Έχοντας στο μυαλό τους πρώτους «Εκδικητές», περίμενα την ίδια χαβαλετζίδικη απόλαυση των πορωτικών μαχών σε συνδυασμό όμως με το παρεΐστικο κλίμα και την σωστή προσέγγιση των χαρακτήρων.
Επιπλέον, ως δεύτερη ταινία, προσδοκάς ακόμα πιο δεμένες ή/και ιντριγκαδόρικες σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών.
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΈΧΕΙ SPOILERS. ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΟ AVENGERS: AGE OF ULTRON, ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ REVIEW ΜΑΣ. ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΌ ΤΟ SPOILER POST KAI ΣΥΖΗΤΗΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.
Επίσης, εξαιτίας των όσων είχαν εξαγγείλει οι ιθύνοντες της Marvel, περίμενα:
α) μία σωστότερη αναλογία χρόνου ανάμεσα στους βασικούς ήρωες, γιατί στην ταινία του 2012 πχ. τον Θωρ τον θυμόσουν μόνο για τον τσαμπουκά με τον Σταρκ, άντε και για κανένα διάλογο με τον bro,
β) σενάριο-ιστορία που θέτει νέα δεδομένα στο σύμπαν,
γ) υπερ-τρομακτικό εχθρό, πιο απειλητικό από τον Λόκι, εφόσον θα ήταν ο μοναδικός βασικός ‘κακός’, χωρίς άλλες συμμαχίες όπως η – φαινομενικά– ανυπέρβλητη, πλην όμως κινηματογραφικά εντελώς δευτερεύουσα, εισβολή των Chitauri.
Αλλά, ψιλο-απογοητεύτηκα…! Διότι:
α) που ‘ν’ τη ρε παιδιά η ισοκατανομή χρόνου;
ΟΚ, κλασικά ο Τόνυ κυριαρχεί μαζί με τη ‘Χήρα’, ο Μπάνερ λόγω διχασμού του ως Χαλκ αλλά και επιστημονικής ιδιότητας επίσης και τέλος, ο Χόκαι αποκτά την πιο ανθρώπινη, ‘προσγειωμένη’ διάσταση απ’ όλους… κι ο Καπετάνιος;
Λίγο τσακώνεται με τον Σταρκ, λίγο προβληματίζεται ηθικά για την ομάδα και καληνύχτα σας, καλό ψαροντούφεκο!
Όσο δε για τον Θορ, πάλι ο δόλιος ο πιο αδικημένος είναι, κρίμα για τα έξι κιλά conditioner που αγόρασε το παλικάρι για να του φύγει η ψαλίδα… κάτι πήγε εκεί να καταφέρει στην σκηνή με το στοίχημα για το σφυρί αλλά τελικά γκουμούλες έφαγε, μετά το σκέφτηκε ο λεβέντης και ξεγυμνώθηκε για να βουτήξει στη ραχούλα, αλλά πάπαλα πάλι στο κλάσιμο τον είχαν, μέχρι που αγανάκτησε ο ημίθεος και μπούκαρε μέσα στο Avengers tower και τους τον έκανε «ρουμς-τουλε» με λάστιχο στο μπαλκόνι στην Τούζλα...
β) αν για νέα δεδομένα εννοούμε τα δίδυμα με προφορά από το Ναβαροσίσκι –εκ των οποίων το παλικάρι με το καμένο ντεκαπάζ της κυρα-Λούλας απ’ τα Τζουμέρκα δεν πολυ-μιλάει κιόλας– μαζί τον Vision, ε όχι δεν το λες και ανατριχιαστικό!
β) αν για νέα δεδομένα εννοούμε τα δίδυμα με προφορά από το Ναβαροσίσκι –εκ των οποίων το παλικάρι με το καμένο ντεκαπάζ της κυρα-Λούλας απ’ τα Τζουμέρκα δεν πολυ-μιλάει κιόλας– μαζί τον Vision, ε όχι δεν το λες και ανατριχιαστικό!
Δε λέω, υπέροχος ο Bettany ως ανδροειδές, αλλά αυτό δεν είναι η ανατρεπτική τροπή που θα σηματοδοτήσει τη νέα φάση ταινιών, κακά τα ψέματα.
γ) πάω στο χειρότερο όλων, τον πολλά υποσχόμενο ‘κακό’.
γ) πάω στο χειρότερο όλων, τον πολλά υποσχόμενο ‘κακό’.
Για μένα αυτή είναι η χειρότερη απογοήτευση όχι επειδή δεν απεικονίστηκε ως απειλητικός ή πολύ ισχυρός ο Ultron ή ο Spader δεν ανταποκρίθηκε στο ρόλο του, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.
Όμως, αυτή την αίσθηση του ολέθριου κινδύνου –όπως προμήνυαν τα τρέιλερ– δεν την εισέπραξα σχεδόν ποτέ, με εξαίρεση ίσως τα πρώτα λεπτά.
Παρόλο που έδινε την εντύπωση ότι προετοίμαζε την άμεση, απόλυτη νέκρωση της παγκόσμιας τεχνολογίας και άρα ολόκληρης της σύγχρονης κοινωνίας, ξαφνικά επικεντρώθηκε σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος, ενώ το κινηματογραφικό εύρημα καταστροφής στην τελική μάχη θύμιζε κάπως… σκηνή Magneto!
Άσε που με την εμφάνιση του Vision, εισέπραττες έναν υπερβολικά πρώιμο καθ' ησυχασμό του στυλ «με αυτόν τώρα, θα ‘κεράσουν’ βρωμόξυλο οι Avengers».
Πέραν αυτού, μείνατε εσείς ικανοποιημένοι/ες από την εξήγηση που δόθηκε για την διεστραμμένη νοοτροπία του Ultron;
Μόνο σ’ εμένα φάνηκε σαν ξεπέτα;
Όλο το ‘ζουμί’ –γιατί διαμόρφωσε αντίθετη κοσμοθεωρία σε σχέση με τον JARVIS– περιορίστηκε σ’ ένα διάλογο …πνευμάτων που συναντώνται, διάρκειας μάξιμουμ 5 λεπτών και τέλος.
Τουλάχιστον για το Λόκι, τα πράγματα ήταν γνωστά από το πρώτο φιλμ του Θορ.
Κρίμα, γιατί η εξήγηση που υπονοείται, δηλαδή «το ρομπότ μας γεννήθηκε στραβόξυλο, θα το κάνουμε ‘ντα’ στο πωπουδάκι!», είναι βολική χρονικά, αλλά απλοϊκή σεναριακά ακόμα και για τέτοιο γνήσιο αγορίστικο blockbuster.
δ) το σενάριο γενικά το έλεγες ‘αεράτο’· έτσι, στο κλίμα του καλοκαιριού ρε παιδί μου, λίγο να κάνει ρεύμα, να δροσίζονται οι μασχάλες.
Πρώτα απ’ όλα, ψελλίζουν στην αρχή τα συντρόφια των ‘Εκδικητών’ κάτι για υπερφυσικά πειράματα και ενώ περιμένεις να μάθεις λεπτομέρειες –επειδή από ‘κει ξεφύτρωσαν τα δίδυμα αδέρφια Maximoff, υποτίθεται– η ταινία το περνά εντελώς στο ‘ντούκου’, χωρίς να δίνει καμία επιπλέον πληροφορία.
Έπειτα, γίνεται κοτζάμ παγκόσμια τεχνητή νοημοσύνη σαν τον Ultron και να έχει μόνο ένα σχέδιο και ΚΑΜΙΑ, μα ΚΑΜΙΑ εναλλακτική;
Εδώ ανοίγεις ψυγείο και ακόμα κι αν έχεις μείνει με μισό μπουκάλι κέτσαπ και τέσσερις φέτες του τοστ φτιάχνεις τρία διαφορετικά μενού πρωθυπουργικού δείπνου για τον Πάγκαλο!
Δεν θα εξετάσω καν λεπτομέρειες του στυλ πως η Γουάντα μετατρέπεται από φοβητσιάρα emo που μυξοκλαίει σε μάγισσα που εξαπολύει mind blasts μετά από μόλις 40 δεύτερα εξομολόγηση του Χόκαι…
ε) όσο για το πλέξιμο των σχέσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών, ναι, όντως η ‘Χήρα’ με τον Μπρους δημιουργούν ένα αρκετά αναπάντεχο ζευγαράκι και σίγουρα χτίζεται η κόντρα μεταξύ Τόνυ-Στιβ εν όψει και του «Civil War», όμως πέραν τούτου λίγα πράματα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι φευγαλέοι διάλογοι ή κάποια νύξη σε προηγούμενα φιλμ (βλ. Στιβ-Μαύρη Χήρα για το «The Winter Soldier»).
Εκτός αυτού, ακόμα και η –όποια– ανάπτυξη χαρακτήρων, στριμωγμένη μέσα σε μάχες, εφέ και κυνηγητά αναγκαστικά μένει ημιτελής.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η ενοχική προσωπικότητα του Μπάνερ, ο οποίος αναμφίβολα είναι ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της ταινίας, αυτός με το πιο βαθύ υπόβαθρο (αν μπορούμε να ζητάμε κάτι τέτοιο σε τέτοια ταινία), αλλά κι αυτός αναλύεται επιδερμικά. Οπότε η κατάληξή του στο τέλος της ταινίας ναι μεν είναι εντυπωσιακή, αλλά μοιάζει σχετικά αδικαιολόγητη, κατ’ εμέ.
Πέραν αυτού, μείνατε εσείς ικανοποιημένοι/ες από την εξήγηση που δόθηκε για την διεστραμμένη νοοτροπία του Ultron;
Μόνο σ’ εμένα φάνηκε σαν ξεπέτα;
Όλο το ‘ζουμί’ –γιατί διαμόρφωσε αντίθετη κοσμοθεωρία σε σχέση με τον JARVIS– περιορίστηκε σ’ ένα διάλογο …πνευμάτων που συναντώνται, διάρκειας μάξιμουμ 5 λεπτών και τέλος.
Τουλάχιστον για το Λόκι, τα πράγματα ήταν γνωστά από το πρώτο φιλμ του Θορ.
Κρίμα, γιατί η εξήγηση που υπονοείται, δηλαδή «το ρομπότ μας γεννήθηκε στραβόξυλο, θα το κάνουμε ‘ντα’ στο πωπουδάκι!», είναι βολική χρονικά, αλλά απλοϊκή σεναριακά ακόμα και για τέτοιο γνήσιο αγορίστικο blockbuster.
δ) το σενάριο γενικά το έλεγες ‘αεράτο’· έτσι, στο κλίμα του καλοκαιριού ρε παιδί μου, λίγο να κάνει ρεύμα, να δροσίζονται οι μασχάλες.
Πρώτα απ’ όλα, ψελλίζουν στην αρχή τα συντρόφια των ‘Εκδικητών’ κάτι για υπερφυσικά πειράματα και ενώ περιμένεις να μάθεις λεπτομέρειες –επειδή από ‘κει ξεφύτρωσαν τα δίδυμα αδέρφια Maximoff, υποτίθεται– η ταινία το περνά εντελώς στο ‘ντούκου’, χωρίς να δίνει καμία επιπλέον πληροφορία.
Έπειτα, γίνεται κοτζάμ παγκόσμια τεχνητή νοημοσύνη σαν τον Ultron και να έχει μόνο ένα σχέδιο και ΚΑΜΙΑ, μα ΚΑΜΙΑ εναλλακτική;
Εδώ ανοίγεις ψυγείο και ακόμα κι αν έχεις μείνει με μισό μπουκάλι κέτσαπ και τέσσερις φέτες του τοστ φτιάχνεις τρία διαφορετικά μενού πρωθυπουργικού δείπνου για τον Πάγκαλο!
Δεν θα εξετάσω καν λεπτομέρειες του στυλ πως η Γουάντα μετατρέπεται από φοβητσιάρα emo που μυξοκλαίει σε μάγισσα που εξαπολύει mind blasts μετά από μόλις 40 δεύτερα εξομολόγηση του Χόκαι…
ε) όσο για το πλέξιμο των σχέσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών, ναι, όντως η ‘Χήρα’ με τον Μπρους δημιουργούν ένα αρκετά αναπάντεχο ζευγαράκι και σίγουρα χτίζεται η κόντρα μεταξύ Τόνυ-Στιβ εν όψει και του «Civil War», όμως πέραν τούτου λίγα πράματα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι φευγαλέοι διάλογοι ή κάποια νύξη σε προηγούμενα φιλμ (βλ. Στιβ-Μαύρη Χήρα για το «The Winter Soldier»).
Εκτός αυτού, ακόμα και η –όποια– ανάπτυξη χαρακτήρων, στριμωγμένη μέσα σε μάχες, εφέ και κυνηγητά αναγκαστικά μένει ημιτελής.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η ενοχική προσωπικότητα του Μπάνερ, ο οποίος αναμφίβολα είναι ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της ταινίας, αυτός με το πιο βαθύ υπόβαθρο (αν μπορούμε να ζητάμε κάτι τέτοιο σε τέτοια ταινία), αλλά κι αυτός αναλύεται επιδερμικά. Οπότε η κατάληξή του στο τέλος της ταινίας ναι μεν είναι εντυπωσιακή, αλλά μοιάζει σχετικά αδικαιολόγητη, κατ’ εμέ.
Θα μου πεις, καλά δεν σ’ άρεσε τίποτα δηλαδή;
Μόνο γκρίνια είσαι;
Όχι, εντάξει.
Οι μάχες ήταν εντυπωσιακότατες, με πολύ περισσότερη συνεργασία δυνάμεων, τύπου combos σε βιντεογκεϊμίστικη ορολογία, οι στολές ήταν χαλαρά οι καλύτερες που έχουν βγει ποτέ σε οποιοδήποτε φιλμ, ο ελαφρώς πιο σκοτεινός-δραματικός τόνος ταίριαζε στο κλίμα της ιστορίας και του προσέδιδε μια σχετική βαρύτητα, φοβερή έμπνευση η καθημερινή διάσταση του Χόκαι και η αλήθεια είναι ότι τόσο εκπληκτικό, αξιομνημόνετο Vision δεν περίμενα!
Όμως, όλα αυτά καθιστούν το «Avengers: Age of Ultron» μια αρκετά ικανοποιητική ταινία υπερηρώων με την οποία φυσικά περνάς καλά.
Αλλά ελάτε, παραδεχτείτε το επιτέλους, περιμένατε κάτι παραπάνω, έτσι δεν είναι;
… Ε, τι λέτε;
Μόνο γκρίνια είσαι;
Όχι, εντάξει.
Οι μάχες ήταν εντυπωσιακότατες, με πολύ περισσότερη συνεργασία δυνάμεων, τύπου combos σε βιντεογκεϊμίστικη ορολογία, οι στολές ήταν χαλαρά οι καλύτερες που έχουν βγει ποτέ σε οποιοδήποτε φιλμ, ο ελαφρώς πιο σκοτεινός-δραματικός τόνος ταίριαζε στο κλίμα της ιστορίας και του προσέδιδε μια σχετική βαρύτητα, φοβερή έμπνευση η καθημερινή διάσταση του Χόκαι και η αλήθεια είναι ότι τόσο εκπληκτικό, αξιομνημόνετο Vision δεν περίμενα!
Όμως, όλα αυτά καθιστούν το «Avengers: Age of Ultron» μια αρκετά ικανοποιητική ταινία υπερηρώων με την οποία φυσικά περνάς καλά.
Αλλά ελάτε, παραδεχτείτε το επιτέλους, περιμένατε κάτι παραπάνω, έτσι δεν είναι;
… Ε, τι λέτε;
Πασχάλης Μαντζαρίδης
1.jpg)
