Λάβετε θέσεις.
Η κωμωδία του καλοκαιριού και πιθανότατα της χρονιάς έφτασε και λέγεται Spy.
Η τρίτη συνεργασία της Melissa McCarthy (St. Vincent) με το σκηνοθέτη/σεναριογράφο Paul Feig είναι η πιο φαρμακερή απ΄όλες.
Έχουν προηγηθεί οι ταινίες Bridesmaids το 2011 (που την είχε οδηγήσει στην πεντάδα των 'Οσκαρ και μάλιστα στην κατηγορία β’ γυναικείου ρόλου) και το προπέρσινο The Heat που είχε σαρώσει στο αμερικάνικο box office και που για αδιευκρίνιστους λόγους δεν βρήκε διανομή στη χώρα μας (κάτι που κατάφερε προ ολίγων εβδομάδων το Hot Pursuit - τελικά είναι μέγα το μυστήριο της ζωής).
Και στις δυο αυτές ταινίες η McCarthy κρατούσε β ρόλο.
Στο Spy είναι πρωταγωνίστρια, κάτι που είναι βέβαιο πως θα επαναληφθεί πολλές φορές από εδώ κι εμπρός αφού το κωμικό της ταλέντο σαρώνει τα πάντα στα πέρασμα του.
Υποδύεται τη Susan Cooper μια «άοσμη» υπάλληλο γραφείου της CIA που λατρεύει σε βαθμό απελπισίας το σούπερ ντούπερ πράκτορα της υπηρεσίας ονόματι Bradley Fine [ο Jude Law (Dom Hemingway) σε ρόλο... 007].
Όταν όμως η τελευταία αποστολή του Fine που είναι να συλλάβει μια Βουλγάρα έμπορο πυρηνικών όπλων [κι όμως αυτή είναι η Rose Byrne (Annie)] όχι μόνο πάει κατά διαόλου, αλλά οδηγεί στην διαρροή των ονομάτων όλων των μεγάλων πρακτόρων της CIA, η Cooper κρίνεται σαν η πιο κατάλληλη να σταλεί στο πεδίο δράσης αφού έχει το προσόν της ανωνυμίας.
Κι όλα αυτά παρόλη την κάκιστη άποψη που έχει για αυτήν η διευθύντρια της (Allison Janney, The Rewrite) και τις σοβαρότατες ενστάσεις του τρισμέγιστου πράκτορα Rick Ford ο οποίος στα ...λόγια όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει [ο Jason Statham (Homefront) σε μια απίθανη παρωδία του action εαυτού του].
Η Cooper λοιπόν ξαμολιέται στας Ευρώπας και ξεκινάει ένα τουρ σε Παρίσι, Ρώμη, Βουδαπέστη για να ξεσκεπάσει το αδίστακτο δίκτυο τρομοκρατών προτού αυτό βάλει χέρι στην πυρηνική βόμβα.
Εκεί μπλέκει με κάθε καρυδιάς καρύδι, από τον σύνδεσμό της στην Ευρώπη ονόματι Aldo [ο Peter Serafinowicz (Guardians of the Galaxy) σε ρόλο Ιταλού πράκτορα γόη] μέχρι τη συνάδελφο της από την CIA Κaren Walker [η Morena Baccarin (Gotham),τα λόγια είναι περιττά στην περίπτωση της] και την κολλητή της φίλη Nancy (έξοχη η Αγγλίδα κωμικός Miranda Hart).
Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των κωμωδιών τα τελευταία χρόνια που σε κάνουν να γελάς πραγματικά.
Οι περισσότερες εξ αυτών κάνουν ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα και μετά αρχίζουν να ρετάρουν.
Εδώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, παρά τη γεμάτη δίωρη διάρκεια.
Τα γκανγκ είναι συνεχή και οι διάλογοι εξόχως σαρκαστικοί.
Οι McCarthy και Byrne έχουν φοβερή χημεία και βρίσκονται με κλειστά μάτια στον αγωνιστικό χώρο, παρόλο που θεωρητικά είναι εχθροί σύμφωνα με το σενάριο.
Και βέβαια υπάρχει σαν κερασάκι στην τούρτα ο Jason Statham που οδηγεί το ρήμα «αυτοσαρκάζομαι» σε πολύ υψηλά επίπεδα, δίνοντάς του μια διάσταση που ίσως αγνοούσαμε ότι υπάρχει.
Ο Statham είναι καταπληκτικός και δείχνει ότι έχει κωμική φλέβα.
Γενικά οι ταινίες του 007 έχουν την τιμητική τους στο Spy, χωρίς όμως να μπορώ να πω ότι είναι καθαρόαιμη παρωδία των ταινιών αυτών.
Από το εργαστήριο εξοπλισμού της CIA, παρωδία του αντίστοιχου του Q , μέχρι τη σεκάνς στο καζίνο της Ρώμης, κατεξοχήν χώρος δράσης του Bond αλλά ακόμα και τους τίτλους αρχής, η αύρα του πράκτορα της MI6 είναι διάχυτη.
Για να μην πω για τους τρελαμένους μεγαλομανείς κακούς (κακούς με την ευρεία έννοια του όρου).
Και βέβαια υπάρχει ο Jude Law που αφού δεν κρίθηκε κάποτε κατάλληλος να γίνει ο original 007, εδώ παίρνει την γλυκιά του εκδίκηση.
Πάνω από όλα και από όλους όμως είναι η McCarthy.
Αεικίνητη και φοβερή ατακαδόρος, είναι απλά ακαταμάχητη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία.
Μετά από όλα αυτά είναι βέβαιο ότι σε δύο καλοκαίρια θα μιλάμε για το Spy 2.
Από 18 Ιουνίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Παλάτος.
