Το ότι οι περισσότεροι είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε το έργο του Τόλκιν στην εφηβική μας ζωή, δεν πρέπει να συγχέεται με το βάθος της δουλειάς του.
Γιατί για τον διάσημο Βρετανό συγγραφέα, η επική φαντασία δεν ήταν απλά μια δημιουργική διέξοδος, ούτε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών μια "παιδική ιστορία".
Αντίθετα, η συγγραφή των -κλασσικών πλέον- βιβλίων του αποτέλεσε μια ξεκάθαρη και αντιδραστική αλληγορία απέναντι στα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πριν από δυο δεκαετίες, ο Peter Jackson κατανόησε όλα τα παραπάνω με την ίδια ευκολία που κάθε καλός σκηνοθέτης μπορεί να διαβάζει πίσω από τις γραμμές ενός σεναρίου.
Έτσι, με την βοήθεια της τεχνολογίας και έναν ευλαβικό σεβασμό απέναντι στο πρωτότυπο υλικό, κατάφερε να μεταφέρει τον μύθο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών στον 21ο αιώνα και να τον μετατρέψει σε κομμάτι της σύγχρονης pop κουλτούρας.
Όταν ακούστηκε ότι το franchise θα συνεχιστεί με μια ακόμα τριλογία, οι πιο υποψιασμένοι άρχισαν να έχουν αμφιβολίες.
Δικαιολογημένα όπως αποδείχτηκε τελικά, αφού το Hobbit δεν ήταν ένα έργο που θα μπορούσε να χωρέσει σε τρεις ταινίες.
Πιο λιτό, αθώο και περιεκτικό μπροστά στον Άρχοντα, ήταν ένα σημαντικό αλλά δύσκολο στοίχημα για τον Peter Jackson.
Για το αν τα κατάφερε εν τέλει, πολλά ακούγονται.
Κατά την γνώμη μου, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση των διφορούμενων απόψεων.
Η ιστορία της «Μάχης των Πέντε Στρατών» ξεκινά ακριβώς από εκεί όπου μας άφησε η δεύτερη ταινία.
Με τον Smaug (Benedict Cumberbatch, Sherlock) να έχει ξυπνήσει και οργισμένος να απειλεί ολόκληρη την Λιμνούπολη και τους κατοίκους της.
Σύντομα, η ηρωική προσπάθεια ενός εκ των πρωταγωνιστών θα επαναφέρει την ηρεμία και θα χαρίσει στους νάνους το βασίλειο τους.
Όπως όμως πολύ καλά ξέρουμε, η ηρεμία δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ στην Μέση-Γη, ειδικά όταν διακυβεύεται ένας τεράστιος θησαυρός και ένα στρατηγικής σημασίας βασίλειο.
Κατά συνέπεια, πολλά θα είναι τα στρατόπεδα που θα ανοίξουν.
Από την μια ο Thorin (Richard Armitage, Into the Storm) αποκτά την νόσο του τρελού βασιλιά και εναντιώνεται στους συντρόφους του και στο θαρραλέο hobbit Bilbo Baggins (Martin Freeman, Fargo), από την άλλη τα Elf έρχονται για να διεκδικήσουν το μερίδιο τους καθώς και οι υπόλοιποι νάνοι καταφτάνουν στο πεδίο της μάχης.
Ενώ, όλα αυτά θα διακοπούν σύντομα όταν οι προειδοποιήσεις του Gandalf (Ian McKellen, X-Men: Days of Future Past) θα βγουν σωστές και ένας μεγαλύτερος εχθρός θα κάνει την εμφάνιση του.
Πλέον νάνοι, άνθρωποι και ξωτικά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τον απόλυτο κίνδυνο.
Η «Μάχη των Πέντε Στρατών» ίσως και να είναι η πιο απλοϊκή αντιμετώπιση του Peter Jackson απέναντι στο έργο του Tolkien, αφού αναλώνεται κυρίως στο να αναπαραστήσει μια τεράστια πολεμική σύγκρουση.
Από την στιγμή που οι Νάνοι έχουν κερδίσει το Βασίλειο τους πίσω, πρακτικά η ιστορία έχει ολοκληρωθεί και η δραματουργική της συνέχεια είναι μηδαμινή.
Κάτι το οποίο φαίνεται και στο ότι οι δυο ώρες δράσης (ένα μικρό νούμερο για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη) φαντάζουν υπεραρκετές.
Η μεγάλη διαμάχη που θα ξεσπάσει είναι αναμφίβολα εντυπωσιακή αλλά άνευ ουσίας από την στιγμή που έχεις δει την σπουδαία ιστορία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Τα ρίσκα που παίρνουν οι πρωταγωνιστές φαντάζουν μικρότερα, τα κίνητρα τους πιο φτηνά και οι κόντρες ανάμεσα στους ήρωες και τους αντιπάλους τους λιγότερο καίριες για την εξέλιξη της ιστορίας.
Ακολουθώντας την ίδια λογική, αρκετά είναι και τα γνωστά ενοχλητικά χαρακτηριστικά του Peter Jackson που κάνουν την εμφάνιση τους στο The Battle of the Five Armies.
Όπως η μηδαμινή εξέλιξη των χαρακτήρων που όσο ολοκληρωμένοι έρχονται από την δεύτερη ταινία, τόσο ανεπηρέαστοι βγαίνουν από αυτό το επικό φινάλε.
Ταυτόχρονα, αρκετοί χαρακτήρες θα μπορούσαν να λείπουν και τελείως, αφού η συμμέτοχη τους στο τελευταίο μέρος της τριλογίας ήταν μονάχα πλασματική.
Ακόμα, έντονα μπορούν να σε προβληματίσουν οι αποτυχημένες προσπάθειες του Jackson για δευτερεύουσες υποπλοκές όπως ένα ρομάντζο ή η ρήξη μιας φιλίας και ακόμα περισσότερο οι "εύκολες λύσεις" σε αυτά τα προβλήματα των ηρώων.
Στον αντίποδα, όταν αναφερόμαστε στην σκηνοθεσία του Peter Jackson πρέπει να σχολιάσουμε τον σπουδαίο τρόπο με τον οποίο φέρνει στην ζωή την Μέση-Γη.
Γιατί δεν είναι μόνο τα μαγευτικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας που κάνουν την δουλειά του εύκολη, αλλά έλα ολοκληρωμένο σχέδιο που απαιτεί μεγάλη σκηνοθετική ικανότητα.
Από τον ρυθμό που θα θέσει, στους φωτισμούς και τις λήψεις που θα επιλέξει, μέχρι και στα χρώματα που θα εντάξει στην δημιουργική του παλέτα.
Επίσης, μεγάλη εντύπωση προκαλεί και ο τρόπος που ο Jackson επιλέγει να ενώσει τις δυο τριλογίες μεταξύ τους.
Ενώ μέχρι στιγμής δεν υπήρχαν αρκετοί συνδετικοί κρίκοι, με αυτή την τελευταία προσθήκη οι διάσημες τριλογίες αποκτούν ουσιαστική αλληλουχία και σύνδεση αναμεταξύ τους.
Σαν το Hobbit να αποτελεί μια μεγάλη προοικονομία αυτού που θα ακολουθούσε ή σαν να είναι το κομμάτι ενός γλυκόπικρου παρελθόντος που επιφυλάττει ένα σκληρό και βίαιο μέλλον.
Όσο αφορά την δράση αυτή καθαυτή, πολλά μπορούν να ειπωθούν μιας και από την μια η Μάχη των Πέντε Στρατών είναι «ξαναζεσταμένο φαγητό» και από την άλλη είχαμε να βιώσουμε κάτι τόσο μεγάλο, από την εποχή του Άρχοντα.
Ναι, η αλήθεια είναι πως απέχει πολύ από το να συγκριθεί με την αντίστοιχη διαμάχη των Δυο Πύργων -τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε στρατηγικό επίπεδο-, όμως ταυτόχρονα μπορούμε να μιλάμε για την πιο εντυπωσιακή αναπαράσταση πολέμου που θα δούμε φέτος.
Αυτό, σε συνδυασμό με τις πάντοτε σταθερές ερμηνείες των έμπειρων ηθοποιών που απαρτίζουν το cast του και την ανυπομονησία των απανταχού θεατών, είναι αρκετά για να «σώσουν την παρτίδα» για τον Peter Jackson.
Μια παρτίδα που ωστόσο έπαιξε εκ του ασφαλούς.
Με γνώριμες κινήσεις που θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα "σίγουρο" και αξιοσέβαστο φινάλε.
Από την άλλη, ποιος δεν θα περίμενε αυτό το βήμα που θα έφερνε το Hobbit ένα σκαλί πιο κοντά στο σπουδαίο Lord of The Rings;
Γιατί όπως και να το κάνουμε, ένα ταξίδι δεκαέξι χρόνων αξίζει ένα καλύτερο αντίο.
Από 18 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
