Βρετανική, νεανική, γαλαζοαίματη κομεντί, καταδικασμένη να προβληθεί σε μερικούς μήνες από σήμερα στη σαββατιάτικη μεσημεριανή ζώνη του Star (πριν το Friends).
Στις 8 Μαίου του 1945 οι Βρετανοί - και ο υπόλοιπος κόσμος βέβαια - γιόρταζε τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (η περίφημη V Day για τους Άγγλους).
Οι νεαρές αδελφές, πριγκίπισσες Ελισάβετ (Sarah Gadon, Dracula Untold) και Μαργαρίτα (Bet Powley) καταφέρνουν και παίρνουν άδεια από τον πατέρα τους Βασιλιά Γεώργιο [ο ξεχασμένος και από τον Θεό Rupert Everett, Hysteria)] και τη μητέρα τους Βασίλισσα Ελισάβετ (Emily Watson, The Theory of Everything) για να βγουν και να γλεντήσουν σαν κοινές θνητές (ινκόγκνιτο όπως συνέχεια λένε) τη σπουδαία αυτή μέρα.
Υπό την αυστηρή υποτίθεται επιτήρηση δύο αξιωματικών του στρατού, αμολιούνται στο Λονδίνο έτοιμες να ξεσαλώσουν και να διασκεδάσουν όπως δεν έχουν κάνει ποτέ άλλοτε.
Αυτό που ακολουθεί είναι όσο προβλεπόμενο φαντάζεστε: οι παρεξηγήσεις, η τσαχπίνα Μαργαρίτα, η πιο προσγειωμένη Ελισάβετ, η γνωριμία και ο σχεδόν έρωτας με στρατιώτη, οι τσάρκες στο επικίνδυνο Σόχο, η «δύσκολη» διαβίωση μακριά από τα Ανάκτορα, η ανησυχία του βασιλικού ζεύγους και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά σερβιρισμένα με μια «πιο τηλεοπτική πεθαίνεις» προσέγγιση από τον σκηνοθέτη Julian Jarrold, σε μια παραγωγή που δεν κρύβει σε καμιά στιγμή τη φτώχεια της.
Πραγματικά πιστεύω πως πέντε λεπτά του Downton Abbey κοστίζουν περισσότερο από ολόκληρη την ταινία.
Δεν κρύβει επίσης και την στα όρια του παραμυθιού παρουσίαση της ζωής των δύο πριγκιπισσών, που γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε φαντάζομαι κάθε δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να μπορεί να πει «αχ,μακάρι να μπορούσα να γίνω κι εγώ πριγκίπισσα».
Οι δύο βασικές πρωταγωνίστριες πάντως το παλεύουν και δείχνουν να το διασκεδάζουν δεόντως, ειδικά η Bet Powley που έχει και πιο αβανταδόρικο ρόλο, αφού η Μαργαρίτα της - στην ταινία τουλάχιστον - παρουσιάζεται σαν έξω καρδιά και με εντελώς άγνοια κινδύνου.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάποιον άλλον από τους συντελεστές, καθώς η Emily Watson είναι απορίας άξιον τι δουλειά έχει εδώ, ενώ ο Rupert Everett μας δείχνει τους λόγους για τους οποίους έχει χαθεί από την πιάτσα.
Εάν δε, ο Colin Firth δει την ερμηνεία που δίνει σαν Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος (ναι, είναι ο ίδιος Γεώργιος από το The King’s Speech), τον βλέπω να στέλνει το Όσκαρ που είχε κερδίσει τότε κατευθείαν στο Μπάκιγχαμ σαν ένδειξη διαμαρτυρίας και να αποκηρύσσει το θεσμό της Βασιλείας διαχρονικά και από όπου και αν αυτός προέρχεται.
Στους κινηματογράφους από 30 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
