Η ζωή του ηγέτη των Beach Boys, Brian Wilson, σε μια βιογραφία που εστιάζει κυρίως σε δυο σημαντικές περιόδους της ζωής του.
Να ξεκαθαρίσω εξ΄αρχής πως θεωρώ το τραγούδι «God Only Knows» από το δίσκο – ορόσημο του γκρουπ «Pet Sounds», το κορυφαίο τραγούδι όλων των εποχών, μια άποψη που διαμόρφωσα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια και δεν έχει αλλάξει έκτοτε.
Ο Brian Wilson είναι ιδιοφυία για το χώρο της μουσικής.
Είναι υπεύθυνος για έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους της ιστορίας της μουσικής, αφού δεν υπάρχει σχετική λίστα που να μην έχει το Pet Sounds του 1966 μέσα στην πρώτη πεντάδα.
Είναι ο πρώτος (μαζί με τον Phil Spector) που συνειδητοποίησε τις δυνατότητες του στούντιο και το χρησιμοποίησε όχι απλά σαν χώρο ηχογράφησης, αλλά περισσότερο σαν μουσικό όργανο που θα εξυπηρετούσε το όραμά του.
Κάπως έτσι γεννήθηκε και το φοβερό σινγκλ του συγκροτήματος «Good Vibrations», το φθινόπωρο του 1966.
Σε μια εποχή που οι περισσότερες επιτυχίες ηχογραφούνταν σε μια-δυο μέρες, αυτοί χρειάστηκαν ημέρες επί ημερών και ατέλειωτες ώρες ηχογράφησης για να ικανοποιηθεί η τελειομανία - στα όρια της ψυχασθένειας - του Wilson.
Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα, αλλά το τίμημα που πλήρωσε από πλευράς ψυχικής υγείας ήταν δυστυχώς ιδιαίτερα βαρύ.
Αυτοί είναι και οι δύο τομείς στους οποίους εστιάζει το φιλμ.
Η περίοδος ηχογράφησης των αριστουργημάτων του γκρουπ, στα μέσα της δεκαετίας του 60, όταν τον Wilson υποδύεται ο Paul Dano (12 Years a Slave) και η περίοδος όπου πλέον αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας στα μέσα της δεκαετίας του '80, με τον John Cusack (The Bag Man) να υποδύεται τον μεγάλο μουσικό.
Σε αυτήν την δεύτερη περίοδο, την οποία παρακολουθούμε εναλλάξ με την πρώτη, τo φιλμ επικεντρώνεται στη γνωριμία του Wilson με το πρώην μοντέλο και μετέπειτα σύζυγό του Melinda Ledbetter [η Elizabeth Banks (Magic Mike XLL), με μερικά συνολάκια κατευθείαν από το βεστιάριο της Δυναστείας] και τις προσπάθειες αυτής να τον τραβήξει μακριά από τον αμφιλεγόμενο γιατρό Eugene Landy [o Paul Giamati (San Andreas) με μια περούκα σκέτη τρέλα].
Ο Landy είχε υπό την αυστηρότατη εποπτεία του τον Wilson επί σειρά ετών, εφαρμόζοντας πάνω του ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ιατρικό πρόγραμμα, ενώ εκμεταλλευόταν όσο δεν έπαιρνε τον διάσημο πελάτη του, απομυζώντας τεράστια ποσά από αυτόν, βάζοντας το όνομά του σε συνθέσεις του Wilson (!) κερδίζοντας έτσι πνευματικά δικαιώματα και άλλα πολλά τέτοια.
Μία από τις πλέον διαβόητες ιστορίες της ροκ μυθολογίας που μοιάζει περισσότερο με μυθιστόρημα, παρά με πραγματικότητα.
Είναι όμως το κομμάτι της δεκαετίας του ‘60 που δουλεύει καλύτερα στην ταινία, παρά το γεγονός ότι ίσως αυτό του ‘80 είναι πιο ιντριγκαδόρικο (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι βαρετό ή κάτι τέτοιο, κάθε άλλο).
Απλά στο παλαιότερο μέρος της ιστορίας βλέπουμε τον Wilson σε δράση, να γράφει και να ηχογραφεί τη μουσική του που θα μείνει αθάνατη εις τους αιώνας των αιώνων (αυτό το υπογράφω με χέρια και με πόδια που λένε), μέσω της καταπληκτικής ερμηνείας του Paul Dano.
Χαιρετίζω την επιστροφή του Cusack στους καλούς ρόλους, όμως είναι ο Dano αυτός που κλέβει την παράσταση.
Η δουλειά που έχει κάνει υποδυόμενος τον Wilson είναι ασύλληπτη.
Τον βλέπεις να παίζει στο πιάνο μια πρώιμη εκτέλεση του God Only Knows (ένα καθαρόαιμο ερωτικό τραγούδι που ξεκινάει με τον στίχο I may not always love you!), ζητώντας τη γνώμη του μάνατζερ-πατέρα του (υπεύθυνου για πολλά από τα δεινά του Wilson αφού απείχε έτη φωτός από τα να θεωρηθεί πρότυπο γονέα),να πλακώνεται με τον ξάδελφο του Mike Love κατά τη διάρκεια των ατέλειωτων ηχογραφήσεων του Pet Sounds και νομίζεις ότι βλέπεις ντοκιμαντέρ με αρχειακό υλικό και όχι ταινία.
Για τα τραγούδια και τη μουσική που ακούγονται στην ταινία, δεν χρειάζονται να πω πολλά.
Τα άπαντα σχεδόν των Beach Boys της περιόδου που εστιάζει το φιλμ, αλλά και πολλά της πρώτης τους εποχής - όταν έπαιζαν μουσική surf - με την οποία η ταινία σοφά ποιώντας, ξεμπερδεύει στο πρώτο τρίλεπτο.
Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη Bill Pohland, δεν είναι να παρουσιάσει μια τυπική βιογραφία, παρακολουθώντας τη ζωή του διάσημου ήρωα του από την αρχή της ζωής του μέχρι τα βαθιά γεράματα όπως γίνεται συνήθως σε ανάλογα φιλμ.
Αυτό που θέλει να δείξει είναι ένα πορτραίτο του χαρισματικού Wilson - πέρα από τις δημόσιες εμφανίσεις του, τις συναυλίες και την αποθέωση που γνώρισε από το κοινό - μέσω μερικών καθοριστικών σημείων της ζωής του, όχι απαραίτητα των πιο χαρούμενων.
Το κάνει δε με τόσο μεγάλη τρυφερότητα και αγάπη γι΄αυτόν, που δεν μπορείς παρά να επικροτήσεις το αποτέλεσμα.
Στους κινηματογράφους από 6 Αυγούστου.
Νίκος Παλάτος.
