Και το 2014 ήταν μια παραγωγική κινηματογραφικά χρονιά, γεμάτη κι αυτή με κομιξ-άδικες ταινίες, αν και τελευταία στο Χόλυγουντ πολύ μπερδεύεται η «κωμική» ταινία με την «κομικ-ή» ταινία (πληροφορούμαι ότι μόλις αυτοκτόνησαν 12 κειμενογράφοι διαφημιστικών από το τελευταίο λογοπαίγνιο! ...Πάντα αντιπαθούσα το κλίμα χαράς των γιορτών!)
Έτσι, λοιπόν, σας παρουσιάζω το ΤΟP-5 των καλύτερων ‘comic-based’ φιλμ για τη χρονιά που πέρασε, το οποίο αποτελείται από δύο κορυφαία δείγματα του είδους και άλλες τρεις μέτριες –για διαφορετικούς λόγους– παραγωγές:
5. Φύλακες του Γαλαξία - The Guardians of the Galaxy
Άλλη μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της Marvel, σε μια χρονιά που το αντίπαλο δέος της DC ήταν εκκωφαντικά απών.
Βέβαια, πρόκειται για μια ταινία που διαφημίστηκε ανελέητα και, κατ’ εμέ, εκεί οφείλει ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας της.
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ: είχε χαβαλέ.
Γρήγορα κυνηγητά, σπιρτόζικες ατάκες, ‘φευγάτοι’ χαρακτήρες, φροντισμένα και χορταστικά εφέ, η Saldana με κολλητό δερμάτινο, ε-ξαι-ρε-τι-κή 70’s μουσική… ό,τι δηλαδή ποθεί ένα μικρό (ή μεγάλο) αγόρι από μια ταινία ποπ-κορν.
Από την άλλη βέβαια, όλα τα παραπάνω στοιχεία η ταινία τα παρουσίαζε πολύ άνισα, αφού ο ρυθμός έκανε μια μεγαλοπρεπή κοιλιά στη μέση και σποραδικά στην υπόλοιπη διάρκεια του φιλμ, ενώ ήταν φανερό πως όλο το οικοδόμημα στηρίζονταν κατά πολύ στη χημεία των κουλ ‘φευγάτων’ χαρακτήρων, χωρίς να προσφέρει τίποτα άλλο ιδιαίτερα ξεχωριστό.
Ας πούμε, πουθενά δεν ένιωσα να προσπαθούν οι συντελεστές να με βάλουν μέσα στον κόσμο των ηρώων, μέσα στο ιδιαίτερο σεναριακά περιβάλλον του σύμπαντος που δρουν, κάτι που είχε αποτελέσει έναν βασικό λόγο επιτυχίας για πχ. τον ‘Πόλεμο των Άστρων’.
Χώρια που το σενάριο δεν είχε απλώς “τρύπες”, αλλά ολόκληρες τάφρους λογικής και αυθαιρεσίας.
Τέλος πάντων, η ταινία μάλλον ήθελε πιο πολύ να είναι ένα διαστημικό ‘Hangover’ υπερηρώων στο πιο πομπώδες του, αλλά δεν της βγήκε και τόσο.
Ότι περνάς όμως πολύ ευχάριστα, περνάς…
4. Οι Υπερέξι - Big Hero 6
Ναι, είναι ‘παιδικό’· βασισμένο σε κόμικ, αλλά ‘παιδικό’.
Γιατί υπάρχει στην λίστα;
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ: αυτό που υποσχέθηκε απ’ το τρέιλερ το πέτυχε στο 100%.
Κι αυτό ολοένα και πιο δυσεύρετο γίνεται στις μέρες μας με τις ταινίες.
Ειδικότερα, υποσχέθηκε φαντασία, χιούμορ, αστεία gangs με ρομπότ και σκηνές μάχης, όμορφα πλάνα animation, ανεμελιά και παιδικότητα.
Κι όλα αυτά τα είδα.
Είναι καλοφτιαγμένο, εντυπωσιακό και γρήγορο animation που το βλέπουν άνετα τα παιδιά, και θ’ αρέσει σ’ όποιον βλέπει τέτοια φιλμ και γουστάρει και λίγο δράση επιστημονικής φαντασίας, στοιχείο που σπάνια βλέπεις σε φιλμ κινουμένων σχεδίων με τελευταία εξαίρεση το αριστουργηματικό ‘Wall-E’, πριν 7 χρόνια.
Δεν υποσχέθηκε ούτε ότι θα είναι το πιο πρωτοποριακό τεχνικά animation της εταιρείας, ούτε ότι θα φέρει συγκινήσεις, ούτε καν ότι θα έχει κάποια γερή δόση πρωτοτυπίας σαν θέμα ή ιστορία.
Αντίθετα, τα δύο τελευταία υποσχέθηκε η παραπάνω ταινία της λίστας και γι’ αυτό το λόγο τοποθετήθηκε στη τελευταία θέση της κατάταξης.
3. Αμαρτωλή Πόλη: Η Κυρία θέλει φόνο - Sin City: A Dame to Kill For
…και εμείς θέλαμε κάτι περισσότερο, αλλά εκτός από τους φόνους της «Κυρίας», η δεύτερη ‘Αμαρτωλή Πόλη’ δεν είχε να παρουσιάσει κάτι «φρέσκο».
Όρεξη υπήρχε για κάτι καινούριο, αλλά μάλλον δεν υπήρχε έμπνευση, μ’ αυτή την εντύπωση έμεινα.
Οπότε περιμένω με ορθάνοιχτο βλέμμα απορίας σαν του Κυριάκου Μητσοτάκη να ρωτήσεις: 'ε τότε γιατί βάζεις την ταινία στο TOP 5 ρε φίλε;'
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ: χτίζει πάνω στην ατμόσφαιρα και στο κλίμα του πρώτου ‘Sin City’.
Ένα από τα κυρίαρχα δομικά στοιχεία των noir ιστοριών είναι η γοητευτική γυναίκα-αράχνη, ο θηλυκός πειρασμός που κινεί τα νήματα, η κλασική “femme fatale”, η οποία στην πρώτη ταινία δεν πρωταγωνιστούσε (η Jessica Alba υποδυόταν την ατίθαση ‘Λολίτα’, η Carla Cugino είχε ελάχιστο χρόνο επί της οθόνης, ενώ ο χαρακτήρας της Jaime King που τυπικά ήταν ακριβώς αυτό, περισσότερο υπονοούνταν παρά κινούσε τα νήματα).
Eδώ παρελαύνει αυτός ο χαρακτήρας, η επικίνδυνα αιθέρια Eva Green, η οποία είχε με διαφορά την καλύτερη ιστορία.
Επίσης, μου άρεσε πολύ ο Gordon Levitt, εξαιρετικός ο Rourke, αν και δεν ενθουσιάστηκα με τον Brolin.
Ναι, η δεύτερη ‘Αμαρτωλή Πόλη’ έχει (σχεδόν) όλες τις αρετές της πρώτης, μόνο που αυτές τις αρετές τις ξαναείδαμε πριν 10 χρόνια: απαράμιλλη ατμοσφαιρική αισθητική βγαλμένη από ιστορίες των Χάμετ-Τσάντλερ, αριστοτεχνικά χορογραφημένη δράση, πανέμορφο σκοτεινό στυλιζάρισμα, μουσική που ‘δένει’ με τα κάδρα.
Αλλά, είπαμε…
2. Κάπτεν Αμέρικα 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα - Captain America: The Winter Soldier
Ποιος να το περίμενε ότι ο κατεξοχήν «Αμερικανάκιας» υπερ-ήρωας (μαζί με τον «Άνθρωπο-Ατσάλι») θα πρωταγωνιστούσε σε τέτοια αναπάντεχα προσεγμένη κατασκοπευτική περιπέτεια.
Διότι, ναι κύριοι, έτσι χαρακτηρίζεται η κιν/φική συνέχεια του Κάπταιν Αμέρικα.
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ: Καλά οκ, δεν είπαμε ότι βλέπουμε και σενάριο του John le Carré, αλλά ο ‘Στρατιώτης του Χειμώνα’ είχε τη πολιτική συνομωσία του, τα κυνηγητά με τους πράκτορες, τις εσωτερικές δολιοφθορές, τις σχεδιασμένες δολοφονίες, όλα δηλαδή τα στοιχειώδη για να φτιάξει κανείς ένα αξιοπρεπές κατασκοπευτικό θρίλερ.
Και για να μην ξεχνιόμαστε που απευθυνόμαστε κυρίως, είχε και την ‘τζούρα’ του από super-heroes περιβάλλον, με ‘Μαύρη Χήρα’, ‘Winter Soldier’, παλιές καραβάνες της ‘HYDRA’ και τον ορεξάτο, αλλά απλώς βοηθητικό, ‘Falcon’.
Βέβαια, από την άλλη, μιλάμε όντως για απλή «τζούρα» και όχι για κάπνισμα Λιάνας Κανέλλη.
Η ‘υπερ-ηρωική’ πλευρά ήταν άκρως υποβαθμισμένη, σχεδόν την ξεχνούσες ανά διαστήματα, κάτι που για άλλους είναι αρνητικό, για άλλους όχι.
Άσε που ο «κακός» του τίτλου δεν σου μένει και πολύ στο μυαλό.
SPOILER
Αντίθετα, το βραβείο του πιο απειλητικού χαρακτήρα της χρονιάς (από τις ταινίες που αναφέρω, έτσι) πηγαίνει δικαιωματικά στον μεγαλοπρεπέστατο Robert Redford που φέρνει μικρή γεύση από το αριστουργηματικό θρίλερ ‘Τρεις Μέρες του Κόνδορα’ στο ρόλο του.
ΤΕΛΟΣ SPOILER
Προσωπικά, δεν με εξέπληξαν καθόλου οι σεναριακές ανατροπές, κάτι που κατάφερε όμως ο κλιμακούμενα γρήγορος ρυθμός που ακολουθούσε το σενάριο, καθώς και η αξιοθαύμαστα συγκροτημένη δομή που είχε το φιλμ ως περιπέτεια κατασκόπων.
Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη έκπληξη στη μεγάλη οθόνη της περσινής χρονιάς για το είδος που αναλύουμε.
1. X-MEN: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος - X-MEN: Days of Future Past
Οι μεταλλαγμένοι της Marvel κάνουν «καμπάκ-καμπάκ στον έρωτά σουυυυ» με τον Bryan Singer ξανά στη σκηνοθεσία του franchise μετά από 11 χρόνια.
Κεντρικός πυρήνας ένα από τα πιο περίπλοκα και πολιτικά σενάρια που ξεδιπλώθηκαν ποτέ στις σελίδες των super-heroes κόμικ (‘ξαδερφάκι’ του το Civil War!), το οποίο περιστρέφεται γύρω από τα διακυβερνητικά σχέδια εξολόθρευσης μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, όπως οι μεταλλαγμένοι, μέσω γιγάντιων ρομπότ.
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ: συνδυάζει πολλά καλά στοιχεία των δύο κιν/φικών εκδόσεων Χ-ΜΕΝ.
«Παντρεύει» την υφέρπουσα κοινωνική διάσταση για τις μειονότητες του X-MEN 2 με τις εσωτερικές ανθρώπινες έριδες του First Class, τον πιο hi-tech αέρα της πρώτης διλογίας (άσε το X-MEN 3, ήταν «στιγμιαίο λάθος» 2 ωρών) με την χίπικη, πολύχρωμη αισθητική της ταινίας του Vaughn.
Επίσης, σκέψου ότι κατάφεραν να μεταφέρουν ένα κόμικ αφήγημα με έντονο αντιψυχροπολεμικό μήνυμα μέσα σε μια ταινία του 2014, χωρίς να χάσει (και τόσο πολύ) το κοινωνικο-πολιτικό της στοιχείο.
Εξάλλου, μιλάμε για ένα φιλμ που φέρνει μαζί τους θεατρικούς, σεβάσμιους βετεράνους Ian McKellen και Patrick Stewart με τα «οσκαρικά» νέα φυντάνια Michael Fassbender, Jennifer Lawrence, τον ανεβασμένο ποιοτικά Hugh Jackman από τους Αθλίους και τον διαρκώς εξελισσόμενο Βρετανό James McAvoy, χώρια τα υπόλοιπα γνωστά ονόματα.
Εντάξει, υπήρχαν αισθητές σεναριακές ασάφειες – που τις αναμένεις, ρε παιδί μου, σε μια ταινία με φόντο «ταξίδια στο χρόνο» – και το ‘Μέλλον’ όντως το είχε λίγο ‘ξεχασμένο’, ως προς τον κιν/φικό χρόνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι και δράση είδες και συγκίνηση και αγωνία και προβληματισμό κοινωνικό και vintage κουρέματα και κοστούμια και τα εφέ του ήταν επιβλητικά.
Με άλλα λόγια, η πληρέστερη comic-based ταινία του 2014 και μία από τις πιο «χορταστικές» του είδους της.
Γενικά περάσαμε μια πολύ μέτρια χρονιά από comic-based ταινίες, διότι αφενός βγήκανε 2 υπέροχα δείγματα αυτής της κατηγορίας ταινιών που αναπτερώνουν το ηθικό στη χρονιά που ξεκίνησε, αφετέρου όλες οι υπόλοιπες – με εξαίρεση τις 3 τελευταίες της πεντάδας – κινούνται σε επίπεδο κάτω του μετρίου και μάλιστα κάποιες τις λες μέχρι και εντελώς χάλια (Μπάμπλμπιιιι! Κατέβα κάτω ρε κωλόπαιδο να κάνεις παρέα με τον Ρόμποκοπ και τ’ άλλα ρομποτάκια!)
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
1.jpg)
