Ο μεγάλος Wim Wenders αφήνει τα ντοκιμαντέρ στα οποία είχε αφιερωθεί τελευταία και επιστρέφει στην «κανονική» φιλμογραφία.
Καλύτερα να μην το είχε κάνει όμως, γιατί εδώ φτάνει στο δημιουργικό του ναδίρ παρουσιάζοντας ένα δραματικό φιλμ που απογοητεύει εντελώς.
Ο James Franco (Good People) υποδύεται τον Τomas, συγγραφέα που προσπαθεί να τελειώσει το νέο του βιβλίο ενώ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στη σχέση του με τη φιλενάδα του Sara [η Rachel McAdams (Southpaw) που μιλάει για αδιευκρίνιστους λόγους με μια αστεία ξενική προφορά].
Γυρίζοντας μια μέρα σπίτι του εν μέσω χιονοθύελλας, παρασύρει με το αυτοκίνητό του - χωρίς να φταίει - δύο μικρά αδέλφια, ένα εκ των οποίων χάνει τη ζωή του.
Η μητέρα των παιδιών Kate (Charlottre Gainsbourg, Nymphomaniac) είναι μια ανύπαντρη μητέρα που αφού γνωρίζεται με τον Tomas δεν δείχνει να του επιρρίπτει ευθύνες για το δυστύχημα.
Ο μελαγχολικός και σιωπηλός γιος της Christopher (Jack Fulton, Pixels) είναι πολύ μικρός ακόμα για να έχει άποψη επί των συμβάντων.
Αυτό που παρακολουθούμε από αυτό το σημείο και έπειτα είναι η ζωή του Tomas σε μια περίοδο 10 ετών - που στα μάτια μου έμοιασε για τουλάχιστον μια εκατονταετία - και το πως αυτή επηρεάστηκε τόσο από το αυτοκινητικό δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη, όσο και από τον χωρισμό του τελικά με την Sara.
Σε αυτήν την δεκαετή περίοδο, ο ίδιος γίνεται διάσημος συγγραφέας ενώ φαίνεται να έχει βρει την οικογενειακή ευτυχία και γαλήνη στο πρόσωπο της Ann (Marie-Josee Croze, Un illustre inconnu).
Το τραγικό όμως συμβάν του παρελθόντος θα επιστρέφει πάντα για να του ξυπνάει δυσάρεστες αναμνήσεις.
Ο ορισμός της ανίας και της βαρεμάρας είναι το φιλμ, αφού στα γεμάτα 120 λεπτά που διαρκεί ζήτημα να υπάρχουν 3-4 σκηνές που να έχουν ενδιαφέρον.
Η καλύτερη όλων μάλιστα είναι αυτή του δυστυχήματος στην αρχή που έχει καλή κλιμακούμενη ένταση.
Μετά απ΄αυτό ο σχεδόν απόλυτος ύπνος, με τον Franco να είναι πάντα σκεπτικός (για να μοιάζει με συγγραφέα μάλλον) και την Gainsbourg να έχει πάρει προφανώς το ρόλο επειδή ειδικεύεται στο κλάμα (ναι, ρίχνει κανά δυο) και στο κακομοίρικο ύφος.
Σε κάποια στιγμή λίγο μετά τη μέση της ταινίας, ο Tomas επισκέπτεται τον ηλικιωμένο πατέρα του στον οίκο ευγηρίας όπου αυτός διαμένει, και η κάμερα τους δείχνει να κάθονται σε ένα παγκάκι δίπλα στο ποτάμι και μετά να απομακρύνεται από αυτούς «ανοίγοντας» το πλάνο.
Ευχήθηκα να είναι το τελευταίο του φιλμ - γιατί με τέτοιο έμοιαζε - αν και ήξερα ότι αυτό αποκλείεται γιατί υπήρχαν ακόμα σεναριακές εκκρεμότητες.
Οι οποίες όμως
ουδόλως με απασχολούσαν πως θα
εξελιχθούν.
Στους κινηματογράφους από 13 Αυγούστου.
Νίκος Παλάτος.
Στους κινηματογράφους από 13 Αυγούστου.
Νίκος Παλάτος.
