Προσπάθεια αλλαγής ύφους για τον Adam Sandler, που θέλοντας να ξεφύγει από τις χοντροκομμένες φάρσες τις οποίες γυρίζει κατά κανόνα (κάποιες από αυτές βέβαια όπως το Zohan π.χ. μου αρέσουν, για μα μην νομίζετε δηλαδή ότι ακολουθώ την εύκολη πεπατημένη να κράζω τον Sandler) συνεργάζεται με τον πολύ καλό (...ως τώρα) ανεξάρτητο σκηνοθέτη/σεναριογράφο Tom McCarthy.
Ο δημιουργός όμως των πολύ ενδιαφερόντων indie films, The Station Agent, The Visitor, Win Win και σεναριογράφος του εξαίρετου animation Up, παρουσιάζει μια δραματική κομεντί φαντασίας που θα παλέψει σκληρά για τον τίτλο της χειρότερης της χρονιάς.
Ο Sandler (Blended) υποδύεται τον Max Simkin, Εβραίο τσαγκάρη σε γειτονιά της Νέας Υόρκης που μοιάζει να έχει κολλήσει κάπου στο 1958.
Ανακαλύπτει μια ραπτομηχανή στο υπόγειο του μαγαζιού του η οποία έχει την εξής μαγική ιδιότητα: για κάθε ζευγάρι παπούτσια που επισκευάζει με αυτή, του επιτρέπει να παίρνει τη μορφή του ιδιοκτήτη τους άπαξ και τα φοράει.
Κάτι σαν τη Mystique των X-Men δηλαδή, με τη διαφορά ότι αυτός πρέπει να φοράει παπούτσια νούμερο δέκα μισό (με το αμερικάνικο σύστημα μέτρησης-μη γίνει κανένα λάθος) για να μεταμορφωθεί.
Συμπαθητική η ιδέα δεν λέω, ικανή να στηρίξει μια καλή slapstick κωμωδία, αλλά ο McCarthy προτιμάει να δώσει έντονες δραματικές πινελιές, με τη μίζερη ζωή του τσαγκάρη Max σε πρώτο πλάνο.
Ο δε Sandler έχει πάρει τη μιζέρια του χαρακτήρα που παίζει τόσο σοβαρά που νομίζεις πως από τη βαριεστημάρα του ανά πάσα στιγμή θα τον πάρει ο ύπνος.
Όταν αποφασίζει μάλιστα να δώσει έναν πιο κωμικό τόνο, με τις προσπάθειες του Max να γίνει ο καλός Σαμαρείτης της γειτονιάς, είναι τόσο άγαρμπος και άτσαλος που εύχεσαι να το γυρίσει ξανά στο original δράμα.
Έτσι τον βλέπουμε να τα βάζει με τον σκληρό τύπο που λυμαίνεται την περιοχή (Method Man, Red Tails) και να βοηθάει νεαρή ακτιβίστρια,που κοντράρει αδίστακτη μεγαλοεργολάβο (Ellen Barkin, Twelve) η οποία έχει μεγαλεπήβολα σχέδια ανοικοδόμησης της γειτονιάς.
Κρίμα δηλαδή το καλό καστ που συμπληρώνεται με τον «παίζω παντού» Steve Buscemi (Grown Ups 2) σε ρόλο γείτονα και φίλου του Max και τον Dustin Hoffman (Little Fockers) - που ενώ έχει αραιώσει τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, δέχτηκε ατυχώς να παίξει εδώ - σε αυτόν του πατέρα του.
Εν ολίγοις, για κωμωδία δεν γελάς ποτέ και με τίποτα, για δράμα είναι για να κλαις γοερά με αυτά που βλέπεις και για ταινία φαντασίας δεν την παίρνεις καθόλου στα σοβαρά.
Το δε twist του τέλους ...ο ορισμός του «ό,τι να ΄ναι».
Μια αποτυχία σε όλα τα επίπεδα που πάτωσε δικαιολογημένα στο αμερικάνικο box-office.
Μετά από όλα αυτά βλέπω τον Sandler να γυρίζει κανένα Jack and Jill Νο2 (μπρρρρ!) μπας και συνέλθει και πάρει το αίμα του πίσω (σε εισπρακτικό επίπεδο βέβαια...).
Στους κινηματογράφους από 11 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
