Ντεμπούτο στη σκηνοθεσία για τον αστέρα των αμερικάνικων talk show Jon Stewart, το αποτέλεσμα όμως, παρά το πολύ ενδιαφέρον (βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα) θέμα, είναι μέτριο.
Ο Ιρανοκαναδός δημοσιογράφος Maziar Bahari (Gael Garcia Bernal, Casa de mi Padre) πηγαίνει στην Τεχεράνη το καλοκαίρι του 2009, προκειμένου να καλύψει τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, στις οποίες οι δύο βασικοί αντίπαλοι είναι ο σκληροπυρηνικός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ και ο πιο ήπιος ηγέτης της αντιπολίτευσης αλλά και εκλεκτός της Δύσης, Μουσαβί.
Ο Bahari ξεκινάει να στέλνει ρεπορτάζ στην αγγλική τηλεόραση, μπλέκοντας όμως έτσι με τις ιρανικές αρχές, όχι μόνο γιατί δείχνει στιγμιότυπα κρατικής καταστολής στους δρόμους της Τεχεράνης, αλλά και για τον αστείο λόγο ότι δίνει μια συνέντευξη στον Jason Jones (συνεργάτη του Stewart στην εκπομπή του The Daily Show) στην οποία υποδύεται ...τον Αμερικάνο κατάσκοπο.
Οι αρχές του Ιράν εξέλαβαν τη συνέντευξη αυτή ως πραγματική, θεωρώντας πως οι δυο τους συνομοτούν εναντίον της κυβέρνησης κι έτσι συλλαμβάνουν τον απεσταλμένο του Newsweek, Bahari και τον φυλακίζουν σε απομόνωση για συνολικά - όπως αποδείχθηκε - 118 ημέρες.
Οι μέθοδοι της ανάκρισης και οι ερωτήσεις που γίνονται στον Bahari αγγίζουν τα όρια του σουρεαλιστικού.
Φαίνεται πως πραγματικά οι Ιρανοί πιστεύουν πως ο δημοσιογράφος είναι κατάσκοπος (εξ΄αιτίας της συνέντευξης) και πως λίγο πολύ όλοι οι δημοσιογράφοι είναι το ίδιο, αφού αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σιωνιστικού σχεδίου προπαγάνδας.
Το υλικό μοιάζει τέλειο για μια μαύρη κωμωδία, εντελώς μάλιστα στο στοιχείο του Stewart αφού ουσιαστικά παίζουν δύο άνθρωποι από ένα σημείο και μετά [ο δημοσιογράφος και ο ανακριτής (ο Δανός ηθοποιός Kim Bodnia) όπως περίπου στο talk show του], όμως παραδόξως αυτό είναι και το λιγότερο ενδιαφέρον σημείο της ταινίας.
Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το φιλμ στην αρχή του, όταν ο Stewart αναμειγνύει αληθινές σκηνές από τις ταραχές εκείνης της εποχής στους δρόμους της Τεχεράνης, με την περιπλάνηση του Bahari στην πόλη και τη γνωριμία του με νεαρούς «ιντελεκτουέλ» υποστηρικτές της αντιπολίτευσης.
Μετά, όταν η δράση μεταφέρεται στους τέσσερις τοίχους της απομόνωσης, το ίδιο θαρρείς πως γίνεται και με την ταινία καθώς δεν καταφέρνει σχεδόν σε καμιά περίπτωση να σταθεί επάξια του θέματος της.
Παίρνουμε μια γεύση των απίθανων ανακριτικών μεθόδων, δεν γίνεται να μην αναρωτηθεί κανείς βλέποντας τον Ιρανό ανακριτή, μέχρι που φτάνει η ανθρώπινη βλακεία αλλά το όλο πράγμα γίνεται μονότονο.
Προσπαθεί ο Stewart μέσω φλασμπακ από τη παιδική ζωή του Bahari στην Τεχεράνη και με οράματα του πατέρα του να δώσει ένα μεγαλύτερο εύρος στο θέμα του, αυτό όμως δεν λειτουργεί πάντα έτσι.
Υπάρχει βέβαια μια καταπληκτική σκηνή όπου ακούγεται το Dance me to the end of love του Leonard Cohen με τον έγκλειστο Bahari να το χορεύει μέσα στη φυλακή.
Δεν είναι κακή ταινία - ιδιαίτερα για ντεμπούτο - το Rosewater, απλά θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη μιας και η ιστορία της έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Δεν γίνεται όμως να μην πω και δυο κουβέντες για τον γίγαντα Leonard Cohen.
O δίσκος του «I’m your man» κατάσχεται από το σπίτι του Bahari κατά την έφοδο της ιρανικής αστυνομίας αφού κρίνεται ...επικίνδυνος.
Φαίνεται μάλιστα πως ο μεγάλος Καναδός περνάει μια αιώνια δεύτερη νιότη, αφού στα 80 του πια, κυκλοφόρησε πέρσι ένα δίσκο διαμάντι, από τον οποίο με ιδιαίτερη ικανοποίηση είδα το το τραγούδι του Nevermind να ακούγεται στους τίτλους αρχής της δεύτερης σεζόν του True Detective.
Χωρίς ίσως την έγκριση της ιρανικής αστυνομίας , αλλά τι να γίνει...
Στους κινηματογράφους από 6 Αυγούστου.
Νίκος Παλάτος.
