Ο Hugh Grant συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον αγαπημένο του σκηνοθέτη/σεναριογράφο των τελευταίων ετών Marc Lawrence και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με τις προηγούμενες τρεις: χρυσή μετριότητα (στην καλύτερη των περιπτώσεων).
Έχουμε και λέμε λοιπόν κατά σειρά εμφανίσεως : Two Weeks Notice (2002), Music and Lyrics (2007), Did you hear about the Morgans? (2009).
Και οι τρεις αυτές με πρωταγωνιστή τον Grant και σκηνοθέτη αλλά και σεναριογράφο τον Lawrence.
Να πω ότι μου αρέσει ο Hugh Grant και συνήθως κυνηγάω να δω τις ταινίες του.
Έχει βαλτώσει όμως εδώ και χρόνια, παίζοντας την ίδια εκδοχή του εαυτού του ξανά και ξανά.
Εδώ δεν αλλάζει τίποτα, αφού υποδύεται τον κάποτε μεγάλο και τρανό σεναριογράφο του Χόλιγουντ, κάτοχο βραβείου Όσκαρ μάλιστα για την πρώτη του ταινία, δεκαπέντε χρόνια πριν.
Αυτή όμως ήταν μια επιτυχία που δεν επανέλαβε ποτέ από τότε, με αποτέλεσμα η καριέρα του να είναι πλέον ανυπόληπτη.
Δέχεται έτσι, μιας και δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει και χωρίς να το θέλει καθόλου, να διδάξει σε Πανεπιστήμιο στην επαρχία της Νέας Υόρκης, μάθημα σχετικά με τη συγγραφή σεναρίου.
Αυτά γίνονται στο πρώτο πεντάλεπτο.
Στο δεκάλεπτο κι αφού o καθηγητής πια Grant έχει πατήσει για τα καλά το πόδι του στο Binghampton της ΝΥ, μπορεί ο καθένας να καταλάβει τι θα ακολουθήσει στα επόμενα 90 λεπτά.
Όχι ότι είναι κακό αυτό-άλλωστε πόσες φορές να εφεύρεις τον τροχό-αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το να είναι και βαρετό.
Εντός του δεκαλέπτου άντε τετάρτου λοιπόν βλέπουμε: τη γνωριμία του Grant (Cloud Atlas) με όμορφη μαθήτρια του (Bella Heathcote, Dark Shadows) με την επίσης όμορφη μητέρα/εργαζόμενη/φοιτήτρια Marisa Tomei (Parental Guidance) με τον διευθυντή της σχολής, τον αυστηρό αλλά δίκαιο J.K. Simmons (Whiplash) και την κολλημένη με τη συγγραφέα Jane Austen και ολίγον τι ξυνή συνάδελφο του, Allisson Janney (Get On Up).
Βάλτε σαν γαρνιτούρα μερικούς τυπικούς ρόλους μαθητών (ο ταλαντούχος, ο nerd μανιακός των Star Wars κλπ) και καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει.
Η ταινία ωστόσο δεν είναι σε καμιά περίπτωση προσβλητική ή κάτι τέτοιο.
Είναι απλά μετριότατη, χωρίς κανένα μα κανένα ίχνος έκπληξης, αφού ανακυκλώνει όλα τα κλισέ του είδους των ρομαντικών κομεντί δίχως να προσπαθεί για το κάτι παραπάνω.
Έχει πάντως μερικές νόστιμες ατάκες του Grant σχετικά με τον κόσμο του Χόλιγουντ, μια έστω χλιαρή κριτική του τρόπου λειτουργίας των μεγάλων στούντιο εκεί και δύο εξαίρετους καρατερίστες στα πρόσωπα των J.K.Simmons και Allisson Janney (δεύτερη ταινία για αυτήν την τρέχουσα εβδομάδα καθώς παίζει και στο Spy) που περνάνε δυστυχώς σχεδόν ανεκμετάλλευτοι.
Έχει και την Marisa Tomei σε έναν ιδιαίτερα κακογραμμένο ρόλο που είναι όμως σχεδόν αδύνατον να πιστέψεις ότι έχει πατήσει τα 50.
Και ο φίλος μας ο Hugh Grant;
Στον αυτόματο πιλότο, σε στυλ “αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι”.
O ρόλος του έχει σημαντικές ομοιότητες με αυτόν από την ταινία του Music and Lyrics (μόνο που εκεί ήταν τραγουδιστής), έχει την κλασική «σήμα κατατεθέν» τσαχπινιά του και όλα καλά.
Φαίνεται πάντως ότι περάσαν τα χρόνια για αυτόν (στα 55 πια).
Ας πω λοιπόν για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας και μιας και τον συμπαθώ, ότι εδώ παίζει για πρώτη φόρα μια ώριμη βερσιόν του εαυτού του.
Περιμένω τώρα να τον δω σαν επικεφαλή της UNCLE στο επερχόμενο The man from UNCLE του Guy Ritchie.
Εκεί δεν μπορεί κάτι διαφορετικό θα κάνει (θα έχει γούστο βέβαια να συνεχίσει κι εκεί στο ίδιο στυλ).
Από 18 Ιουνίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
