Εάν κάπως τραβηγμένα υποθέταμε πως οι άνθρωποι δεν θα είχαν ανακαλύψει τα σπίτια και θα ζούσαν ακόμα σε σπηλιές, δεν θα υπήρχε σοβαρός λόγος ανησυχίας.
Αυτά θα τα ανακάλυπταν οι σκηνοθέτες ταινιών τρόμου τελευταίας σοδειάς.
Γιατί χωρίς φώτα να αναβοσβήνουν, πόρτες να τρίζουν και παραθυρόφυλλα να κοπανιούνται από τον αέρα, δουλειά δεν γίνεται.
Βάλτε και ότι οι περισσότεροι εξ αυτών δεν σκίζουν ακριβώς από ταλέντο ...και ιδού το Poltergeist.
Έχουμε ξαναπεί πως την έμπνευση μην την είδατε στο Χόλιγουντ τα τελευταία χρόνια.
Άλλο ένα remake λοιπόν μιας σούπερ κλασικής ταινίας τρόμου των αρχών της δεκαετίας του '80, της οποίας παραγωγός τότε ήταν ο Steven Spielberg.
Σε αυτήν τη νέα βερσιόν, στους παραγωγούς διαβάζουμε το όνομα του Sam Raimi, οπότε υπάρχουν προσδοκίες για κάτι καλό, οι οποίες όμως διαψεύδονται, δυστυχώς πανηγυρικά.
Τυπική λοιπόν αμερικάνικη οικογένεια - Sam Rockwell (Seven Psychopaths), Rosemarie DeWitt (Kill The Messenger) - με τρία παιδιά [Saxon Sharbino, (I Spit on your Grave), Kyle Catlett, Kennedi Clements] χτυπημένη από την οικονομική κρίση, αναγκάζεται να μετακομίσει σε μικρή επαρχιακή πόλη.
Όταν όμως έπιπλα αρχίζουν να μετακινούνται από μόνα τους, ένα δέντρο να ζωντανεύει και να αρπάζει τον γιο τους και η μικρή τους κόρη τους να εξαφανίζεται μυστηριωδώς, καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά.
Φωνάζουν τότε ειδική ομάδα παραψυχολογίας για να τους βοηθήσει να πάρουν το παιδί τους πίσω.
Το σενάριο δεν έχει συνταρακτικές αλλαγές από την original ταινία.
Όλα τα υπόλοιπα όμως έχουν, προς το χειρότερο.
Πραγματικά, η ταινία δεν έχει τίποτα παραπάνω ή διαφορετικό να δείξει, κάνοντας αυτό το remake εντελώς αχρείαστο.
Ο σκηνοθέτης Gil Kenan χρησιμοποιεί όλα (μα όλα) τα κλισέ των ανάλογων ταινιών, ενώ η χρήση του 3D πέρα από φτηνό εντυπωσιασμό, δεν προσφέρει τίποτα το συνταρακτικό στον απώτερο στόχο του φιλμ που λογικά είναι να σε κάνει να τρομάξεις.
Εκτός αν τρομάζετε με πόμολα που δεν ανοίγουν και κούκλες κλόουν.
Στην αναπόφευκτη σύγκριση δε ανάμεσα στα δύο φιλμς (διαβάστε ξανά τα Remake Originals), αποκλείεται να αρέσει περισσότερο από το πρώτο - χάνει για πλάκα - ενώ το θεωρώ απίθανο να βρει τόσους νέους fans και να αποκτήσει τη φήμη του παλιού.
Το sequel βέβαια παρ’ όλα αυτά το θεωρώ σίγουρο, αφού έτσι δουλεύει το Χόλιγουντ εδώ και καιρό.
Ο Sam Rockwell είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, που όμως η καριέρα του δεν είναι αυτή που θα φανταζόμασταν, τόσο εμείς όσο (μάλλον) κι αυτός.
Από το Moon του 2009 και μετά, έχει βαλτώσει σε χρυσές μετριότητες, ενώ εδώ κάνει το μεγάλο άλμα... προς τα κάτω, αφού χειρότερο από το Poltergeist δύσκολο να πετύχει.
Το παλεύει πάντως, ακόμα και σε αυτό είναι η αλήθεια και είναι τουλάχιστον συμπαθής στο ρόλο του ανέμελου άνεργου πατέρα.
Οι υπόλοιποι λίγα πράγματα, με τον Jared Harris (Pompeii) στο ρόλο του... τηλεοπτικού αστέρα-εξπέρ στον εξορκισμό του κακού, να είναι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της εμφάνισης του, σκέτη καρικατούρα.
Δείτε χίλιες φορές καλύτερα
την πολύ καλή ταινία του 1982.
Η ατμόσφαιρα της δεν έχει σχέση με της τωρινής, ενώ ακόμα και τα εφέ της πλάκας του τότε, καλύτερα από τα σύγχρονα μοιάζουν.
Από 28 Μαΐου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
Η ατμόσφαιρα της δεν έχει σχέση με της τωρινής, ενώ ακόμα και τα εφέ της πλάκας του τότε, καλύτερα από τα σύγχρονα μοιάζουν.
Από 28 Μαΐου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
