Ηλικιωμένη Εβραία Αυστριακής καταγωγής, η οποία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Βιέννης διαφεύγει στις ΗΠΑ, αποφασίζει 50 σχεδόν χρόνια μετά και με τη βοήθεια νεαρού δικηγόρου, να τα βάλει με την Αυστριακή κυβέρνηση προκειμένου να πάρει πίσω πίνακες του Κλιμτ τους οποίους οι Ναζί είχαν αρπάξει από την οικογένειά της, και ιδιαίτερα το περίφημο «Πορτραίτο της Αντέλ Μπλοχ Μπάουερ».
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η δεύτερη σκηνοθετική δουλεία του Βρετανού Simon Curtis (το συμπαθέστατο My week with Marilyn ήταν η πρώτη του) παρακολουθεί τις προσπάθειες της ηλικιωμένης πια Maria Altmann (Helen Mirren, The Hundrend-Foot Journey), ανιψιάς της Adele Bloch Bauer προσωπογραφία της οποίας είναι ο πίνακας σήμα κατατεθέν του Gustav Klimt, να διεκδικήσει από την Αυστριακή κυβέρνηση και το μουσείο Belvedere της Βιέννης, πίνακες ζωγραφικής που πιστεύει ότι είναι δικοί της.
Ο πίνακες είχαν κλαπεί από την πολύ πλούσια Εβραϊκής καταγωγής οικογένεια της από τους Ναζί, σε μια συνηθισμένη γι’ αυτούς τακτική τότε.
Να ξεκαθαρίσω ότι η Helen Mirren και τον τηλεφωνικό κατάλογο να απαγγέλλει, θα το κάνει με τέτοιο τρόπο που θα έχει ενδιαφέρον να την ακούς και να τη βλέπεις.
Εδώ στον κεντρικό ρόλο της - εγκατεστημένης στο Λος Άντζελες των τελών της δεκαετίας του ‘90 - γηραιάς κυριούλας που βάζει στόχο να πετύχει το φαινομενικά απίθανο, είναι όπως πάντα εξαιρετική.
Αυστηρή, πεισματάρα και με απίθανο γερμανικό accent στα αγγλικά της, λες και είναι πράγματι Αυστριακή και όχι βέρα Αγγλίδα, τιμημένη μάλιστα από τη Βασίλισσα για την προσφορά της στην 7η τέχνη.
Σύμμαχός της στην ιστορία αυτή είναι ο νεαρός δικηγόρος Randy Schoenberg, υποδυόμενος από έναν ασυνήθιστα συγκρατημένο Ryan Reynolds (Safe House), o οποίος αναλαμβάνει με διστακτικότητα στην αρχή την υπόθεση, γρήγορα όμως αντιλαμβάνεται τα κέρδη που μπορεί να αποκομίσει από αυτήν.
Τα πολλαπλά flashbacks στην αφήγηση που πηγαίνουν από το σύγχρονο LA και τη Βιέννη όπου τρέχει η κύρια υπόθεση, πίσω στην απεικόνιση της ζωής της οικογένειας Altmann, πριν αλλά και μετά την προσάρτηση της Αυστρίας από τη χιτλερική Γερμανία, δεν προσφέρουν και πολλά στην ταινία καθώς την αποπροσανατολίζουν από το καθαρόαιμο δικαστικό κομμάτι της.
Δίνουν μόνο εύκολη συγκίνηση για το δράμα των Εβραίων και των ναζιστικών εγκλημάτων εναντίον τους (εξαιρείται η τελευταία ονειρική σκηνή).
Χώρια που ώρες-ώρες οι παραινέσεις της θείας Adele (Antje Traue, Man of Steel) στην μικρούλα Maria, φλερτάρουν με έναν αφελή διδακτισμό.
Κατά τα άλλα ο ρόλος του Daniel Bruhl (A Most Wanted Man) που υποδύεται έναν Αυστριακό δημοσιογράφο που βοηθάει το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, είναι μάλλον διακοσμητικός - σε στυλ μιας και γυρίζουμε στη Βιέννη ας φέρουμε και έναν καλό γερμανόφωνο ηθοποιό.
Να δώσουμε πάντως έναν πόντο στο φιλμ για το γεγονός ότι στις σκηνές του παρελθόντος που διαδραματίζονται στη αυστριακή πρωτεύουσα, οι ηθοποιοί μιλάνε γερμανικά και όχι αγγλικά της πλάκας με αστεία γερμανική προφορά.
H Tatiana Maslany (ναι αυτή των τηλεοπτικών Orphan Black και Parks and Recreation) υποδύεται το ρόλο της Helen Mirren σε νεαρή ηλικία.
Να επισημανθεί δε, η όχι τυχαία πιστεύω παρουσία του περίφημου παραδοσιακού τραγουδιού,”Mary don’t you weep” (το έχει πει και ο Bruce Springsteen πρόσφατα σχετικά, μεταξύ πολλών άλλων) σαν ευθεία αναφορά στην ηρωίδα της ταινίας.
Τελικά το φιλμ σου αφήνει τη γεύση του ανολοκλήρωτου, μιας και το σίγουρα πολύ ενδιαφέρον θέμα του παραμερίζεται κάθε τόσο.
Θα ήταν απείρως καλύτερο πιστεύω να επικεντρωθεί περισσότερο στο σύγχρονο κομμάτι της ιστορίας και πιο συγκεκριμένα να έδινε μεγαλύτερο βάρος σε όλα αυτά τα εμπόδια που υπερβαίνει ο δικηγόρος Randy Schoenberg και τα νομικά κόλπα που ξετρυπώνει για να κερδίσει την υπόθεση - κάτι που μπορούσε εύκολα να γίνει μιας και η διαμάχη τελεσιδικεί αρκετά χρόνια μετά την έναρξή της, δίνοντας έτσι άφθονο χρονικό περιθώριο.
Αντ΄αυτού ο Curtis επιλέγει να μοιράσει το χρόνο δείχνοντας χιλιοειπωμένα πράγματα που αφορούν τα ναζιστικά αίσχη, κάτι που έχει σαν συνέπεια να χάνει το φιλμ τον προορισμό του αφού μένει αναποφάσιστο ανάμεσα στο δικαστικό θρίλερ και το δράμα εποχής.
Από 30 Απριλίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
