O Andrew Neyman (Miles Teller, That Awkward Moment) είναι ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ της τζαζ σκηνής, ανοιχτόμυαλος στο πλαίσιο της επιδίωξης του να ανέβει στην κορυφή της ελίτ του ανταγωνιστικού ωδείου που φοιτά.
Ο Terence Fletcher (J.K Simmons, Dark Skies) είναι ένας εκπαιδευτής εξίσου γνωστός για τη διδασκαλία του και το ταλέντο του, όσο και για τις τρομακτικές μεθόδους του.
Ο ίδιος οδηγεί στο ζενίθ της μουσικής την τρεναρισμένη ορχήστρα του υπό το λεκτικό μαστίγιο.
O Fletcher ανακαλύπτει τοn επίδοξο ντράμερ και τον μεταφέρει στην μπάντα του, αλλάζοντας για πάντα τη ζωή του νεαρού.
Το πάθος του μικρού να επιτύχει με ταχείς ρυθμούς τελειοποιείται με σπείρες εμμονής, καθώς ο αδίστακτος καθηγητής του συνεχίζει να τον ωθεί στα πρόθυρα της σωματικής όσο και της ψυχικής του υγείας.
Ο επίδοξος ντράμερ και συγγραφέας / σκηνοθέτης Damien Chazelle σκηνοθετεί έξυπνα την φαυλότητα ενός νεαρού wannabe τζαζ-θρύλου παρουσιάζοντας σαν εμπόλεμο ήρωα με μελανιασμένα και ματωμένα χέρια βυθισμένα σε κουβάδες με παγωμένο νερό.
Ο τυρρανικός εκπαιδευτικός μουσικής παρατηρείται υπό φόβο καθώς ρίχνει καρέκλες στο κεφάλι του καθενός.
Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ρινγκ πυγμαχίας ή κάτι που θυμίζει στρατόπεδο.
Στην ουσία είναι μια βραχώδης σειρά εικόνων με τύμπανα σε επιτάχυνση και έναν λοχία με τρομακτικά πονταρίσματα.
Καταχρηστικές συμπεριφορές προς το νεοσύλλεκτο οι οποίες συνοδεύονται με φράσεις όπως «δεν είναι αρκετός ο ρυθμός μου» και μια στροφή αναπόδραστη από μια ήπια επίπληξη σε μια τρομακτική απειλή.
Ακολουθεί μια μάχη των βουλήσεων μέχρι το κρεσέντο μιας ιστορίας που αποκαλύπτεται και ολοκληρώνεται με προσωπικό ρυθμό.
Το πιο αξιοσημείωτο επίτευγμα του Chazelle είναι το γεγονός ότι κατάφερε να μετατρέψει ένα αυτοσχέδιο drum solo – όπως τα περισσότερα αξέχαστα μουσικά διαλείμματα - σε ένα τεταμένο και συναρπαστικό δραματικό κομμάτι το οποίο θέτει την καρδιά σε αγωνία.
Ακόμα και όταν το δράμα κατεβαίνει σε παρωδία και αγγίζει μελοδραματικές συντριβές, υπάρχει μια θολή, ιμπρεσιονιστική ενέργεια η οποία μας κρατά κλειδωμένους στον επίμονο ρυθμό.
Για όλα τα υπερώριμα τεχνάσματα του, θα αφήσει το σινεμά με ένα ελατήριο στο βήμα του και με μια γροθιά στο στήθος, πρόθυμο να κτυπήσει το τύμπανο δυνατά για ό,τι ίσως αξίζει να είναι μια πραγματική επιτυχία της χρονιάς.
Στους κινηματογράφους από 5 Φεβρουαρίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
