Ο ανανεωτής της αμερικάνικης κωμωδίας, σκηνοθέτης-παραγωγός Judd Apatow, επιστρέφει με τη νέα του ταινία.
Το “Trainwreck “ του όμως εκτροχιάζεται.
Ελάχιστοι έχουν αφήσει τόσο δυνατά το στίγμα τους στο χώρο του κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια όσο ο Apatow.
Από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε σαν σκηνοθέτης με το The 40 year Old Virgin πριν 10 περίπου χρόνια, το όνομα του φιγουράρει - είτε από τη θέση του σκηνοθέτη είτε από αυτή του παραγωγού - σε δεκάδες κωμωδίες που έφεραν έναν φρέσκο αέρα στο είδος (Superbad, Pineapple Express, Bridesmaids, Knocked Up και ένα σωρό άλλες).
Ξανακάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό This is 40, που παραδόξως δεν βρήκε διανομή στους κινηματογράφους της χώρας μας (ο υπογράφων το συστήνει πάντως).
Ηρωίδα της ταινίας είναι η τριαντάρα Amy [Amy Schumer (Seeking a Friend for the End of the World) που επίσης έχει γράψει και το σενάριο] που παρά το γεγονός ότι δεν είναι και η πιο όμορφη της πιάτσας, φαίνεται να έχει ιδιαίτερη επιτυχία στους άνδρες και ειδικά στις σχέσεις της μιας βραδιάς οι οποίες είναι ...όλη της η ζωή.
Εργάζεται σαν δημοσιογράφος σε περιοδικό ποικίλης ύλης, με θεματολογία ας πούμε κάτι ανάμεσα στο Cosmopolitan και το Κλικ εποχής Κωστόπουλου (με θέματα του στυλ «Δεν είστε gay, αυτή είναι βαρετή» έτσι για να καταλάβετε).
‘Οταν η διευθύντριά της [μια πολύ καλή Tilda Swinton (The Zero Theorem) σε έναν ασυνήθιστο για αυτήν ρόλο], της αναθέτει να πάρει συνέντευξη από έναν σπουδαίο γιατρό (Bill Hader, Her), που ειδικεύεται στην αποκατάσταση μεγάλων αθλητών χρησιμοποιώντας επαναστατικές μεθόδους, η ζωή της ανατρέπεται μιας και ανακαλύπτει προς έκπληξή της πως ερωτεύεται.
Ενώ η ταινία θέλει να περνιέται για ξεκαρδιστική κωμωδία, τελικά δεν αποδεικνύεται τέτοια.
Οι αστείες στιγμές της – που όμως είναι πραγματικά εξαιρετικές - είναι καμιά δεκαριά περίπου - διόλου άσχημα θα πει κάποιος, όμως η ταινία διαρκεί 120 λεπτά γεμάτα.
Ξεκινάει με το πόδι στο γκάζι βέβαια αφού η πρώτη σκηνή στην οποία ο πατέρας της Amy (Colin Quinn, Grown Ups 2), εξηγεί σε αυτήν και την αδελφή της (Brie Larson, Don Jon) - σε μια σκηνή φλασμπακ όταν οι δύο αδελφές είναι πιτσιρίκες - για ποιο λόγο η μονογαμία είναι ανέφικτη, είναι απολαυστική και straight to the point που λέμε και στα ελληνικά.
To πρόβλημα βασικά είναι ότι η ταλαντούχα stand up comedian Amy Schumer, δεν μπορεί να σηκώσει της ταινία στις πλάτες της, όντας η απόλυτη πρωταγωνίστρια και με ένα σενάριο γραμμένο ...από την ίδια, εξ’ ολοκλήρου σχεδόν πάνω της.
Λίγο μετά τη μέση η ταινία κάνει μια στροφή προς τη γλυκόπικρη κομεντί, βγαίνοντας έτσι εκτός στόχων, μιας και το χιούμορ της βασίζεται κυρίως στις ιδιαίτερα καυστικές ατάκες της Schumer οι οποίες λόγω της εξέλιξης, αρχίζουν να εκλείπουν.
Τελικά αυτός που κλέβει την παράσταση, είναι ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ LeBron James, o οποίος δεν κάνει μια απλή cameo εμφάνιση, αλλά έχει κανονικό β' ρόλο, παίζοντας τον εαυτό του.
Είναι ο καλύτερος φίλος του γιατρού Bill Hader που του δίνει συμβουλές σε σχέση με τα ερωτικά του προβλήματα, ενώ ταυτόχρονα αυτοσαρκάζεται με τρόπο απολαυστικό.
Μακάρι να έπαιζε λίγο παραπάνω δηλαδή.
Και όταν σε μια καθαρόαιμη κωμωδία ψάχνεις για λίγο LeBron ακόμα, λες και βλέπεις αγώνα των Cleveland Cavaliers, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
