Δράμα κοστουμιών εποχής, το οποίο παρά την αγάπη μου για το συγκεκριμένο είδος, με άφησε παγερά αδιάφορο.
Ο Alan Rickman (The Butler) είναι ένας εξαιρετικός Άγγλος ηθοποιός, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει ενσαρκώσει έναν από τους καλύτερους κακούς όλων των εποχών κατά τη γνώμη μου, αυτόν στην πρώτη ταινία της σειράς Die Hard.
Εδώ θυμάται 18 χρόνια μετά την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα (The Winter Guest) ότι είναι και σκηνοθέτης, εκ του αποτελέσματος όμως καλύτερα να το είχε ξεχάσει.
Η ταινία του - στην οποία κρατάει και o ίδιος έναν ρόλο, αυτόν του βασιλιά Λουδοβίκου 14ου (γνωστού επίσης με το όνομα Βασιλιάς-Ήλιος, ο μακροβιότερος βασιλιάς όλων των εποχών αφού βασίλεψε για 72 χρόνια, από το 1638 εώς το 1715 ...αυτές είναι δουλειές) είναι μια ταινία μυθοπλασίας, βασισμένη εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα.
Ο Λουδοβίκος λοιπόν έχει πάρει απόφαση να κατασκευάσει το παλάτι των Βερσαλλιών και να μεταφέρει τη βασιλική έδρα εκεί, οπότε αναθέτει στο αρχιτέκτονα André LeNotre (Matthias Schoenaerts, Far from the Madding Crowd) να φτιάξει τους κήπους των ανακτόρων.
Αυτός, μετά από μια σειρά συνεντεύξεων, καταλήγει στη Sabinne De Barra (Kate Winslet, Movie 43) στην οποία αναθέτει την κατασκευή ενός υπαίθριου συντριβανιού, ιδιαίτερα σημαντικού για την αρχιτεκτονική του νέου παλατιού.
Αυτό που παρακολουθούμε από αυτό το σημείο και μέχρι το τέλος, είναι οι προσπάθειες της De Barra (δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του έργου) να ολοκληρώσει το έργο της, έχοντας να αντιμετωπίσει την καχυποψία του περίγυρου λόγω του γεγονότος ότι είναι γυναίκα και φυσικά τις παραδοσιακές ίντριγκες της Αυλής.
Χώρια το ότι η ίδια είναι κάπως ασταθής χαρακτήρας ,εξ’ αιτίας ενός συμβάντος που έχει συμβεί στο παρελθόν και το οποίο δεν έχει σταματήσει να τη βασανίζει από τότε.
Ενώ ψοφάω για κάτι τέτοια, με Βασιλιάδες, προδοσίες, μυστικά, ψέμματα και τα σχετικά, αυτό εδώ αποδείχτηκε σκέτη απογοήτευση καθώς οι δύο ώρες περνάνε βασανιστικά αργά.
Το σενάριο δεν υποστηρίζεται με κανέναν τρόπο, κανένας χαρακτήρας είτε καλός είτε δολοπλόκος δεν κερδίζει το ενδιαφέρον, το love story των πρωταγωνιστών είναι εντελώς επίπεδο και αυτό που τελικά παρακολουθούμε είναι ένα μονότονο δράμα που το μόνο που καταφέρνει είναι να σε βοηθήσει να καταπολεμήσεις πιθανή αυπνία.
Μόνο η σκηνή της τετ-α-τετ συνάντησης του Λουδοβίκου με τη De Barra έχει γούστο, καθώς σε αυτή γίνεται ένα γουστόζικο παιχνίδι ρόλων.
Δεν γίνεται να μην κάνω μια ειδική αναφορά σε έναν από τους αγαπημένους μου καρατερίστες ηθοποιούς, τον Stanley Tucci (The Hunger Gams: Mockingjay - Part 1) , ο οποίος υποδύεται τον Δούκα Φίλιππο της Ορλεάνης, με μια περούκα και μια ερμηνεία επί το γενικότερον που δίνει στην αγγλική λέξη “miscast” μια νέα έννοια που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Στους κινηματογράφους από 16 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
