Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του επικίνδυνη αποστολή, ο Ethan Hunt (Tom Cruise), αρχηγός της ομάδας IMF, επιστρέφει για πέμπτη φορά στη μεγάλη οθόνη.
Τίποτα όμως δεν προδίδει το διάστημα που έχει μεσολαβήσει.
Ο Tom Cruise είναι φαινόμενο πια κατά τη γνώμη μου για τον κινηματογράφο.
Τριάντα χρόνια είναι πρώτο όνομα στην πιάτσα και καταφέρνει όλο αυτόν τον καιρό να γυρίζει ταινίες κατά κανόνα από καλές, έως πολύ καλές.
Οι εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα μετριούνται στα (μισά) δάχτυλα του ενός χεριού.
Χώρια που έχει ανακαλύψει προφανώς το ελιξήριο της νεότητας και δείχνει να είναι αγέραστος.
Στα 53 του πλέον, κρεμιέται από αεροπλάνα, σκαρφαλώνει σε κτίρια, βουτάει σε ελεύθερη κατάδυση, οδηγάει μηχανές ...σκοτώνει έντομα, ξεβουλώνει νεροχύτες.
Τα κάνει όλα και συμφέρει δηλαδή, σε σημείο που δεν αποκλείεται στα διαλείμματα των γυρισμάτων να σκουπίζει το πάτωμα, να τρίβει τα πλακάκια και να σερβίρει το φαγητό.
Γιατί να τα κάνει άλλος και να κουράζεται;
Στη νέα του λοιπόν αυτή περιπέτεια η ομάδα των Επικίνδυνων Αποστολών διαλύεται από τον επικεφαλής της CIA (Alec Baldwin) αφού θεωρεί πως οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί κινούνται εντελώς εκτός πλαισίων (το «κοίτα ποιος μιλάει» από εδώ βγήκε).
Έτσι ο ενώ Hunt βρίσκεται στο κατόπι μιας ιδιαίτερα μοχθηρής οργάνωσης, αποτελούμενης από παροπλισμένους πράκτορες που αποκαλείται Συνδικάτο, έχει να αντιμετωπίσει και το κυνήγι των δικών του, κάτι που κάνει τη ζωή του ακόμα πιο δύσκολη.
Έχει βέβαια πάντα στο πλευρό του την γνώριμη ομάδα (από την προηγούμενη ταινία της σειράς Ghost Protocol) δηλαδή τους Simon Pegg, Jeremy Renner και Ving Rhames να επαναλαμβάνουν τους γνώριμους ρόλους τους, αλλά τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα για αυτούς αυτήν τη φορά (όχι δηλαδή ότι τις προηγούμενες δεν ήταν, λέμε τώρα).
Κι αυτό γιατί ο κακός της υπόθεσης ονόματι Solomon Lane (Sean Harris) παραδίδει μαθήματα διαπλοκής και μοχθηρίας φτιάχνοντας έναν χαρακτήρα τόσο κακιασμένο και γλοιώδη ταυτόχρονα, που όχι μόνο είναι ο καλύτερος κακός της σειράς των Επικίνδυνων Αποστολών, αλλά ανεβάζει πολύ τον πήχη για τους επόμενους.
Εκτός δε από αυτόν, ο αρχηγός των IMF έχει να αντιμετωπίσει και μια μυστηριώδη γυναίκα πράκτορα (Rebecca Ferguson) που ξεφυτρώνει παντού και πάντα, ευρισκόμενη συνεχώς ένα βήμα μπροστά του.
Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή η παρουσία της Ferguson, άξια συμπρωταγωνίστρια του Cruise, αφού είναι εξαιρετική στις σκηνές δράσης, δέρνει χωρίς έλεος και πυροβολεί ότι κινείται.
Η πράκτορας Ilsa Faust κάνει τη διαφορά σε σχέση με τις άλλες ταινίες της σειράς και μάλλον σηματοδοτεί την αρχή μια καλής καριέρας για την Ferguson.
Ο συνδυασμός φόνων-όπερας στην απίθανη σεκάνς της όπερας της Βιέννης μου έφερε στο μυαλό την αντίστοιχη στο φινάλε του τρίτου Νονού - στην όπερα του Παλέρμο εκείνη.
Ενορχηστρωμένη στην εντέλεια, είναι ίσως η κορυφαία σκηνή δράσης της σειράς με στοιχεία θρίλερ αλά Χίτσκοκ από τον “Άνθρωπο που γνώριζε πολλά” (εκεί που έχουν σημειώσει τη νότα στην παρτιτούρα).
Και δεν είναι μόνο αυτό.
Η ομάδα πιστή στις συνήθειες της κάνει ένα τουρ ανά τον κόσμο, με τη δράση να μεταφέρεται στο Μαρόκο με μια εντυπωσιακή καταδίωξη με μηχανές και στο Λονδίνο για το φινάλε, με μια έτσι κι έτσι όμως σκηνή που εμπλέκει τον πρωθυπουργό της Βρετανίας (εντάξει δεν είναι και όλα τέλεια).
Πιστός στις συνήθειες του που τον θέλει να αλλάζει σκηνοθέτη σε κάθε ταινία της σειράς, ο Cruise συνεργάζεται εδώ με τον γνώριμο του (από το καλό Jack Reacher προ τριετίας) Christopher McQuarrie ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο.
Το σενάριο είναι όμως το πιο αδύναμο κομμάτι του φιλμ.
Η προσπάθεια για μια κάπως πιο old school υπόθεση, με «καλούς» κατασκόπους, προδότες κατασκόπους, με ολίγη από πολιτική, δεν λειτουργεί πάντα έτσι όπως θα ήθελε ίσως ο συγγραφέας του κι αυτό γιατί καπελώνεται από τις extreme σκηνές δράσης οι οποίες παρελαύνουν σχεδόν ασταμάτητα μπροστά από τα μάτια μας.
Πταίσματα όμως είναι αυτά, γιατί το MI5 είναι ο ορισμός του σινεμά της διασκέδασης και αποκλείεται να αφήσει κάποιον απογοητευμένο.
Εσείς πώς το είδατε;
Νίκος Παλάτος.
