Καθώς βρίσκομαι σε συνεχή αναζήτηση ταινιών από ασιατικές χώρες, οι οποίες δεν είναι γνωστές για τις παραγωγές τους, χάρηκα ιδιαιτέρως όταν έπεσα πάνω στο Yi Yi, το οποίο προέρχεται από την Ταϊβάν και μάλιστα σε έκδοση της Criterion.
Το γεγονός βέβαια ότι είχε βραβευθεί σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου των Καννών, με έκανε να αισθανθώ ελαφρώς αδαής, που δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα για την συγκεκριμένη ταινία, αλλά ευτυχώς για μένα το ξεπέρασα γρήγορα.
Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μία μεγαλοαστική οικογένεια της Taipei, τους Jian.
Ο μεσήλικας πατέρας, NJ, ταλανίζεται από μια σωρεία προβλημάτων.
Στην διάρκεια του γάμου του κουνιάδου του, A Di, ξανασυναντιέται με τον έρωτα των παιδικών του χρόνων, την Sherry, την οποία είχε εγκαταλείψει χωρίς προειδοποίηση, ενώ λίγο αργότερα η μητέρα του πέφτει σε κώμα και η γυναίκα του, περνώντας κρίση, φεύγει από το σπίτι και εγκαθίσταται σε κάποιο μοναστήρι.
Αλλά και στην δουλειά του, αντιμετωπίζει προβλήματα με τους συνεταίρους του, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν εντελώς την πορεία της εταιρείας τους, συνεργαζόμενοι με έναν Ιάπωνα κατασκευαστή βιντεοπαιχνιδιών, ενώ παράλληλα φαίνονται να μην εκτιμούν καθόλου την δικιά του παρουσία.
Τέλος, ο αδερφός του, του χρωστάει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αποτέλεσμα των συνεχών αποτυχημένων επενδύσεων του.
Η έφηβη κόρη, Ting Ting, μπλέκεται σε μία ερωτική περιπέτεια με το πρώην αγόρι της κοπέλας που μένει στην διπλανή πόρτα, με την οποία μάλιστα είναι πολύ καλές φίλες, γνωρίζοντας έτσι τον έρωτα από την κακή του πλευρά.
Τέλος, ο γιος Yang Yang, αντιμετωπίζει προβλήματα στο σχολείο με έναν δάσκαλο του αλλά και με τις συμμαθήτριες του, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Το πως εξελίσσονται όλα αυτά τα προβλήματα της οικογένειας θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας ο Edward Yang, του οποίου η δουλειά μπορεί να χαρακτηριστεί αριστοτεχνική, τόσο στην εξέλιξη της ιστορίας, όσο και στην ανάλυση των χαρακτήρων, αποτέλεσμα της οποίας είναι και η τόσο μεγάλη διάρκεια του Yi Yi (173 λεπτά).
Γίνεται συχνά φανερή στη διάρκεια του φιλμ, η διάθεση για φιλοσοφία του σκηνοθέτη, η οποία εκφράζεται κυρίως με τις απορίες του μικρού Yang Yang για τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Περνάει επίσης ένα σαφέστατο μήνυμα, πως όλοι πρέπει κάποιες στιγμές στη ζωή τους απλά να καθίσουν και να σκεφτούν, πράγμα που γίνεται φανερό από τα προβλήματα των χαρακτήρων και τον τρόπο με τον οποίο βρίσκουν λύση σε αυτά.
Εκπληκτική δουλειά γενικότερα.
Ως NJ, o Nien Je Wu, ο οποίος παίζει πάρα πολύ καλά, έχοντας έναν αρκετά δύσκολο ρόλο, μιας και χρειάζεται να δείξει μια πλειάδα ψυχικών καταστάσεων.
Είναι όμως άκρως πειστικός, ως στοργικός πατέρας, ως αγχωμένος και εκνευρισμένος επιχειρηματίας, ως αδερφός με κατανόηση, ως απολογητικός πρώην εραστής, ως θλιμμένος γιος και γενικά ότι του έχει ζητηθεί σε αυτήν την ταινία το έχει εκτελέσει με άψογο τρόπο.
Έχει συνεργαστεί αρκετές φορές με τον Yang, ως ηθοποιός αλλά και σεναριογράφος και η χημεία μεταξύ των δύο είναι φανερή, με άριστα αποτελέσματα.
Πολύ καλή παρουσία και των δύο παιδιών, της Kelly Lee ως Ting Ting και του Jonathan Chang ως Yang Yang, με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση σε όλες τις σκηνές που εμφανίζεται.
Πρόκειται για ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, αν και μπορώ να κατανοήσω πως σε κάποιους θα φανεί βαρετό σε σημεία, μιας και διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες και έχει αρκετά αργή εξέλιξη.
Να προσθέσω επίσης πως σε μερικά σημεία γίνεται ελαφρώς δυσνόητο, με τον τρόπο που εξελίσσεται χρονικά.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα φιλμ, το οποίο απαιτεί προσεκτική παρακολούθηση για να μπορέσει κάποιος να το απολαύσει.
Αναμφίβολα πάντως, μία από τις καλύτερες κοινωνικές ταινίες όλων των εποχών.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
