Κάθε ταινία εκπροσωπεί ένα κινηματογραφικό είδος και για αυτό θα πρέπει να κρίνεται κατά κύριο λόγο.
Φυσικά παίζει ρόλο και γενικότερα η εικόνα που προσπαθεί να περάσει ανάλογα και με το κινηματογραφικό στυλ που υπηρετεί.
Το Grace Of Monaco, μέχρι να προβληθεί στις Κάννες εθεωρείτο μια από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, ικανή να φτάσει ακόμα και να διεκδικήσει βραβεία βάση και του πιασάρικου θέματος της.
Μέχρι που αποδοκιμάστηκε έντονα και κατάφερε να κάνει το χειρότερο άνοιγμα σε Φεστιβάλ Καννών.
Η Grace Kelly ξεχώρισε για τις ερμηνείες της σε ταινίες όπως οι «Dial M for Murder», «Rear Window» και «To Catch a Thief».
Όταν το 1955 ταξίδεψε στις Κάννες για το κινηματογραφικό φεστιβάλ, γνώρισε τον Πρίγκιπα Ρενιέ τον 3ο και ένα χρόνο αργότερα τον παντρεύτηκε, αφήνοντας πίσω της την κινηματογραφική καριέρα (με μόλις 11 ταινίες στο ενεργητικό της) για να αναλάβει τα καθήκοντά της ως "πρώτη κυρία".
Έξι χρόνια αργότερα, μια κρίση κλόνισε το πριγκηπικό ζεύγος την ώρα που βρίσκονταν σε εξέλιξη μια κρίση στις σχέσεις μεταξύ της Γαλλίας και του Μονακό.
Το Πριγκιπάτο αρνούνταν να συμμορφωθεί με υποδείξεις για το φορολογικό καθεστώς την ώρα που ο πρόεδρος ΝτεΓκώλ έφθανε να απειλήσει μέχρι και με στρατιωτική εισβολή.
H ταινία του Olivier Dahan θυμίζει πολύ έντονα το κάκιστο Diana, καθώς αδυνατεί από την αρχή μέχρι το τέλος να πιάσει τον παλμό της ιστορίας της βάζοντας στο μίξερ κοινωνικά, πολιτικά, βιογραφικά, κινηματογραφικά και άλλα, αδυνατώντας να πετύχει έστω και λίγο σε κάποιο από αυτά.
Γενικά δεν υπάρχει προσανατολισμός με αποτέλεσμα να καταλήγει σαν παρωδία.
Η "καλή" μέρα από το πρωί φαίνεται λέει ο σοφός λαός και αυτό φαίνεται από τις πρώτες σκηνές του σκηνοθέτη Olivier Dahan, που μας είχε δώσει το εξαιρετικό La Vie en Rose, την ζωή της Edif Piaf που έδωσε και Όσκαρ στην Marion Cotilliard.
Από τα πρώτα λεπτά, βλέπεις κάτι δεν πάει καλά στην ταινία που είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Ανοργάνωτη, κουραστική ακόμα και η χρήση της κάμερας βέβαιο ότι θα "εξοντώσουν" τον θεατή.
Η ταινία είχε αμέτρητα προβλήματα στην ολοκλήρωση της, μιας και ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός Harvey Weinstein βρίσκονταν στα μαχαίρια λόγω της απογοήτευσης του δεύτερου για την τελική φόρμα της ταινίας, κάτι το οποίο εν τέλει αποτυπώνεται στην οθόνη.
Λέγεται επίσης ότι δεν συμφώνησε με τις προτάσεις του για περισσότερη έμφαση στην καριέρα της στο Χόλιγουντ, καθώς και σκηνές που δίνουν το πολιτικό πλαίσιο της εποχής – η ταινία, εξάλλου, έχει να κάνει με την αντιπαράθεση του Ρενιέ με τον Σαρλ Ντε Γκολ για την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία του Μονακό.
To ότι η ταινία πέρασε από χίλια κύματα (μάλιστα κάποια στιγμή σκέφτηκαν να φτιάξουν δυο εκδοχές) είναι ολοφάνερο από το κακό μοντάζ, μιας και πολλές σκηνές είναι ασύνδετες μεταξύ τους, το φτωχό σενάριο που δεν εκμεταλλεύεται τo μεγάλο υλικό που θα μπορούσε να καλύψει.
Και όλα αυτά έρχονται να "δέσουν" με τις απαράδεκτες ερμηνείες των ηθοποιών.
Το βασικό πρόβλημα (εκ των πολλών της ταινίας) είναι ότι δεν υπάρχει καμία ροή στην ταινία, μιας και η θεματολογία μπλέκεται και εναλλάσσεται χωρίς να καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι το αξιόλογο στην όλη ταινία, ενώ σε μερικά σημεία προκαλεί άθελα της γέλια.
Πρόκειται για ακόμα μια ταινία που αποτυγχάνει να πιάσει τον παλμό της ιστορίας της και η προχειρότητα με την οποία έχει φτιαχτεί την οδηγεί σε ένα μεγάλο φιάσκο, συμπαρασύροντας και ηθοποιούς όπως οι Tim Roth (Arbitrage), Frank Langella (Muppets Most Wanted) και η εντελώς άστοχη επιλογή της Nicole Kidman (Stoker) μας δίνει ερμηνεία χειρότερη και από την Diana της Watts.
Ξεπερνώντας το γεγονός ότι έχει πολλές ανακρίβειες και έχοντας καθαρά τα μάτια μας το Grace Of Monaco ως μεμονωμένη ταινία, αποτυγχάνει σχεδόν σε όλα όσα προσπαθεί να φτιάξει σε μια προσπάθεια άνευρη και άστοχη που γκρεμίζεται σαν τραπουλόχαρτο και δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στον θεατή της.
Από 25 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
