Μετά την αποτυχία σε όλα τα επίπεδα του The Cobbler, o Adam Sandler επιστρέφει στους ρόλους για τους οποίους μοιάζει να έχει γεννηθεί: αυτούς του αιώνιου πιτσιρικά που είναι παγιδευμένος όμως σε σώμα ενήλικα (μάλλον κάποιο διδακτορικό κάνει πάνω σε αυτό το θέμα).
Εδώ οραματίζεται ίσως να δημιουργήσει τους Ghostbusters της νέας γενιάς, αυτό όμως σας το υπογράφω και με τα δυο μου χέρια δεν πρόκειται να γίνει.
Όχι ότι για κωμωδία επιστημονικής φαντασίας το Pixels δεν έχει κάποιες καλές στιγμές, δεν σκίζει όμως κιόλας.
Ο Sandler λοιπόν υποδύεται τον Sam Brenner, έναν λούζερ τύπο που ασχολείται με την εγκατάσταση ηλεκτρονικών συσκευών.
Παραδόξως είναι ο καλύτερος φίλος του προέδρου των ΗΠΑ (Kevin James, Grown Ups 2) ο οποίος δείχνει να έχει σε μεγάλη υπόληψη τη γνώμη του (...κι όμως!).
Οι δυο τους είναι καλύτεροι φίλοι από τα παιδικά τους χρόνια, όταν αλώνιζαν τα ουφάδικα της γειτονιάς τους, παίζοντας από το πρωί ως το βράδυ Pac Man, Donkey Kong, Space Invaders και λοιπά μπλιμπλίκια (τα οποία όποιος ήταν παιδί στη δεκαετία του '80 έχει σίγουρα υπόψη του) με τον Sam μάλιστα να είναι μέγας πρωταθλητής του είδους.
To έτος 1982, η NASA σε μια προσπάθειά της να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τους εξωγήινους, στέλνει στο διάστημα εικόνες που σχετίζονται με την κουλτούρα της Γης, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται στιγμιότυπα από το παγκόσμιο πρωτάθλημα arcade games της χρονιάς αυτής, στους οποίους ο Sam έχει πάρει μέρος.
Τριάντα χρόνια μετά οι εξωγήινοι απαντάνε, όχι όμως έτσι όπως η ανθρωπότητα θα έλπιζε, αλλά ανοίγοντας πυρ κατά της Γης, αφού εξέλαβαν τις εικόνες των video games ως ...κήρυξη πολέμου.
Χρησιμοποιούν τα ρετρό πλέον παιχνίδια αυτά ως όπλα μάχης και απειλούν με ολοκληρωτική νίκη και αφανισμό του πλανήτη.
Τότε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, μην έχοντας άλλη επιλογή αναθέτει στον παλιόφιλο του Sam, στον επίσης παιδικό τους φίλο και γνώστη του αντικειμένου Ludlow Lamonstoff (Josh Gad, The Internship) και στον ...προαιώνιο εχθρό και αντίζηλο στα ουφάδικα των '80s Eddie Plant (Peter Dinklage, X-Men: Days of Future Past), να πολεμήσουν την εξωγήινη απειλή αφού γνωρίζουν τα video games απ’ έξω και ανακατωτά.
Σχηματίζουν την ομάδα Arcaders (οι Ghostbusters που λέγαμε) και με τις στολές τους, τα όπλα τους και τα σχετικά, ορμάνε στη μάχη παρά την αντίθετη γνώμη του στρατηγού Brian Cox (Red 2).
Έχουν πάντως στο πλευρό τους την αξιωματικό του Πενταγώνου Michelle Monaghan (The Best of Me) - οπότε σε αυτή την περίπτωση με τη Michelle δίπλα σου, άσε τον Cox να κουρεύεται και να λέει τα δικά του.
Έχει μια ρετρό γοητεία η ταινία, τουλάχιστον στην αρχή όπου και ακούγεται ο εφηβικός ύμνος Surrender των Cheap Trick, που πάντως είχε κυκλοφορήσει στα τέλη της δεκαετίας του '70 και όχι στα '80s (το ίδιο και το We will rock you των Queen που ακούγεται λίγο μετά - άραγε δεν μπορούσαν να βρουν κάτι από τις αρχές του 80;)
O δε τρόπος επικοινωνίας των εξωγήινων μέσω ειδώλων της ποπ κουλτούρας της εποχής εκείνης (από Madonna μέχρι το ντουέτο Daryl Hall/John Oates) έχει καλαμπούρι.
Οι καλύτερες στιγμές της όμως είναι οι σκηνές δράσης, με την ομάδα των Arcaders να μάχεται, παίζοντας live τα αγαπημένα της παιχνίδια.
Στην καλύτερη όλων, πολεμάνε τον εξωγήινο Pac Man κυνηγώντας τον με Mini Cooper στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Οι κωμικές της στιγμές είναι λιγότερο καλές, αφού ο Sandler λέει κανά δυο ατάκες στην αρχή και μετά δεν δείχνει να προσπαθεί ιδιαίτερα, κάνοντας χώρο στον συνωμοσιολόγο Gad (που καταντάει γραφικός, πάρα πολύ κουραστικός ενώ είναι ελάχιστα αστείος) και στον τρελαμένο και καλύτερο όλων Dinklage, ο οποίος πιστώνεται την σκηνή της αποφυλάκισης του, όπου αραδιάζει τα αιτήματα του προκειμένου να βοηθήσει στη μάχη.
Για τον πρόεδρο Kevin James των ΗΠΑ ό,τι και να πεις είναι λίγο.
Αποτελεί την κινηματογραφική απόδειξη του κατά το κοινώς λεγόμενου “η βλακεία είναι αήττητη” (και ενίοτε σε κάνει και πρόεδρο).
Φυσικά εάν αναλογιστείς πως ο Bush Jr. έχει κάνει 2 (δύο!) πραγματικές θητείες στο Λευκό Οίκο, τότε είσαι έτοιμος να δεχτείς τον οποιοδήποτε σε αυτή τη θέση.
Χώρια που στο σινεμά είναι και ανώδυνο (σχετικά), να κάνεις τον President of the USA.
Ο Ντάμπια να επαναλάβω ήταν πρόεδρος στην πραγματικότητα.
Στη σκηνή πάντως που ο James διαβάζει ένα παραμύθι στα παιδιά δημοτικού σχολείου, κάνει μπαμ από πού την εμπνεύστηκαν.
Τη σκηνοθεσία όλων αυτών έχει αναλάβει ο άχρωμος Chris Colombus, o οποίος λειτουργώντας ως συνήθως σαν εργολάβος (άντε παιδιά να τελειώνουμε να πάμε παρά κάτω) δεν κάνει τίποτα για να πρωτοτυπήσει.
Αφήνει τα πράγματα να πάρουνε το δρόμο τους, παραδίδοντας έτσι μια ταινία που θα μπορούσε εύκολα να είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αρκεί να μην βασιζόταν σχεδόν ολοκληρωτικά στη ρετρό νοσταλγία και στο ξύπνημα παιδικών αναμνήσεων, σε ότι έχει να κάνει τουλάχιστον με μια μεγάλη μερίδα του κοινού.
Στους κινηματογράφους από 30 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
