Πραγματική ιστορία, αλήθεια…
Βγαίνω για μπύρα. Χαλαρή μουσική.
Απότομα το γυρίζει σε ροκ και σιγά-σιγά το εναλλάσσει με ελαφριές «μεταλιές».
Πάνω που είμαι έτοιμος να κεράσω φάσκελα στον DJ που από το «τζαζίστικο» «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου» του Πλέσσα το γύρισε στους Led Zeppelin και μετά στους AC/DC, το αυτί μου πιάνει ένα υπέροχο, αλλά εντελώς αλλόκοτο ηλεκτρικό σολάρισμα που βγαίνει εκείνη την ώρα απ’ το ηχείο.
Αλλόκοτο, γιατί κάπου το έχω ξανακούσει, κάτι μου θυμίζει, αλλά μου βγάζει κάτι ξένο με την όλη φάση το κομμάτι, δεν ξέρω γιατί, το μυαλό κολλάει…
Ε λοιπόν, ήταν metal remix από τους τίτλους αρχής στους Ιππότες της Ασφάλτου (Pole Position)!
Θυμάστε; Εκείνο το καρτούν της ΕΤ2 που ήταν 2 αδέρφια, ένας ξανθός και μια μελαχρινή με φουλάρι, που οδηγούσαν 2 αμάξια που μιλάνε!
Ορίστε και οι ελληνικοί τίτλοι αρχής:
Δεν είναι φοβερό;
Μουσικά κομμάτια από «παιδικά» που βλέπαμε μικροί να ακούγονται τώρα σε μαγαζιά!
Και το κυριότερο: πρόκειται για κομμάτια που όντως είναι και όμορφα/επικά σαν άκουσμα αλλά και εύκολα εντυπώνονται στο μυαλό!
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το αφιέρωμα: οι καλύτερες μελωδίες από αγαπημένα animation που στιγμάτισαν τα παιδικά μας χρόνια (τουλάχιστον για όσους είναι 25+), με γερή τζούρα νοσταλγίας και μερικές πληροφορίες.
Σε πρώτη φάση βάζω animation που δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του ’80 και θα ακολουθήσει και άρθρο για αυτά του ’90.
Έτοιμοι;
HE-MAN (1983)
Επική ιαχή «ΗΕ-ΜΑΝ!» και ξεκινά το –κλασικό πλέον– μουσικό theme με ενορχήστρωση που σήμερα άνετα θα έπαιζε σε τίτλους εκπομπής με συνταγές για μπακαλιάρο.
Ωστόσο, μόνο για τα εμβληματικά αντρικά φωνητικά καθώς και τα σημεία που η μουσική γίνεται πιο δραματική, αξίζει μια θέση στη λίστα.
Συνθέτες είναι οι Shuki Levy και Haim Saban, με τον τελευταίο να έχει κάνει καριέρα ως μπασίστας στο Ισραήλ και μάνατζερ ροκ εβραϊκού συγκροτήματος!
Σημειωτέον, η εν λόγω σειρά είναι το πρώτο σήριαλ κινουμένων σχεδίων μετά την περίοδο ισχυρής λογοκρισίας τη δεκαετία του ’70, όπου ο μυώδης υπερήρωας-πρωταγωνιστής απεικονίζεται να δέρνει ανθρώπινους χαρακτήρες.
Βέβαια, ο He-Man εξακολουθεί να μοιάζει γελοίος με την κουπ Τασίας Χριστοδουλοπούλου και την στολή στρίπερ σε γκέι κλαμπ, αλλά this is 80’s!
* Στο ρόλο του ατρόμητου, ριψοκίνδυνου πρίγκιπα Άνταμ το team της ελληνικής απόδοσης επέλεξε σαν πιο κατάλληλη στεντόρεια και θαρραλέα φωνή τον… Βασιλάκη Καΐλα, ενώ σε επόμενη μεταγλώττιση, επειδή μάλλον ήθελε μια πιο αρρενωπή χροιά, διάλεξαν τον… «Αστυνόμο Θεοχάρη»!
Θεοί…
THUNDERCATS (1985)
Πρωινά ολόκληρα στημένος στο STAR για τις «Κεραυνόγατες», στα 90’s.
Γρήγορο μοντάζ στους τίτλους αρχής, animation που ζαλίζει με τους πρωταγωνιστές να σουλατσάρουν από μπροστά τρέχοντας, πηδώντας, ουρλιάζοντας, λες κι έχουν πιει τα ecstasy με το λάστιχο και άλλη μια ιαχή που έχει πυρώσει την πάντα παιδική καρδιά μας: “Thunder! Thunder! Thundercats! OOOOOO!”
Το εναρκτήριο μουσικό κομμάτι έχει tempo που θυμίζει τρέξιμο, ξεσηκωτικό, θριαμβευτικό αέρα ενώ για πρώτη φορά ακούγονται γυναικεία φωνητικά που εξυμνούν τους κεντρικούς ήρωες.
Βασικός δημιουργός του ο υποψήφιος για ΕΜΜΥ, Bernard Hoffer, που ξεκίνησε ως μέλος της επίσημης ορχήστρας του αμερικάνικου στρατού κι έπειτα έγινε γνωστός από τη δημιουργία πετυχημένων jingles (=τραγούδια γραμμένα αποκλειστικά για διαφημίσεις), ενώ στην εν λόγω σύνθεση συνέβαλλε και ο γνωστός από τη σειρά “Arrested Development” ηθοποιός James Lipton.
Η σειρά είχε σαν κύριο σεναριογράφο τον Leonard Starr, που είχε γράψει νωρίτερα ιστορίες για την Marvel, την DC και τον γαλλικό εκδοτικό κολοσσό Dargaud (από εκεί ξεκίνησαν Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Τεν Τεν).
Το εν λόγω καρτούν κατατάχθηκε στη θέση no. 49 από το IGN για τα «100 Καλύτερα Τηλεοπτικά Κινούμενα Σχέδια» το 2009.
THE REAL GHOSTBUSTERS (1986)
Από τις πρώτες περιπτώσεις κινουμένων σχεδίων που ακολουθούν την επιτυχία μιας ταινίας.
Οι τίτλοι αρχής κουβαλούν τον χαβαλέ και το κωμικά θριλερ-άτο στοιχείο του φιλμ του ’84, αν και με εξαίρεση την κοκκινομάλλα γραμματέα, το πράσινο τερατάκι και το γιγαντιαίο παχουλό άσπρο φάντασμα-ναύτη, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν πολυ-μοιάζουν με τους κινηματογραφικους ήρωες.
Πάντως, το στοιχείο που κλέβει την παράσταση είναι και θα είναι το τραγούδι, το οποίο δανείζεται η σειρά από την ταινία.
Ο Ray Parker Jr. τραγουδά τη κλασική funky pop επιτυχία η οποία έμεινε για 3 εβδομάδες στην κορυφή των αμερικάνικων charts το 1984, ενώ κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού εκείνης της χρονιάς, χάνοντας το βραβείο από “I Just Called to Say I Love You” του Stevie Wonder.
Ο ίδιος ο 61χρονος τραγουδιστής έχει αναφέρει πως τον προσέγγισαν λίγες μέρες πριν την έναρξη προώθησης της ταινίας για να γράψει το κομμάτι, αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα.
Μια μέρα, κατά τις 4.30 τα ξημερώματα, πέτυχε στην τηλεόραση του σπιτιού του κάνοντας ζάπινγκ ένα διαφημιστικό για μια τοπική εταιρεία καθαρισμού που προωθούσε υπηρεσία τηλεφωνικής ειδοποίησης.
Από εκείνο το διαφημιστικό εμπνεύστηκε τη φράση «who you gonna call».
Εγώ πάλι όταν βλέπω διαφημιστικά με τηλεφωνικές υπηρεσίες χλαπακιάζω μούσμουλα…
DRAGONBALL (1986)
Τι να πει κανείς για τη σειρά-ορόσημο των anime για πολλά παιδιά παγκοσμίως στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Ένα ιδιόμορφο (όχι τόσο) παιδικό έπος γεμάτο κέφι, φαρσοκωμωδία, συγκίνηση, δράση και πολλά-πολλά χρώματα με την ιδιαίτερη τεχνοτροπία και την οργιαστική φαντασία των manga να διαποτίζει κάθε σχέδιο που εμπνεύστηκε ο δημιουργός Ακίρα Τοριγιάμα.
Άλλωστε η σειρά των κόμικς στα οποία βασίστηκε το anime έχουν πουλήσει ως σήμερα περισσότερα από 230 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Η ελληνική μεταγλώττιση περιείχε αρκετά λάθη σε σχέση με το γιαπωνέζικο πρωτότυπο, γιατί βασίστηκε σε ευρωπαϊκά δικαιώματα, αλλά σχεδόν κάθε παιδί τη δεκαετία του ’90 είχε χαζέψει τουλάχιστον 3-4 επεισόδια της σειράς.
Λέγεται ότι αρκετά από τα ονόματα ηρώων της σειράς παραπέμπουν στη διατροφή των Ιαπώνων όπως πχ. Vegeta= vegetable δηλαδή λαχανικό, Goku (Kakarot)= καρότο, Broly= μπρόκολο κλπ.
«Πρέπει και μπορώ! Κι ως τον ουρανό! Θα σ’ αναζητήσω Dragonball!»
Έχει μείνει αυτή η μελωδία στο μυαλό.
Παλιά νόμιζα ότι το τραγουδούσε ο Δάκης.
Τελικά, το ερμηνεύει ο Πάνος Τσαπάρας (μαζί με την Άννα Μερκούρη), ένας σπουδαίος μουσικός-κειμενογράφος-παραγωγός με σπουδές Ανώτερων Θεωρητικών στη μουσική από το Εθνικό Ωδείο και συνεργασίες με Μίμη Πλέσσα και Μάνο Χατζηδάκη.
Έγραψε τους στίχους για το εν λόγω κομμάτι, ένα από τα σχεδόν 4.500 που έχει συνολικά μεταγλωττίσει στην καριέρα του, ενώ οι μουσικοί του δίσκοι με πρωταγωνιστές τα Στρουμφάκια έγιναν πλατινένιοι και χρυσοί.
Κάποτε, επίσης, μάθαινε μουσική στα παιδιά μέσω ημίωρης τηλεοπτικής εκπομπής (!) στην ΕΡΤ χρησιμοποιώντας κουκλοθέατρο.
Ναι, είχαμε κάποτε τέτοια τηλεόραση...
ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΓΕΡΑΚΙΑ – SILVERHAWKS (1986)
Ρε σεις τι κομματάρες γράφανε τότε για «παιδικά»;!
Φασολάδα πήγαινα στη γιαγιά μου να φάω και με το που άρχιζαν τα σολαρίσματα της ηλεκτρικής μου ‘βγαινε το φασόλι απ’ τα αυτιά τυλιγμένο με το σέλινο απ’ την κυρά Νίτσα που το ‘χε πάντα προσφορά.
Αλλά άμα μεγαλώνεις έτσι, λογικό είναι μετά να μην «ψήνεσαι» σήμερα ούτε με Μηδενιστή, ούτε με Ισορροπιστή, ούτε με Μετασχηματιστή…
Πέθαινα με τους τίτλους αρχής!
Αρχίζει να ανεβάζει στροφές ο ηλεκτρονικός ρυθμός, εμφανίζεται το ρομποτοειδές γεράκι, φωνάζει η φωνή ‘Tallyhaaaawk’, το γεράκι βγάζει κραυγή και μπαίνει το τραγούδι.
Μαγεία.
Κλασικό, δυνατό ροκ τύπου Guns N’ Roses με ένα ΘΡΥΛΙΚΟ σολάρισμα στη μέση που σε υποχρεώνει να πεταχτείς απ’ τον καναπέ και να σολάρεις στον αέρα.
Το ότι δε με πέτυχε η γιαγιά να ουρλιάζω πωρωμένος «ΓΚΑΝΓΚΑΝΓΚΑΝ!» τρίβοντας αόρατες χορδές στο αγγουράκι για σαλάτα είναι θαύμα.
Πάλι ο Hoffer βρίσκεται πίσω από τη μουσική και προσωπικά τον ευχαριστώ για το ότι έχει γράψει ένα από τα καλύτερα μουσικά themes για κινούμενα σχέδια στην ιστορία.
Και ναι, έχουν εξαιρετικά μεταλάδικο λογότυπο τα «Ασημένια Γεράκια»!
ΧΕΛΩΝΟΝΙΤΖΑΚΙΑ – TEENAGE MUTANT NINJA TURTLES (1987)
Από τα πιο χορευτικά και χαρακτηριστικά theme songs της δεκαετίας, με dance rock στυλ.
Οι στίχοι περιγράφουν με γλαφυρό αλλά συνοπτικό τρόπο τις περσόνες των 4 χελώνων νίντζα, που κουβαλούν ονόματα σπουδαίων καλλιτεχνών της Αναγέννησης, και αναφέρουν θεμελιώδη στοιχεία της κεντρικής πλοκής.
Πχ. “Splinter taught them to be ninja teens, Leonardo leads, Donatello does machines, Raphael is cool but crude, Michelangelo is a party dude”.
Δύο είναι οι συνθέτες του κομματιού, ο Dennis C. Brown (έγραψε μουσική για το “Two & a Ηalf men” και για το “Mike & Molly”) και ο Chuck Lorre, ο οποίος είναι συνδημιουργός του “The Big Bang Theory” και του “Two & a Ηalf men”.
Μάλιστα, ο τελευταίος έγραψε και τους στίχους του εναρκτήριου τραγουδιού στα «Χελωνονιτζάκια».
Ευτυχώς εμείς εδώ είδαμε σαν παιδάκια τους κανονικούς τίτλους αρχής, διότι στην Αγγλία τα Χελωνονιτζάκια έπεσαν θύμα… λογοκρισίας!
Επειδή η Θάτσερ που κυβερνούσε τότε την χώρα δε γούσταρε οτιδήποτε σχετικό με τους νίντζα, σβήστηκε (!) το όνομα “ninja” από τον τίτλο (αντικαταστάθηκε από τη λέξη “hero”) και η προβολή του όπλου νουντσάκου του Μικελάντζελο απαγορεύτηκε (!!!).
Ευτυχώς δηλαδή που η Θάτσερ δεν είχε πρόβλημα με την πίτσα, γιατί διαφορετικά τα Χελωνονιτζάκια σ’ όλα τα επεισόδια θα σαβούριαζαν φουρνιστή πουτίγκα Γιορκσάιρ με cottage pie…
ΠΑΠΙΟΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ- DUCKTALES (1987)
Ποπ, χαρούμενο και παιχνιδιάρικο κομμάτι (μου θυμίζει το που έχει γράψει ο Mark Mueller (συνέθεσε μεταξύ άλλων και μουσική για τη σειρά “Glee”) με τη φωνή του Jeff Pescetto, ερμηνευτή τραγουδιών σε ταινίες όπως το «Αγάπη μου, Συρρίκνωσα τα Παιδιά», «Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Προσωπική εκδίκηση» αλλά και στο παιχνίδι ξύλου «Tekken 5» (!).
Βέβαια, ο Dan Fletcher, αρθρογράφος στο περιοδικό ΤΙΜΕ, υποστηρίζει πως οι στίχοι του τραγουδιού ανά σημεία διαθέτουν πολύ πιο ενήλικα νοήματα, όπως πχ. το «life is like a hurricane in Duckburg» με το οποίο ξεκινά το τραγούδι.
Βασισμένη στο «παπιο-σύμπαν» που δημιούργησε ο σπουδαίος κομικάς της Disney, Carl Barks αυτή η σειρά αφηγείται κυρίως τις περιπέτειες του τσιγκούνη Σκρουτζ και των τριών γιών του Ντόναλντ, Χιούι Λιούι και Ντιούι, οι οποίοι τίθενται υπό την κηδεμονία του ζάμπλουτου θείου όσο ο γκαφατζής πάπιος υπηρετεί το ναυτικό.
Λέγεται πως η Disney επένδυσε πάρα πολλά λεφτά γι’ αυτή τη σειρά, ρισκάροντας τις επενδύσεις της στο σινεμά, λίγο πριν ξεκινήσει η αναγέννηση της εταιρίας στα κινούμενα σχέδια με τη “Μικρή Γοργόνα”, το 1989.
Τελικά δικαιώθηκε.
Η σειρά ήταν υποψήφια για ΕΜΜΥ το ’88 και το ’89 και κέρδισε το βραβείο για τα ηχητικά εφέ το 1990.
Το IGN της έδωσε τη θέση no. 18 στα «100 Καλύτερα Τηλεοπτικά Κιν. Σχέδια» το 2009.
* Τον περασμένο Φεβρουάριο ανακοινώθηκε το τηλεοπτικό remake της σειράς για το 2017.
SPIRAL ZONE (1987)
Ξεκινά με μια στριγκιά αντρική φωνή που φωνάζει στα αγγλικά: «Παραδώσου αλλιώς πλήρωσε τις συνέπειες!».
Ο άντρας που το λέει έχει πρόσωπο γεμάτο από κόκκινες λωρίδες κόκκινου δέρματος, που μοιάζει με ωμό, σφαγμένο κρέας.
Στρατιώτες με γκρίζα sci-fi στολή παρελαύνουν από την οθόνη, το tempo με την ηλεκτρική ανεβαίνει, ανδρικά μπάσα φωνητικά αντηχούν και ξαφνικά εμφανίζεται ένας στρατιώτης που καβαλά μια hi tech μηχανή κουβαλώντας ένα παιδάκι με γουρλωμένες κόγχες νεκροζωντανού και τις ίδιες λωρίδες πρησμένου κόκκινου δέρματος κάτω από τα μάτια… ανατριχίλα!
Κρίμα που δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία συντελεστών για το εκπληκτικό metal κομμάτι των τίτλων αρχής.
Σκέτη περιπέτεια τρόμου όταν είναι 5-6 ετών, κι όμως πάρα πολύ πωρωτική –μόνο για αγόρια, γιατί η δίδυμη αδερφή μου ήθελε πάντα να βλέπει “Μικρό μου Πόνυ”!
Διάβασα ότι την έπαιζε ο ΑΝΤ1 στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, αλλά εγώ την πρόλαβα από ένα τοπικό κανάλι των Σερρών.
Η υπόθεσή επικεντρώνεται στον αγώνα μιας επίλεκτης στρατιωτικής ομάδας να συλλάβει έναν παρανοϊκό επιστήμονα ο οποίος έχει εξαπολύσει στον κόσμο ένα βιολογικό ιό που μετατρέποντας σε ζόμπι την ανθρωπότητα.
Δεν είναι τυχαίο ότι συν-σεναριογράφος στη σειρά διατέλεσε τόσο ο Steve Perry (συγγραφέας βιβλίων για τις σειρές Alien, Star Wars, Conan αλλά και τις ιστορίες του Tom Clancy), όσο και ο J. Michael Straczynski που έγραψε το σενάριο ταινιών όπως “Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ” και “Τhor”, ενώ είναι δημιουργός της σειράς “Sense8” με παραγωγούς τα αδέρφια Wachowski.
Κατά τα άλλα, το εν λόγω καρτούν απολαμβάνει μια πρωτιά: είναι το πρώτο animation Αμερικανικής παραγωγής της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του ’80 που δείχνει ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση να συνεργάζονται για το κοινό καλό και μάλιστα σε αυτή την συμμαχία συμμετέχουν και ένας Δυτικογερμανός και ένας Ιάπωνας.
Βέβαια στους κακούς κεντρικό ρόλο κρατά ένας Άραβας, αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας…
* Δε θα ξεχάσω μια κυριολεκτικά προφητική στιγμή ενός επεισοδίου: ένας στρατιώτης των «καλών» παθαίνει μανία με ένα μηχάνημα-παιχνίδι που τον βάζει να πολεμά σ’ ένα εικονικό περιβάλλον, εμφανίζοντας μπροστά στα μάτια του ψηφιακό πεδίο μάχης.
Εκείνος παγιδεύεται αισθανόμενος πως βρίσκεται μέσα σ’ ένα ολόκληρο νέο κόσμο, αφού το εικονικό περιβάλλον τον «καταπίνει» ολόκληρο και στο παιχνίδι δεν χρησιμοποιεί κανένα εξάρτημα για να παίξει, παρά μόνο το σώμα του… γκουχ γκουχ γκουχ-εικονική πραγματικότητα-γκουχ γκουχ γκουχ!
Πωπω τσιγαρόβηχας με ‘πιασε….
Ο ΣΕΡΙΦΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ-SABER RIDER (1987)
“Σέιμπερ Ράιντεεεεεερ! Εντ δε Σταρ Σέριιιφς…ιν δε σκάι” και μετά χτυπιέται ένα μαστίγιο.
Είπαμε, ζούμε στη δεκαετία της ηλεκτρικής κιθάρας για τις παιδικές σειρές, οπότε ο “Saber Rider” δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Μόνο που εδώ ο συνθέτης Dale Schacker (ο οποίος έγραψε τη μουσική και για το “Voltron”, γνωστό και ως τον πρόγονο των “Power Rangers”) χρησιμοποιεί και λίγο ‘καουμπόικα’ στοιχεία, κάνα μαστίγιο εδώ κι εκεί, κανά ποδοβολητό φοράδας παρά πέρα, αλλά κατά τα άλλα η ροκιά, ροκιά, και η κιθάρα μια χαρά σολάρει κι εδώ.
Μάλιστα, το διπλό CD με τη μουσική της σειράς ακόμα κάνει πωλήσεις σε χώρες της Ευρώπης όπως η Γερμανία.
Αυτό το anime πάντως πλασαρίστηκε ως ένα space western και η αλήθεια είναι ότι και δράση είχε και αρκετά καλές μάχες.
Άλλωστε ο Peter Cullen (ναι, ο ίδιος ο Optimus!) που κάνει τον αφηγητή, είναι γνωστό πως προσπάθησε στη σειρά να διαβάσει το κείμενό του, κάνοντας μίμηση του θρύλου των αμερικάνικων γουέστερν John Wayne!
Αυτό ήταν λοιπόν το αφιέρωμα.
Άφησα έξω σίγουρα και περιπτώσεις που είτε δεν τις θυμόμουν είτε δεν τις ήξερα.
Οπότε είστε απόλυτα ελεύθεροι/ες να κάνετε και τις δικές σας προτάσεις!
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
1.jpg)
