Σίγουρα μια από τις ταινίες που ακούγεται πολύ τον τελευταίο καιρό είναι το Imitation Game, μιας και έχει μεγαλο buzz την φετινή χρονιά και φιγουράρει σε πολλές λίστες με βραβεία.
Δικαιολογημένα, μιας και μιλάει για ένα πολύ σημαντικό θέμα και για μια προσωπικότητα αν μη τι άλλο παρεξηγημένη, που προσπάθησε να κάνει κάτι που έμεινε στην ιστορία και μνημονεύεται για χρόνια.
Το χειμώνα του 1952, οι Βρετανικές αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του μαθηματικού κι αναλυτή Alan Turing (Benedict Cumberbatch, The Hobbit: The Battle of the Five Armies), και τον συνέλαβαν για «απρεπή συμπεριφορά», μια κατηγορία που αργότερα θα οδηγούσε στην καταδίκη του με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας.
Ωστόσο, κανείς δε γνώριζε ότι επρόκειτο για ένα πρωτοπόρο και ιδιοφυή επιστήμονα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου είχε καθοδηγήσει με επιτυχία μια ομάδα επιστημόνων, κι «έσπασε» τον κώδικα της περίφημης Γερμανικής μηχανής Enigma.
To πορτραίτο ενός σπουδαίου και παράλληλα περίπλοκου ανθρώπου, στον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι οφείλουν τη ζωή τους.
Το The Imitation Game έχει πολλά στοιχεία να σταθείς, αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα της είναι η απλότητα της.
Μπορεί όλοι όσοι πάνε να δουν την ταινία, να γνωρίζουν ότι πάνε να δουν κάτι επιβλητικό, ωστόσο σε καμία περίπτωση η ταινία δεν πιέζει καταστάσεις.
Η διαχείριση του υλικού από τον Νορβηγό σκηνοθέτη Morten Tyldum είναι πολύ καλή, και το βασικότερο ότι καλύπτει όσο το δυνατόν καλύτερα τις πτυχές του χαρακτήρα αλλά και την θεματολογία του.
Ωστόσο δεν το κάνει σε καμία περίπτωση με πομπώδη τρόπο, ώστε να χωρέσει σε δύο ώρες όσα περισσότερα μπορεί.
Μπορείς να πεις για την σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας, ωστόσο τίποτε από όλα αυτά δεν θα λειτουργούσε άψογα, χωρίς την παρουσία του φοβερού Benedict Cumberbatch, που δίνει με διαφορά την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και σίγουρα μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της χρονιάς, για την οποία λογικά θα ανταμειφθεί και με Οσκαρική Υποψηφιότητα.
Συγκλονιστικός σε κάθε του σκηνή, με εκπληκτικές εκφράσεις και πειστικότητα.
H προσέγγιση της ταινίας δεν επιδιώκει να "σπρώξει" τα πράγματα προς κάποια κατεύθυνση.
Ο Tyldum μας παρουσιάζει τα γεγονότα και τους χαρακτήρες χωρίς να γίνεται κουραστικός και συν τοις άλλοις δίχως προκατάληψη.
Η εποχή είναι εξαιρετικά αποτυπωμένη, ενώ η φωτογραφία και τα σκηνικά ενισχύουν ακόμα περισσότερο όλο αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι μιας σπουδαίας προσωπικότητας και ενός τρομερού επιτεύγματος.
Το The Imitation Game εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα γεγονότα που αφορούν τον σχεδιασμό αποκρυπτογράφησης των σχεδίων των Ναζί και πέρα από 2-3 καλοφτιαγμένες σκηνές δεν ασχολείται με το... εξωτερικό κομμάτι του πολέμου.
Έτσι έχει όλη την άνεση και ευχέρεια για να μπορέσει να καλύψει εκείνα για τα οποία έμεινε στην ιστορία η προσωπικότητα του Alan Turing.
Συν τοις άλλοις, το Imitation Game καλύπτει την πτυχή της ομοφυλοφιλίας με απόλυτη διακριτικότητα χωρίς να προβεί σε κάποια κατακραυγή ή οτιδήποτε άλλο το οποία θα μπορούσε να κάνει τον θεατή να έχει προκατάληψη, είτε θετική, είτε αρνητική.
Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά με όσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια τίποτα πλέον δεν είναι αυτονόητο.
Σε μια πολύ γεμάτη χρονιά όπως η φετινή με πολλές σπουδαίες ταινίες, το Imitation Game έρχεται να προστεθεί στην λίστα με τις δυνατές ταινίες της χρονιάς.
Μια ταινία που σίγουρα θα μνημονεύουμε μετά από καιρό και σίγουρα ελπίζουμε να πάρει κάτι από τα επόμενα Όσκαρ (κυρίως για τον φοβερό και τρομερό πρωταγωνιστή της), αν και ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος.
Όπως και να 'χει πάντως πρόκειται για μια αξιομνημόνευτη κινηματογραφική εμπειρία.
Από 8 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
