Πατάτα (η): α) φυτό από τη Ν. Αμερική, γνωστότερο και ως «γεώμηλο».
β) Η «μάπα» ταινία που καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που την είδες, γιατί έχασες 90+ λεπτά από τη ζωή σου τζάμπα.
Ως γνωστόν, το υποείδος των comic superhero ταινιών το ψιλο-έπιασαν από τα τέλη του ’80 με τα «Burton-ικά» Batman αλλά το ξεζούμισαν από το 2000 και μετά, οπότε αναπόφευκτα είδαμε και μεγάλες «πατάτες».
Μόνο που αν θέλω πατάτες, προτιμώ να τις ψωνίσω από το φίλο μου το Μήτσο από τη Βροντού και όχι από το Χόλυγουντ που τις έχει και πανάκριβες!
Πάντως σε περίπτωση που θέλετε να φτιάξετε μια κρεμμυδάτη πατατοσαλάτα μαζί με το ουζάκι σας μέρες που ‘ναι, εγώ θα σας προτείνω τις 5 μεγαλύτερες «πατάτες» του Χόλυγουντ ως προς τις comic superheroes ταινίες, με σειρά αξιολογική: ξεκινάς από την πολύ χάλια και φτάνεις στο απόλυτο έκτρωμα-εξάμβλωμα που πέταξε ποτέ το αμερικάνικο σινεμά.
5) SPAWN (1997)
Το έβαλα στην υψηλότερη θέση του bottom 5, με το ελαφρυντικό ότι ήταν μια αρκετά χαμηλού κόστους (σχεδόν σαν τηλεοπτική) παραγωγή και όπως λέει κι ο λαός με…. αερίσματα, δε βάφονται αυγά.
Στην προκειμένη περίπτωση δε, τα αυγά όχι μόνο δεν τα έβαψαν αλλά τα ξέχασαν και στη φωλιά και έβγαλαν πουλάκια.
Με σκηνοθέτη έναν τυπά που τα προηγούμενα χρόνια μάλλον έφτιαχνε συκαλάκι γλυκό στο τμήμα των ειδικά εφέ και πρωταγωνιστή έναν φιλότιμο μεν, σχετικά ατάλαντο και εντελώς ‘δευτεράντζα’ δε, τον Michael J. White, η New Line Cinema μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη έναν από τους πιο σκοτεινούς, βίαιους αλλά και ηθικά αμφιλεγόμενους comic heroes όλων των εποχών.
Παρόλο που η ιστορία μπλέκει μέσα τα όρια μεταξύ Καλού και Κακού και το φόβο της απώλειας αλλά και υπαινίσσεται τον ρατσισμό, η ταινία τα κάνει όλα μαντάρα.
Τα πλάνα θυμίζουν βιντεοταινία του Γαρδέλη, οι ερμηνείες ξεπερνούν μετά βίας το δραματικό βάθος του Κώστα Τσάκωνα στη «Μεγάλη Απόφραξη», ενώ τα ειδικά εφέ – με εξαίρεση την μεταμόρφωση του Clown σε Violator – ήταν επιπέδου Power Rangers του ’93.
Μετά απ’ όλα αυτά, παρόλο που ο πυρήνας της ιστορίας ανακατεύει Θεό και Διάβολο, πιο πολύ αγωνία έχεις για το αν η μύγα κάτσει τελικά πάνω στις δύο φετούλες τουλουμοτύρι που τρως για πρωινό.
Καλά λόγια θα πω μόνο για το όντως επιτυχημένο μακιγιάζ αλλά και για τον John Leguizamo που πάλευε ο άνθρωπος με χαζές ατάκες να φτιάξει έναν «κακό» της προκοπής και τα κατάφερε, τηρουμένων των αναλογιών.
Φυσικά εδώ που είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ μια κανονική ταινία για τον Spawn, το Χόλυγουντ κάνει την πάπια (ίσως επειδή για να κάνεις σωστή ταινία για το Γόνο της Κόλασης, χρειάζεσαι καταλληλότητα άνω των 17)!
4) ELEKTRA (2005)
Την έβαλα στη λίστα όχι γιατί είναι κιτσάτη και φτηνιάρικη όσο οι υπόλοιπες, όπως θα δείτε και παρακάτω, αλλά γιατί είναι ίσως η πιο βαρετή, αδιάφορη και ξεχασμένη ever ταινία του είδους.
Δηλαδή τι θυμάσαι από δω;
Ότι η Garner φοράει κολάν και δέρνει κόσμο!
Ε και η συμμαθήτρια μου η Μαιρούλα το έκανε αυτό στο Λύκειο όταν πήγαινε τάεκ βο ντο, αλλά δεν την έκαναν blockbuster!
Στην υπόθεση όλα περιστρέφονται γύρω από την εγκληματική οργάνωση των νίντζα, την μυστικιστική οργάνωση The Hand, όνομα καθόλου τυχαίο γιατί μάλλον ο σκηνοθέτης και οι 3 σεναριογράφοι το κουνούσαν πάνω-κάτω το ένα το χέρι τους σε όλη τη διάρκεια της παραγωγής.
Διαβάστε π.χ. τον εξής συναρπαστικότατο διάλογο μεταξύ της πρωταγωνίστριας και της 13χρονης κοπελίτσας-συμπρωταγωνίστριας, Abby Miller:
«Κοπελίτσα: Αλήθεια σκοτώνεις κόσμο για να ζήσεις;
Elektra: Ναι.
Κοπελίτσα: Γιατί;
Elektra: Γιατί σ’ αυτό είμαι καλή.
Κοπελίτσα: Αυτό είναι ό,τι να ναι!
Elektra: Ναι…»
Υποτίθεται ότι η Elektra πρέπει να προστατέψει την εν λόγω κοπελιά και τον μπαμπά της από την προαναφερθείσα οργάνωση και μέσα σ’ όλο αυτό εμείς πρέπει να ενδιαφερθούμε, αγνοώντας την βαρετή, αγγαρεμένη σκηνοθεσία, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της πρωταγωνίστριας και την – έτσι κι αλλιώς – επιβλητική παρουσία του Terrence Stamp, το χασμουρητό «σπάει» μόνο από τα gros plan στον κώλο της υπερ-ηρωίδας, η οποία ως στολή φοράει κόκκινο κορσέ σαν εκείνους που ψωνίζεις από Sex Shop ως kinky δώρο Αγίου Βαλεντίνου στη γκόμενά σου και…
όχι καρδούλα μου, τίποτα, για την Elektra λέω… τι «ποια είναι αυτή η Elektra που της ψωνίζεις κορσέδες από sex shop» βρε ψυχή μου!; Ταινία είναι!... Όχι δεν έχει ωραίο κώλο η Elektra, κυτταρίτιδα και στα νύχια έχει, απλά το ‘γραψα για να τραβήξω αναγνώστες ζουζούνι μου… ναι ματάκια μου, ναι, εσύ έχεις 100 φορές καλύτερο!…
3) ΒΑΤΜΑΝ & ROBIN (1997)
Έχουμε και λέμε:
1) τον πιο δημοφιλή υπερήρωα –πιθανόν– όλων των κόμικς τον υποδύεται ένας George Clooney που διαρκώς νυστάζει, ακόμα κι όταν ρίχνει φάπες.
2) Έναν από τους πιο μελαγχολικούς «κακούς» της DC, με τραγική, δραματική ιστορία και μοναδικό κίνητρο των εγκλημάτων του την σωτηρία του μοναδικού έρωτα της ζωής του, αναλαμβάνει το παχύδερμο υποκριτικής, ο Arnold, ο οποίος διαθέτει την ερμηνευτική εκφραστικότητα ενός ζευγαριού παντόφλες Mitsouko με διχάλα.
3) Ο Schumacher μάλλον σκηνοθέτησε πίνοντας κρυφά LCD με Red Bull, με αποτέλεσμα να διαλέγει όλο κάτι περίεργες γωνίες κάτω από πίνακες, πάνω από βάζα, με απότομα travelling πέρα-δώθε λες και σούρωσε η κάμερα, πάντα με κάδρα «αμερικέν» στον υπερήρωα και φυσικά πολύ κοντινά στον «κακό», έτσι για να φανεί πόσο διαβολικές βλεφαρίδες έχει.
4) Η κάθε σκηνή είναι πηγμένη σε 30 έντονα-φωσφοριζέ χρώματα λες ο σκηνογράφος φοβάται μήπως το βράδυ στουκάρει ο Μπάτμαν πάνω στο πλατώ.
5) Ο Απόστολος, το ανήψι μου, αν ήξερε να γράφει θα έβγαζε καλύτερες ατάκες από αυτές της ταινίας: «Πάμε! Είναι η ομάδα χόκευ από την κόλαση!»,
«Σε βάζω στον…πάγο!»,
«Έλα μαζί μου. Ο… κήπος μου θέλει περιποίηση»,
«Αν πρέπει να υποφέρω, τότε η ανθρωπότητα θα υποφέρει με μένα!»,
«ότι και να σου λέει ο καθένας, Bane, είναι το μέγεθος του… όπλου σου που μετράει»,
«ο μπαμπάς μου έλεγε ότι για να επιτύχουμε πρέπει μόνο να διαλέξουμε ένα άστρο και να το ακολουθήσουμε»,
«σ’ αυτό το σύμπαν ένα είναι σίγουρο: όλα παγώνουν»,
«Πάγωσε στην Κόλαση, Μπάτμαν!» κ.α.
6) Οι στολές των Μπάτμαν και Ρόμπιν.
Διότι έχουν ρώγες.. και ασημένιες μπαλένες με ενίσχυση στο στήθος… και είναι και φωσφοριζέ… και βγαίνουν και σε σκούρο μπλε… ε, με τέτοια χαρακτηριστικά σουτιέν παίρνεις όχι πανοπλία ατρόμητου υπερ-ήρωα!
Βρίσκεται στην θέση νούμερο 3 και όχι χαμηλότερα μόνο για δύο λόγους, για το παιχνιδιάρικο αλλά ταυτόχρονα σκοτεινό score του Elliot Goldenthal και φυσικά για την Uma Thurman-Poison Ivy, που αποτέλεσε τότε την μεγαλύτερη αγορίστικη φαντασίωσή μου.
2) CATWOMAN (2004)
Ειλικρινά πες μου… πόσες πιθανότητες δίνεις για να δεις καλή ταινία, όταν μαθαίνεις πως την έχει σκηνοθετήσει ένα σκηνοθέτης ονόματι… Πιτόφ;
Κι όμως, το «Delicatessen» του ήταν μια μαύρη sci-fi κωμωδία αρκετά πρωτότυπη και καυστική, αλλά τη γύρισε το σχετικά μακρινό 1991.
Εδώ, στο «Catwoman», τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Πρώτα απ’ όλα, χαρείτε κεντρική υπόθεση: μια φιλήσυχη, ντροπαλή και φοβητσιάρα υπάλληλος σε μεγάλη εταιρεία καλλυντικών ανακαλύπτει πως ένα προϊόν αντιγήρανσης που σχεδιάζει να λανσάρει η εταιρεία της είναι επικίνδυνο για το κοινό και προκειμένου να ανατρέψει τα σχέδια της διαβολικής αφεντικίνας της, χρησιμοποιεί τις υπερφυσικές της δυνάμεις ως Catwoman.
Πιο Greenpeace story πεθαίνεις δηλαδή… μόνο που δεν αλυσοδέθηκε η Catwoman στα καζάνια με τις κρέμες γιατί σκοτώνουν τις έρμες τις φώκιες της Σιβηρίας, να πούμε!
Έπειτα, αυτή είναι η μοναδική superhero ταινία ever που δεν ξέρει σε τι κοινό στοχεύει!
Αλήθεια!
Ξαναδιαβάστε λίγο την υπόθεση. Ωραία.
Τώρα πείτε μου, όσοι ανήκετε στο αντρικό φύλο… μια ταινία που έχει σαν «μήλο της έριδας» για την κατάκτηση του κόσμου μια… αντιγηραντική κρέμα σας «ψήνει» να τη δείτε;
… Καλά το φαντάστηκα.
Τώρα λοιπόν, για κοπιάστε οι κοπέλες. Υπέροχα.
Λοιπόν, εσείς θα θέλατε να δείτε μια superhero ταινία που όλη την ώρα τραβιούνται οι ηρωίδες μαλλί με μαλλί, με την πρωταγωνίστρια στη μισή ταινία να συμπεριφέρεται σαν την «Μαρία την Άσχημη» και να κουβαλά στην καούκα της ανταύγειες χειρότερες κι από της Πέπης Τσεσμελή τη δεκαετία του ’90;
… Α μπράβο, αυτό λέω κι εγώ!
Φυσικά, από την εξίσωση αποκλείονται αυτομάτως και όλοι οι κλασικοί comics fans γιατί η Catwoman εδώ έχει μαυρίσει απότομα και σε καμία περίπτωση δε τη λες απειλητική και σέξυ κλέφτρα.
Για ερμηνείες δεν θα πω τίποτα, γιατί σέβομαι τα χρόνια της Stone και το Όσκαρ της Berry.
Αλλά ρε παιδιά ένα πράγμα δε μπορώ να χωνέψω με τίποτα… δείτε στολή που φοράει η Catwoman!
Λες και βγάζει μεροκάματο στις Pussies Strip Show live!
Λυπάμαι Berry μου, αλλά αυτή η ταινία μεγάλο Halle ήτανε…
1) GHOST RIDER: SPIRIT OF VENGEANCE (2011)
Πραγματικά όνομα και πράγμα.
Με το που βλέπεις αυτό το… κατασκεύασμα όντως σε κυριεύει ένα πνεύμα εκδίκησης, εκδίκησης σε όλους τους συντελεστές αυτού του σιχάματος!
Η πρώτη ταινία του ήρωα ήταν ολίγον χαζή ανά σημεία αλλά είχε συμπαθητική ατμόσφαιρα, «κακούς» που δεν ήταν αμάν τρομακτικοί αλλά δημιουργούσαν κάποιο σασπένς και κανά-δυο ωραία εφέ που σε έβαζαν στο κλίμα.
Λες εντάξει, στη δεύτερη θα ακούσουν τα παράπονα του κοινού και θα βελτιωθούν….
Ξεκινάω από τα βασικά: πλοκή.
Ε λοιπόν τα «Σκέφτομαι και γράφω» της Δ’ Δημοτικού πιο πολύ φαντασία είχαν για πλοκή.
Ο Εωσφόρος λέει κυνηγάει ένα παιδάκι για να μπει μέσα του (μιλάμε για συνταρακτική πρωτοτυπία!
Τέτοιο εύρημα με παιδάκι που θέλει να μπει μέσα του ο Διάβολος πως το σκέφτηκαν ρε οι μπαγάσες (;;!!) ...και να πάρει ανθρώπινη μορφή και απλά ο Cage σέρνει αυτό και τη μάνα του στους δρόμους και κάνουν το τουρ της Ανατολικής Ευρώπης.
Αυτό.
Να μιλήσω για απιθανότητες στο σενάριο όπως το πώς η Nadya (η μάνα) βγάζει περίστροφο στο μέτωπο του Blaze και τον απειλεί φωναχτά μπροστά σε ολόκληρο νοσοκομείο, ακριβώς στην είσοδο, και δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι από γιατρούς, ασθενείς, αστυνομία;
Ή για ποιο λόγο ο Ghost Rider δεν σκοτώνει τον «υπο-κακό» Carrigan την πρώτη φορά που τον σηκώνει απ’ το γιακά και απλά τον πετάει 4 μέτρα μακριά;
Μήπως για να γίνει μετά ο Carrigan ζομπιοειδής υπηρέτης του Σατανά και να παίξει κανά μπουνίδι με τον Ghost να φάμε κανά εξτρά 10λεπτο στο runtime;
Να μιλήσω για την πιο badass σκηνή της ταινίας που ο Ghost Rider για να δείξει πόσο γαμάτος είναι… κατουράει (!!) φωτιά;
Μην περιμένετε φυσικά φαντασμαγορικές μάχες με δαίμονες, τέρατα της κόλασης, ορδές νεκροζωντανών και μεταμορφώσεις του Ghost με το ανθρώπινο δέρμα του να λιώνει από φλόγες… φράγκα δεν υπάρχουν, επομένως ο Cage κυρίως δέρνει μαφιόζους που τον πυροβολάνε και απλώς όταν πάει να γίνει Rider αχνοφαίνεται μια μαύρη τρύπα στο δεξί μάτι, ουρλιάζει και βγάζει δυο σπίθες απ’ τα αυτιά.
Αυτό είναι όλο το transformation.
Βασικά όλο το φιλμ είναι ένα road movie σε άδειους δρόμους στη Ρουμανία με έναν φλεγόμενο σκελετό και έναν χλωμό τυπά που λιώνει ξύλα.
Αυτό.
Από ερμηνείες;
Ο Cage περιφέρει ένα ξινισμένο βλέμμα στην μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας μάλλον επειδή βαριέται που ζει, εκτός από τις σκηνές που θυμώνει όπου, πρόσεξε, γουρλώνει τα μάτια και γυροφέρνει το κεφάλι σαν πλαστικό σκυλάκι αυτοκινήτου για να δείξει πόσο «ψυχάκιας» είναι!
Άσε δε που έχω σιχαθεί να τον βλέπω με το κούρεμα «φωλιά χελιδονιού με αρχή φαλάκρας» την ώρα που παίζει και τον διαολεμένο μηχανόβιο.
Δυστυχώς, ο σεναριογράφος τα κάνει ακόμα χειρότερα, βάζοντάς τον στα 2/3 της ταινίας να κάνει dad talking με το αγόρι, και οι σκηνές αυτές διατηρούν λίγο περισσότερη συναισθηματική ένταση από αυτή που κρύβει μια ζουληγμένη ζαμπονοτυρόπιτα.
Ο –συμπαθέστατος κατά τα άλλα– Ciaran Hinds προσπαθεί με μούτες, μπάσα φωνή και ένα αριστερό μάτι που έχει πάθει καταρράκτη να παραστήσει το Διάβολο, αλλά του χουν πει τα τζιμάνια οι σκηνοθέτες να μιλάει σα να ‘χει πάθει εγκεφαλικό γιατί έτσι ακούγεται πιο μυστηριώδης και απειλητικός.
Άσ’ το καλύτερα.
Και τον Idris Elba λυπήθηκα, αλλά τουλάχιστον αυτός ελάχιστες σκηνές έχει στην ταινία.
Όσο για τη σκηνοθεσία;
Παιδιά, οι δόλιοι οι σκηνοθέτες ξεχάστηκαν και γύρισαν βίντεοκλιπ.
Ρε τα καημένα τα παιδιά τι έπαθαν!
Βλέπεις μια σκηνή καταδίωξης με τη μοτοσικλέτα του Ghost και τσεκάρεις από πού θα πεταχτούν οι Rammstein για να κραυγάσουν “Du! Du Hast!”
Τα στενά, μονοκόμματα πλάνα θυμίζουν παραγωγή του ’90 και σαν ποιότητα και σαν κάδρο, στις εξωτερικές σκηνές με τους κακούς ο κάμεραμαν αποκτά Πάρκινσον, ενώ τα εφέ δε φτάνει που είναι για τα πανηγύρια, αλλά είναι και ελάχιστα.
Κοτζάμ Σατανάς και το μόνο που κάνει είναι να κουβαλά ΕΝΑ ματωμένο μάτι και να λιώνει ξύλα και δάχτυλα από μαφιόζους!
Ούτε εκρήξεις, ούτε μεταμορφώσεις σε τέρατα, ούτε δαιμόνια της κόλασης βγάζει, ούτε τίποτα.
Μιλάμε για «πατάτα» μεγατόνων, όχι αστεία…
Εσείς τι λέτε;
Σκέφτεστε κάποιο φιλμ που θα μπορούσε να μπει στην πεντάδα;
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
1.jpg)
