Όσοι έχουν απολαύσει το υπέροχο εκτός έδρας The Loneliest Planet (2011), μπορούν να πουν με ευκολία πως το Force Majeure του Ruben Östlund είναι ουσιαστικά μια έξυπνη οπτική έπαρση, μια παντρεμένη έκδοση του αριστουργήματος της Julia Loktev, που πραγματεύεται την δυναμική των σχέσεων και των φύλων.
Η ταινία λαμβάνει χώρα σε ένα εκλεκτό θέρετρο σκι στις γαλλικές Άλπεις, με την εικόνα να ακολουθεί τον εργασιομανή Tomas (Johannes Kuhnke) και την όμορφη γυναίκα του, Ebba (Lisa Loven Kongsli), καθώς περνούν μια εβδομάδα με τα δύο αξιολάτρευτα παιδιά τους σε αυτό που φαίνεται να είναι ένας χειμερινός παράδεισος.
Μια σειρά από πορτραίτα της οικογένειας.
Η ειλικρινής κινηματογράφιση του Ostlund, τους συγκεντρώνει ως ομάδα, για ένα υπνάκο στο κρεβάτι του ξενοδοχείου.
Το παγωμένο φως του χειμώνα τονίζει τα πρόσωπα τους.
Ευσυνείδητα χρησιμοποιούν τις ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες τους.
Σχεδόν τελετουργικά γίνεται η παρουσίαση τους και είναι σαν ένας κατάλογος περιοδικού να ζωντανεύει.
Η αρμονική οικογένεια με τις τέλειες διακοπές για σκι.
Ποζάρουν σε φωτογραφίες κάτω από τα λίφτ.
Εξιστορεί τις συνθέσεις.
Η τέλεια οικογένεια γευματίζει κοντά στην κορυφή.
Μια χιονοστιβάδα πλησιάζει απειλητικά στα ύψη του βουνού.
Παραλίγο να μετατραπεί σε ταινία καταστροφής.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει υπό τον χειρισμό του σκηνοθέτη Östlund που παίζει με ανθρώπινες εκφάνσεις και σατιρίζει τον προφίλ του ηρώα και του αντιήρωα.
Η χιονοστιβάδα αποδεικνύεται ότι είναι μια ελεγχόμενη βία που μπορεί να συμψηφίσει την πρόληψη των πραγματικών καταστροφών στην οικογένεια.
Θα μπορούσε να εντοπιστεί η διάλυση αυτής της πυρηνικής μονάδας μέσα από την αφήγηση.
Το αυστηρό ύφος του Östlund - που χαρακτηρίζεται από μεγάλες, σταθερές, με κόπο καδραρισμένες λήψεις - μπορεί να εμποδίσει τους θεατές στην πρόωρη μετάβαση, όπου θέλουμε απλώς κάτι να συμβεί.
Αλλά αυτή η αυτοσυγκράτηση είναι το κλειδί για τη δύναμη της σκηνής με τη χιονοστιβάδα και τα επακόλουθά της.
Κατά τη στιγμή της πρόσκρουσης, η οθόνη γίνεται λευκή, αποκρύπτοντας την δράση.
Όταν καθαρίζει, τα πάντα έχουν αλλάξει στη σχέση μεταξύ των γονέων Tomas και Ebba.
Αλλά θα μας πάρει το υπόλοιπο της ταινίας για να καταλάβουμε το πώς και το γιατί.
Στην ιστορία της λοξής ματιάς που συνεχίζεται, o Tomas αρνείται στωικά την έκδοση των γεγονότων της Ebba, αν και οι ρωγμές αρχίζουν να εμφανίζονται στην ανέκφραστη πρόσοψη του.
Όταν το ζευγάρι δέχεται μια επίσκεψη από έναν παλιό φίλο και τη νέα φίλη του - Kristofer Hivju (After Earth) και Fanni Metelius, η σύγκρουση βγαίνει εκτός ελέγχου.
Αυτή η ταινία δεν είναι ένα καταπιεστικό γαμήλιο δράμα.
Με επιτήδειο μοντάζ και μουσικά βαρύγδουπα χιονισμένα στοιχεία, τοποθετεί ένα ειρωνικό πλαίσιο γύρω από τα αναμφισβήτητα αιωνία θέματα μεταξύ των ζευγαριών.
Η κωμικοτραγική εκδοχή τους όπως και τόσοι πολλοί από εμάς το βρίσκουν δύσκολο να ζήσουν χωρίς την εύκολη στενογραφία των κοινωνικών ρόλων.
Ο άντρας και η γυναίκα προστάτης και παιδαγωγός.
Σε αυτό το Σουηδικό ρεαλιστικό κωμικοτραγικό έπος, αν τεθεί σε πραγματική ανάλυση, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έκβαση του σεναρίου.
Είναι μια ταινία τόσο έξυπνη όσο κι ξεκαρδιστική.
Προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οικογένειες και ζευγάρια σε οποιαδήποτε συνθήκη.
Συχνά οι διακοπές μακριά από το γνώριμο καθημερινό κόσμο της εργασίας και των τεσσάρων τοίχων, μπορεί να αναδείξει του κινδύνους και τις παρεξηγήσεις που δεν έχει ασχοληθεί κανείς με βαθύ και ουσιαστικό τρόπο.
Από 15 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
