Τα κοινωνικά δράματα βασισμένα σε ακραία γεγονότα, είναι σαφώς το είδος από όπου προέρχονται τα περισσότερα αριστουργήματα του σύγχρονου ιαπωνικού κινηματογράφου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Confessions.
Στα ίδια βήματα βαδίζει και το Rebirth (Yokame no semi), το οποίο επίσης βασίζεται σε βιβλίο, αυτή τη φορά στο ομώνυμο της Mitsuyo Kakuta, η οποία είναι πολυβραβευμένη στη χώρα της, με αρκετούς από τους τίτλους της να έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο.
Να αναφέρω επίσης πως το Rebirth κέρδισε πλειάδα βραβείων σε όλα τα εγχώρια φεστιβάλ, με αποκορύφωμα αυτά που διοργανώνει η Ιαπωνική Ακαδημία Κινηματογράφου, όπου της απονεμήθηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ 11, ανακηρύσσοντας την ουσιαστικά σε ταινία της χρονιάς.
Ας τη δούμε όμως αναλυτικά.
Αρχικά να σημειώσω πως η ταινία περιέχει συνεχόμενα flashback, γεγονός που κάνει την παρακολούθηση της αρκετά δύσκολη, τουλάχιστον στην αρχή, μιας και όσο εξελίσσεται η πλοκή, μεγαλώνουν σε διάρκεια, διευκολύνοντας το έργο του θεατή.
H Kiwako Nonomiya διατηρεί μία μακροχρόνια σχέση με τον ήδη παντρεμένο Takehiro Akiyama, ο οποίος, όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, της υπόσχεται συνεχώς πως θα αφήσει τη γυναίκα του για να μείνει μαζί της.
Κάποια στιγμή εκείνη μένει έγκυος και αυτός την πείθει να προχωρήσει σε έκτρωση, η οποία όμως της προκαλεί μόνιμη στειρότητα.
Λίγο αργότερα η γυναίκα του Takehiro, Etsuko, μαθαίνει για την παράλληλη σχέση του συζύγου της και για τα αποτελέσματα της έκτρωσης, γνώση που αρχίζει να χρησιμοποιεί ενάντια στην Kiwako, ώστε να τερματίσει τη σχέση με τον σύζυγο της, ενώ και η ίδια μένει έγκυος την ίδια περίπου περίοδο.
Η Kiwako, σαφώς επηρεασμένη από τις επιθέσεις εναντίον της, την στειρότητα της και τον τερματισμό της σχέσης της με τον Takehiro, προβαίνει σε μία εντελώς εκτός λογικής ενέργεια, απαγάγοντας τη νεογέννητη κόρη του ζευγαριού, Erina, την οποία μετονομάζει σε Kaoru.
Από κει και πέρα αρχίζει η οδύσσεια των δύο, μιας και η Kiwako, κυνηγημένη από την αστυνομία, χωρίς χρήματα και άλλη βοήθεια, και χωρίς να ξέρει τίποτα από μωρά, αρχίζει να περιφέρεται στους δρόμου του Τόκιο, καταλήγοντας τελικά σε μία οργάνωση που ονομάζεται House of Angel, η οποία αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες με παιδιά, που για τον έναν ή άλλο λόγο δεν έχουν σύζυγο.
Εκεί η μικρή Kaoru, περνά τα πρώτα χρόνια της ζωής της, αποκτώντας και την πρώτη της φίλη, Chigusa, μέχρι την κατάρρευση της οργάνωσης, δύο χρόνια περίπου αργότερα.
Ακόμα μια φορά κατατρεγμένη, η Kiwako καταφεύγει σε ένα νησί στην περιφέρεια Kagawa, ιδιαίτερη πατρίδα της Kumi Sawada, μίας φίλης της από την οργάνωση, όπου και βοηθούμενη από την οικογένεια της προαναφερθείσας, βρίσκει εργασία και καταφέρνει να αποκτήσει κάποιο μέτρο γαλήνης και ευτυχίας μαζί με την Kaoru.
Λίγα χρόνια αργότερα όμως, εξαιτίας της δημοσίευσης σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, μίας φωτογραφίας των δυο τους, η αστυνομία τις ανακαλύπτει, συλλαμβάνει την Kiwako και επιστρέφει την Kaoru, η οποία έχει φτάσει αισίως τα τέσσερα της χρόνια, στους γονείς της.
Εκείνη, μην έχοντας όμως γνωρίσει άλλη οικογένεια πέρα από την απαγωγέα της, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα της ζωή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Etsuko, γεγονός στο οποίο δεν μπορεί να αντεπεξέλθει κανένα από τα μέλη της οικογενείας, με αποτέλεσμα την σταδιακή απομάκρυνση της Erina από αυτήν.
Στο παρόν, σύμφωνα με τη χρονολογική σειρά της ταινίας, η Erina, μαθήτρια λυκείου πλέον, μένει μόνη της, δουλεύει σε ένα εστιατόριο και διατηρεί σχέση με έναν καθηγητή της από τον οποίο και μένει έγκυος, χωρίς εκείνος να θέλει να ασχοληθεί με το παιδί.
Μην έχοντας ουσιαστικά φίλους, αρχίζει επαφές με μία γυναίκα, η οποία φαίνεται να ενδιαφέρεται να γράψει ένα βιβλίο για την ιστορία της και που λίγο αργότερα αποδεικνύεται πως είναι η παλιά της φίλη Chigusa.
Μαζί τα δυο κορίτσια ξεκινούν ένα ταξίδι στο παρελθόν της Erina, το οποίο η ίδια φαίνεται να έχει λησμονήσει ολοκληρωτικά.
Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Izuru Narushima, ο οποίος μας παρουσιάζει μία άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά.
Αρχικά όπως προείπαμε, η ταινία απαρτίζεται από συνεχόμενα flashback, τα οποία ίσως φανούν κουραστικά σε κάποιους, προσωπικά όμως πιστεύω πως απλώς χρειάζεται προσηλωμένη παρακολούθηση.
Και αυτή η δυσκολία όμως περιορίζεται όσο εξελίσσεται το φιλμ.
Σίγουρα αποτέλεσε ρίσκο, η τόσο μεγάλη έκθεση στο φακό της μικρής Konomi Watanabe, κάτι που τελικά όμως του βγήκε, μιας και η απόδοση της μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον επαγγελματική.
Επίσης κατόρθωμα αποτελεί η παρουσίαση ενός χαρακτήρα, ο οποίος διαπράττει ένα έγκλημα, το οποίο θεωρείται καθολικά ως απεχθές, με τρόπο που κάνει την Kiwako να φαίνεται ως η πραγματικά τραγική φιγούρα της ιστορίας, κλέβοντας αυτόν τον ρόλο από τις Kaoru και Etsuko.
Τέλος, ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει σε τουλάχιστον δύο σκηνές, αυτήν με την ταυτόχρονη παρουσία των δύο γυναικών στο δικαστήριο, καθώς και αυτήν με τον αποχωρισμό της Kaoru από την Kiwako.
Πραγματικά συγκλονιστικές και οι δύο.
Όπως συνειδητοποιήτε από τα παραπάνω, η σκηνοθεσία είναι αριστουργηματική και αποτελεί το μεγάλο ατού του Rebirth.
Ως Kiwako, η Hiromi Nagasaku, η οποία δίνει μια εκπληκτική παράσταση σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο.
Μοιράζεται, μαζί με τον σκηνοθέτη, το κατόρθωμα της αποτύπωσης του χαρακτήρα της με τρόπο που κερδίζει την συμπάθεια και γενικότερα μπορούμε να πούμε, πως η παρουσία της είναι καταλυτική στις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας.
Δεν είναι τυχαίο πως απέσπασε βραβεία σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ιαπωνικά φεστιβάλ.
Ως έφηβη Erina, η Mao Inoue, η οποία έχει ανάλογη απόδοση με την Nagasaku, σε σαφώς όμως πιο εύκολο και πιο μικρό ρόλο, μιας και σε ένα μεγάλο μέρος του φιλμ, τον ρόλο της υποδύεται η μικρή Konomi Watanabe, κλέβοντας την παράσταση σε αρκετές σκηνές..
Επίσης αξιοσημείωτη η παρουσία των Eiko Koike ως Chigusa και Yoko Moriguchi ως Etsuko, οι οποίες συμπληρώνουν ένα από τα καλύτερα γυναικεία επιτελεία ηθοποιών που έχουμε δει ποτέ.
Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε, πως ο συνδυασμός σκηνοθεσίας, σεναρίου και απόδοσης του επιτελείου των ηθοποιών, έχει ως αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα δράματα των τελευταίων ετών, αν και όπως συνήθως, δεν πρόκειται για "εύκολη" ταινία.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
