Η επέλαση των γαλλικών ταινιών στους καλοκαιρινούς ελληνικούς κινηματογράφους, συνεχίζεται και αυτήν την εβδομάδα, με τον εισπρακτικό θρίαμβο της χρονιάς στη Γαλλία.
Οι Μπελιέ του τίτλου, είναι μια τετραμελής οικογένεια αγροτών σε χωριό της γαλλικής επαρχίας, τα τρία μέλη της οποίας (πατέρας, μάνα, γιος) είναι κωφάλαλα.
Η μόνη που μπορεί να ακούσει και να μιλήσει είναι η δεκαεξάχρονη κόρη, κάτι που την κάνει την ουσιαστική ψυχή της, αφoύ είναι εκ των πραγμάτων η φωνή του σπιτιού.
Όταν όμως ο καθηγητής μουσικής του σχολείου της θα ανακαλύψει ότι έχει εξαιρετική φωνή και θα προσπαθήσει να την πείσει να πάρει μέρος αρχικά σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού σε ραδιοφωνικό σταθμό στο Παρίσι, με προοπτική αργότερα να ακολουθήσει ανάλογες σπουδές, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται.
Από την άλλη και η ίδια έχει τα προβλήματά της, ερωτικής φύσεως, με συμμαθητή της, με τον οποίο είναι να τραγουδήσει ντουέτο στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου τους.
Γλυκόπικρη κομεντί, που παρά το θέμα της δεν εκβιάζει το συναισθηματισμό του θεατή και που όμως μοιάζει ανολοκλήρωτη και ώρες – ώρες εκτός στόχων.
Γιατί μπορεί η σχέση μεταξύ γονιών - Francois Damiens και Karin Viard (L'amour est un crime parfait) - κόρης (εξαιρετική η νεαρή Louane Emera) και ο φόβος των πρώτων ότι θα φύγει μακριά τους, να καλύπτεται επαρκώς, το subplot όμως της διεκδίκησης της δημαρχίας του χωριού από τον πατέρα Μπελιέ, που δίνει και τον κάπως κωμικό τόνο του φιλμ, μοιάζει με γέμισμα εκτός κλίματος και τελικά μένει ξεκρέμαστο.
Χώρια κάποιες σεναριακές αβλεψίες (είναι δυνατόν σε ένα χωριό ο καθηγητής του σχολείου να μην ξέρει ότι η μαθήτρια του έχει κωφάλαλους γονείς και να αιφνιδιάζεται όταν τους γνωρίζει;)
Δεν είναι κακή η ταινία, κάτι όμως τις λείπει για να ανέβει ένα κλικ παραπάνω.
Στα θετικά ότι δεν ξεπέφτει σε τραβηγμένες μελό καταστάσεις, κάτι που θα μπορούσε να γίνει πανεύκολα δοθέντος του σεναρίου της.
Έκπληξη η τεράστια επιτυχία της στη Γαλλία, που μέρος της μπορεί να οφείλεται και στα τραγούδια του Michel Sardou που κυριαρχούν στο φιλμ.
Η Louane Emera έχει πράγματι πάρα πολύ καλή φωνή και τα ερμηνεύει εξαιρετικά.
Άλλωστε έχει ήδη ξεκινήσει –μαζί με την ηθοποιία- και μια πολύ επιτυχημένη καριέρα στη δισκογραφία.
Ο Sardou πάντως είναι από τους γίγαντες του γαλλικού τραγουδιού, δημοφιλέστατος στην πατρίδα του, θεωρείται ίσως κάπως ντεμοντέ στις μέρες μας, έχει τραγουδήσει όμως μερικά από τα αριστουργήματα του γαλλικού πενταγράμμου.
Το φινάλε της ταινίας με την κόρη Μπελιέ να τραγουδάει μία από τις μεγαλύτερες του επιτυχίες, το “Je vole”, προς τους γονείς της είναι άκρως συγκινητικό (σχεδόν σπαρακτικό) και αφήνει τις τελευταίες –καλές- εντυπώσεις.
Στους κινηματογράφους από 11 Ιουνίου.
Νίκος Παλάτος.
