Τρελή κωμωδία φαντασίας με τον Terry Jones από τους Monty Python να επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στη σκηνοθεσία, έχοντας μάλιστα τη συμπαράσταση των παλιόφιλών του.
Το συμβούλιο των σοφών του διαστήματος, που αποτελείται από πέντε εξωγήινα και περίεργα πλάσματα (τα οποία μιλάνε με τις φωνές των μελών των πέντε ευρισκόμενων εν ζωή Monty Python), αποφασίζει να κάνει ένα πείραμα προκειμένου να αποφασίσει εάν ο πλανήτης Γη αξίζει να υπάρχει ή πρέπει να καταστραφεί.
Επιλέγει λοιπόν στην τύχη λούζερ δάσκαλο και επίδοξο συγγραφέα ονόματι Neil Clarke (Simon Pegg, Star Trek Into Darkness) στον οποίο δίνει τη δυνατότητα να ικανοποιεί κάθε του επιθυμία, απλά και μόνο κουνώντας το χέρι του.
Από τον τρόπο που θα κάνει χρήση αυτής της σούπερ δύναμης το υποκείμενο του πρωτοπόρου πειράματος, θα ...κριθεί το μέλλον του πλανήτη.
Ο Neil βέβαια δεν είναι και κάποιος εντελώς νορμάλ τύπος, αφού παρουσιάζει έντονα προβλήματα κοινωνικότητας.
Είναι ερωτευμένος με τη γειτόνισσα του Catherine (Kate Beckinsale, Eliza Graves aka Stonehearst Asylum) με την οποία σχεδόν τρέμει να μιλήσει, ενώ και στο σχολείο που διδάσκει τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα.
Ο διευθυντής του (Εddie Izzard, Boychoir) τον «στολίζει» με κάθε ευκαιρία, ενώ ο μόνος του φίλος είναι ο Ινδός συνάδελφος του Ray (Sanjeev Bhaskar, The Zero Theorem), o oποίος κι αυτός δεν είναι ακριβώς ο πιο δημοφιλής άντρας του κόσμου.
Όταν συνειδητοποιήσει τις μαγικές ικανότητες που έχει, θα προσπαθήσει να τις χρησιμοποιήσει για να ικανοποιήσει πολλές από τις επιθυμίες του, με μια από τις πρώτες να είναι το να δώσει ανθρώπινη ομιλία στο σκύλο του Dennis, έτσι ώστε να καταλάβει επιτέλους τι διάολο του λέει όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Dennis βέβαια τα λέει εξαιρετικά και με μεγάλο σκέρτσο, αφού μιλάει με τη φωνή του Robin Williams σε αυτόν που αποδείχτηκε δυστυχώς ο τελευταίος ρόλος της καριέρας του.
Κάτι σαν το Bruce Almighty (Θεός για μια μέρα ο ελληνικός τίτλος) είναι η ταινία, χωρίς τις μούτες του Jim Carrey, με πολύ πιο φλεγματικό χιούμορ και με εξωγήινους αντί για ...Θεό.
Ο Simon Pegg σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του είναι πολύ καλός, όπως σχεδόν πάντα.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη συμπρωταγωνίστρια του Beckinsale, η οποία μπορεί να έχει γίνει γυναικάρα κάνοντας τη νεαρή κοπέλα που γνωρίσαμε με το Shooting Fish να είναι πολύ μακρινή ανάμνηση, δεν έχει όμως καθόλου κωμικό timing, αποτελώντας τον αδύναμο κρίκο της ταινίας.
Μαζί βέβαια και με κάποια από τα γκανγκ, που δεν είναι όλα τους καλά.
Όταν όμως αυτά είναι καλά, είναι πολύ καλά (όπως πχ αυτό με τον Αμερικάνο Πρόεδρο ή οι συνομιλίες του Neil με το σκύλο του Dennis) και βγάζουν αβίαστο γέλιο.
Η συμμετοχή των φωνών της παρέας των Monty Python είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενη μεν, πέρα όμως από την όμορφη νοσταλγία δεν προσφέρει κάτι το φοβερό και τρομερό στο φιλμ (εκτός ίσως από τη φωνή του John Cleese).
Στους τίτλους τέλους ακούγεται το τραγούδι της Kylie Minogue ειδικά γραμμένο για το φιλμ, σε μια φτωχή πάντως παραγωγή που όμως θα είναι άδικο για αυτήν να μείνει στην ιστορία σαν «η τελευταία ταινία του Robin Williams».
Έχει τις αδυναμίες της μεν, είναι πολύ ευχάριστη δε.
Στους κινηματογράφους από 20 Αυγούστου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
