Επιστροφή των δεινοσαύρων στον πλανήτη μας, μέσω ενός ακόμα remake/reboot/sequel και ότι άλλο θέλετε, που δανειζόμενο από ένα ευρύ φάσμα ταινιών καταφέρνει να αποδεικνύεται αρκούντως διασκεδαστικό.
Ουσιαστικά πρόκειται για sequel του πρώτου Jurassic Park που είχε σκηνοθετήσει ο Steven Spielberg το 1993, αφού τα γεγονότα είναι συνέχεια εκείνης της ταινίας.
Μην αγχωθείτε βέβαια και τρέξετε να την (ξανά)δείτε από... φόβο ότι δεν θα καταλάβετε τι συμβαίνει εδώ.
Η σύνδεση είναι σε πολύ χαλαρά πλαίσια και τέτοια που θα την καταλάβαινε ακόμα και δεκάχρονο (δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να μπερδέψουμε ένα σημαντικό μέρος του target group της ταινίας).
Είκοσι δύο χρόνια λοιπόν μετά τα γεγονότα εκείνου του φιλμ, το θεματικό πάρκο δεινοσαύρων σ΄εκείνο το νησάκι κοντά στην Κόστα Ρίκα, επαναλειτουργεί χάρη στον πολυεκατομμυριούχο Simon Masrani (Irfan Khan, Life of Pi).
Στα πλαίσια του καλού μάρκετινγκ και της απαραίτητης ανανέωσης των ...εκθεμάτων, έχει παραγγείλει από την ομάδα των επιστημόνων του να κατασκευάσουν γενετικά ένα νέο υβρίδιο δεινοσαύρου που θα αποτελέσει το νέο highlight του πάρκου.
Τις μέρες που ο Indominus Rex όπως τον έχουν ονομάσει, είναι σχεδόν έτοιμος να βγει για τις πρώτες του βόλτες, η μάνατζερ του πάρκου Claire Dearing (Bryce Dallas Howard, 50/50) υποδέχεται τα δύο της ανίψια [Nick Robinson και Ty Simpkins (Insidious: Chapter 2)] προκειμένου να τα ξεναγήσει στις εγκαταστάσεις του.
Ο Owen Grady (Chris Pratt, Guardians of the Galaxy) είναι υπάλληλος του πάρκου και εκπαιδευτής τεσσάρων Velociraptors (ένα ακόμα από τα παραδοσιακά επαγγέλματα που δυστυχώς χάνονται με τον καιρό) και ο οποίος δέχεται πιέσεις από τον υπεύθυνο ασφαλείας της εταιρείας InGen Vic Hoskins (Vincent D’Onofrio, Daredevil) προκειμένου να τους παραχωρήσει στο στρατό σαν τα απόλυτα υπερόπλα (!).
To τι θα συμβεί δεν χρειάζεται να έχεις και ιδιαίτερες γνώσεις παλαιοντολογίας για να το καταλάβεις.
Όχι δηλαδή ότι η παλαιοντολογία παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Εάν θέλετε επιστήμες και τέτοια… βαρετά, δείτε κανένα ντοκιμαντέρ του National Geographic.
Δεν κρύβω ότι ήμουν προετοιμασμένος για τα πολύ χειρότερα.
Όμως η ταινία πετυχαίνει τους σκοπούς της αφού η δράση είναι ασταμάτητη και οι δεινόσαυροι στο 3D εντυπωσιακοί.
Επίσης αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη ευλάβεια το πρώτο φιλμ του Spielberg-ούτε ο Πολίτης Κέιν να ήταν- ενώ συχνά-πυκνά αυτοσαρκάζεται κυρίως μέσω του διδύμου Jake Johnson (Neighbors) - Lauren Lapkus (Orange is the new Black) στους ρόλους υπαλλήλων του πάρκου που σχολιάζουν με ψυχραιμία τα τεκταινόμενα, ενώ οι δεινόσαυροι έχουν πάρει στο κυνήγι κόσμο και κοσμάκη.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι η ευθεία αναφορά σε τουλάχιστον δύο ταινίες του παρελθόντος.
Η σκηνή που μικροί πτερόσαυροι επιτίθενται στο πλήθος που τρέχει έντρομο να σωθεί, μοιάζει με την αντίστοιχη από τα Πουλιά του Χίτσκοκ (αλήθεια), ενώ ο Chris Pratt σε κάποια στιγμή σαν άλλος Steve McQueen από τη Μεγάλη Απόδραση, καβαλάει ρετρό μηχανή και προσπαθεί να ξεφύγει όχι από τους Ναζί (εντάξει μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας) αλλά από δεινόσαυρους.
Κάτι που σε όλους τους μηχανόβιους έχει λίγο-πολύ συμβεί.
Προσθέστε σε όλα αυτά και ολίγον από Γκοτζίλα, από Κινγκ Κονγκ στη βερσιόν του Peter Jackson και φυσικά το Jurassic Park του Spielberg αλλά και γενικά τα άπαντά του, και έτοιμο το πιάτο.
Το οποίο τελικά αφήνει καλή γεύση και είναι ιδιαιτέρως χορταστικό, παρά το ατελείωτο όπως μου έμοιασε φινάλε της επικής μάχης δεινοσαύρων και το ιδιαίτερα φιλο-μιλιταριστικό, σε στυλ God Bless America κομμάτι του φιλμ.
Σε αυτό βοηθάει πολύ και ο Chris Pratt που στο δεύτερο blockbuster της καριέρας του μετά το Guardians of the Galaxy, παίζει ξανά έναν παρόμοιο ρόλο, αυτόν του cool-χύμα τύπου που φαίνεται ότι αφενός του ταιριάζει και ότι αφετέρου τον παίζει στα δάχτυλα.
Και επειδή και τα δύο αυτά franchise προβλέπεται να έχουν πολλά μέρη ακόμα, θα υποδύεται αυτόν τον τύπο για κάμποσο καιρό.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι δεινόσαυροι τελικά δεν θα εξαφανιστούν ποτέ ολοκληρωτικά από τη Γη.
Στους κινηματογράφους από 11 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
