το Foxcatcher.
Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Mark Schultz (Channing Tatum, White House Down) λαμβάνει μια πρόσκληση από τον εκατομμυριούχο John du Pont (Steve Carell, Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day) να μετακομίσει στις εγκαταστάσεις του για να προπονήσει μια ομάδα παλαιστών για τους Ολυμπιακούς της Σεούλ του 1988.
Δέχεται με ενθουσιασμό, καθώς το βλέπει και σαν μια ευκαιρία να ξεφύγει από τη σκιά του αδερφού του, David (Mark Ruffalo, Now You See Me).
Ο du Pont από την πλευρά του, θέλει να κερδίσει τον χαμένο σεβασμό των συνομηλίκων του και της πάντα επικριτικής μητέρας του (Vanessa Redgrave, The Butler).
Κολακευμένος από την προσφορά, ο Mark βλέπει τον du Pont ως πατρική φιγούρα κι αναζητά συνεχώς την επιβεβαίωση του.
Η άστατη προσωπικότητα όμως του du Pont, σύντομα θα παρασύρει το Mark σε ένα νοσηρό τρόπο ζωής, κι απειλεί να υπονομεύσει την προετοιμασία του.
Η εμμονή του με το David και την αποφασιστικότητα που αποπνέει, θα τροφοδοτήσει την παράνοια του και οι τρεις τους θα οδεύσουν προς μια τραγωδία που κανείς δε θα μπορούσε να έχει προβλέψει.
Το Foxcatcher δεν είναι ταινία για όλους, για την ακρίβεια δεν είναι ταινία για ευρύ κοινό (αν και θα έπρεπε).
Από τα πρώτα λεπτά νιώθεις μια απειλητική ατμόσφαιρα να σε πνίγει και την ταινία να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Καθώς περνούν τα λεπτά και ειδικά με το που εμφανίζεται ο εκπληκτικός Steve Carell, η ταινία αρχίζει μεν να κινείται με σχετικά αργούς αλλά καθόλου κουραστικούς ρυθμούς, και προσπαθεί σε αρκετά σημεία της να περάσει πολλά "υπόγεια" μηνύματα.
Το Foxcatcher δεν πέφτει στην παγίδα του φθηνού εντυπωσιασμού, της προσπάθειας να κερδίσει την εύνοια του θεατή μέσα από σκληρές εικόνες ή άλλες κινήσεις που πιθανόν να κατάφερναν κάτι τέτοιο.
Αργά αλλά σταθερά και χωρίς κενά, ο Bennett Miller (του Capote και του Moneyball) χτίζει μια ταινία βασισμένη κατά κύριο λόγο στους χαρακτήρες των εξαιρετικών του πρωταγωνιστών (φοβερή και τρομερή η τριπλέτα Carell-Tatum-Rufallo) αλλά και στις αλληγορίες που υπάρχουν συγκρίνοντας το Αμερικάνικο όνειρο με την αμείλικτη πραγματικότητα.
Με αφετηρία την μαεστρική σκηνοθεσία του Miller και το καλογραμμένο σενάριο, η ταινία "δένει" με τις υπέροχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών και αποτελεί έναν ...δυναμίτη σε όλη της την διάρκεια, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή από την οργή όλων όσων συμμετέχουν σε αυτήν.
Ιδανικά, αξίες και το Αμερικάνικο όνειρο συνδυάζονται με τον πατριωτισμό στοχοποιώντας εν ολίγοις όλους εκείνους που νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου.
Για το καστ του Foxcatcher, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο, αρχής γενομένης από την τρομακτική μεταμόρφωση του Steve Carell, ο οποίος έχει παραδοθεί στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του Du Pont δίνοντας μια ερμηνεία που θα θυμόμαστε για καιρό και σίγουρα θα πρέπει να τον δούμε ως υποψήφιο στα Όσκαρ που μας έρχονται.
Η ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη είναι ο φανταστικός Channing Tatum, o οποίος πέρα από το ότι μας έχει συνηθίσει, αγέλαστος, αρκετά κλειστός και αδύναμος να εκφράσει αυτά που νιώθει, είναι πραγματικά αγνώριστος και κάνει τον θεατή να ταυτιστεί μαζί του.
Τέλος, ο Mark Rufallo υπηρετεί εξίσου υπέροχα τον ρόλο του, κλείνοντας με ιδανικό τρόπο μια από τις καλύτερες τριάδες πρωταγωνιστών που είδαμε τα τελευταία χρόνια σε ταινία.
H ταινία εν πολλοίς κατακρίνει το Αμερικάνικου ονείρο και αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση του πως να πιπιλίσεις το μυαλό κάποιου ανθρώπου για μεγαλεία και δόξες, ώστε να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τον δικό σου στόχο.
Τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει η ταινία είναι πολύπλευρα, σε πολλά σημεία της ταινίας και όχι και τόσο κολακευτικά για την σύγχρονη Αμερική.
Tο Foxcatcher δεν χαρίζεται σε κανέναν, αλλά δεν το κάνει με προφανή τρόπο, ούτε δίνει στον θεατή στο "πιάτο" του, αυτό που θέλει να ακούσει.
Μέσα από μερικές σκηνές που σε κάνουν να ασφυκτιάς, βήμα-βήμα θα σε κάνει αυτόπτη μάρτυρα μιας από τις πιο ειλικρινείς και αυθόρμητες ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Από 11 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
