Ταινία φαντασίας για όλη την οικογένεια από τον οργανισμό Disney, που όμως όταν λέει οικογένεια μάλλον εννοεί παρέα από δεκαπεντάχρονα, καθώς είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι ενήλικες αντέξουν ολόκληρο το - γεμάτο - δίωρο.
Με όλα τα μπες-βγες και
τα μπρος-πίσω στο μέλλον και στο παρών που συμβαίνουν στην ταινία, αναρωτήθηκα αν μπορούσα να μπω κι εγώ μέσα σε αυτό το κόλπο και να γυρίσω στην παιδική μου ηλικία καμιά εικοσιπενταριά και
βάλε χρόνια πίσω, μπας και αποφύγω την αφόρητη βαρεμάρα που λάμβανε χώρα στην
οθόνη.
Γιατί η νέα ταινία του πολύ καλού
κατά τα άλλα Brad Bird, απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά και ίσως θα
ήταν καλύτερα να κριθεί από αυτά.
Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και μιας κι
εγώ έχω επιφορτιστεί με το καθήκον να γράψω δυο λόγια για την ταινία, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά
να τα γράψω από την σκοπιά του ενήλικα.
Να πούμε πολλά για την
υπόθεση δεν έχει και μεγάλη σημασία, γιατί απλά είναι σχεδόν αδύνατον να εξηγήσεις στα σοβαρά όσα συμβαίνουν.
Ας
αρκεστούμε λοιπόν στο ότι νεαρή κόρη μηχανικού της NASA ονόματι Casey (Britt Robertson, The Family Tree), βρίσκει μια
μαγική καρφίτσα, την οποία όποτε αγγίζει, μεταφέρεται σε ένα φανταστικό και
ονειρικό μέλλον.
Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει τι διάολο είναι αυτό το
πράγμα, βρίσκει τον εφευρέτη Frank Walker (George Clooney, Gravity)
που δείχνει να ξέρει πολλά για την όλη
υπόθεση και μαζί θα ζήσουν την αξέχαστη (λέμε τώρα) περιπέτεια.
H ταινία, κατά τις συνήθεις του
οργανισμού Disney, βασίζεται στο ομώνυμο θεματικό
πάρκο, που «βλέπει» προς το μέλλον και τις νέες τεχνολογίες.
...Βασικά τρενάκια έχει, αλλά εντάξει, με ένα πιο διαστημικό
look.
To απλοϊκό μήνυμα του φιλμ είναι 'εμπρός να σώσουμε
τον κόσμο μας που καταρρέει'.
Καμιά αντίρρηση σε αυτό, αλλά δεν κρύβω ότι σε
κάποια στιγμή είπα, μωρέ δεν πάνε να διαλυθούν όλα άμα είναι να τελειώσει μια
ώρα αρχύτερα αυτό που βλέπω.
Ο Clooney εμφανίζεται στο πρώτο λεπτό της ταινίας και μετά ξανά στη δεύτερη ώρα - μένοντας σε πρώτο πλάνο πάντως μέχρι το τέλος, ενώ η τελική ας πούμε μονομαχία του με τον Hugh Laurie (The Oranges) δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αφού ο Dr.House βαριέται επιδεικτικά.
Ο Clooney εμφανίζεται στο πρώτο λεπτό της ταινίας και μετά ξανά στη δεύτερη ώρα - μένοντας σε πρώτο πλάνο πάντως μέχρι το τέλος, ενώ η τελική ας πούμε μονομαχία του με τον Hugh Laurie (The Oranges) δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αφού ο Dr.House βαριέται επιδεικτικά.
Καθόλου περίεργο που οι καλύτεροι στο φιλμ είναι τα δύο πιτσιρίκια, Thomas Robinson (The Switch) που παίζει τον χαρακτήρα του Clooney σε μικρή ηλικία, και Raffey Cassidy (Snow White and the Huntsman) με το... φουλ πατριωτικό όνομα Athena.
H πραγματική
πρωταγωνίστρια (δεν έχει σημασία που το όνομα της εμφανίζεται τρίτο στους
τίτλους) Britt Robertson, είναι τουλάχιστον συγκινητική, ενώ πρέπει να αναφερθεί η εμφάνιση του σούπερ σταρ της country, Tim McGraw (Country Strong) - έχει πουλήσει πάνω από 50 εκατομμύρια δίσκους στις ΗΠΑ αλλά συχνά εμφανίζεται και σε κινηματογραφικές ταινίες - στο
ρόλο του πατέρα της.
Το δεκάλεπτο περίπου που
η νεαρή Casey μπαίνει για πρώτη φορά στο
μαγικό κόσμο της Tomorrowland, είναι έξοχο.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άλλα
σχεδόν 120 λεπτά με σοβαρότατα προβλήματα ρυθμού και με ένα σενάριο τόσο επεξηγηματικό
(απευθύνεται σε παιδάκια, το είπαμε έτσι;) που κουράζει.
To δε φινάλε, διδακτικό όσο δεν πάει.
Η τεχνικά άρτια παραγωγή δεν σώζει την
κατάσταση.
Ούτε κάποιες καλές σεκάνς σκόρπιες εδώ κι εκεί, όπως η αρχική με το jetpack.
Ίσως οι
μικρότεροι να την εκτιμήσουν περισσότερο, αλλά θα έπρεπε να προβληθεί με σήμανση «οι άνω των 15 εισέρχονται με δική
τους ευθύνη».
Από 28 Μαΐου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
