Το παιδί από την Δάφνη που έπαιζε μπάσκετ, βρέθηκε ξαφνικά να σπουδάζει ηθοποιός, να παίζει ρόλους και να παρακαλάει μέσα του να μην τελειώσουν ποτέ.
Ήταν πλασμένος γι’ αυτό.
Ακολούθησαν σπουδαίες παραστάσεις, ωραία έργα, ευφυείς σκηνοθέτες.
Τον είχα δει στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και τον ξεχώρισα.
Τον είδα στην ταινία «Το Γάλα» και με άφησε με το στόμα ανοιχτό.
Και μετά διάβασα ότι παίζει βασικό ρόλο στους «Βοργίες», την γνωστή Βρετανική τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Jeremy Irons.
Ύστερα βρέθηκε στην Αθήνα για την ταινία «Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου».
Ήθελα λοιπόν πάση θυσία να του μιλήσω.
- Γεια σου Προμηθέα μου, που σε πετυχαίνω;
Αυτή τη στιγμή είμαι στην Αθήνα, κάνω προετοιμασία για μια μεγάλου μήκους ταινία. Θα μείνω εδώ όλο το καλοκαίρι...
- Όταν διάβασα ότι είσαι στους «Βοργίες» χάρηκα πολύ, λες και ήσουν κολλητός μου. Θέλω οι ταλαντούχοι άνθρωποι να αναγνωρίζονται.
Πως πέρασες στα γυρίσματα;
Ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία... Βρέθηκα για πέντε μήνες στη Βουδαπέστη, να ζω μέσα σε ένα ξενοδοχείο παρέα με ηθοποιούς από όλο τον κόσμο. Κάθε τόσο ένα αμάξι με φιμέ τζάμια στα πίσω καθίσματα ερχόταν και με έπαιρνε –εγώ βέβαια ζητούσα να καθίσω μπροστά και έπιανα φιλίες με τους Ούγγρους οδηγούς, με πήγαιναν να κάνω ιππασία ή ξιφασκία ή στο στούντιο να δοκιμάσω κάποιο κοστούμι. Το γύρισμα το ίδιο, ήταν η μεγάλη εμπειρία. Να φτάνεις χαράματα σε ένα δάσος, καμιά ώρα έξω απ’ την πόλη, και παίρνοντας την τελευταία στροφή του δασικού δρόμου, να ξεδιπλώνονται μπροστά σου ατελείωτα ‘’πέτρινα’’ τείχη –Παιδιά τι είναι αυτό;! –Το κάστρο που θα πολιορκήσουμε σήμερα. – Α...
- Με τους διάσημους πρωταγωνιστές τα πήγες καλά, ή δεν είχατε σχέση;
Ο Jeremy Irons ξέρεις είναι πολύ φίλος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Δεν το ήξερα, αλλά όλοι στο εξωτερικό θαυμάζουν τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Με τους περισσότερους ηθοποιούς βγαίναμε συχνά τα βράδια, ο Jeremy Irons φυσικά δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Τον συνάντησα ελάχιστες φορές, γιατί σεναριακά ήμασταν σε αντίθετα στρατόπεδα. Η πρώτη συνάντηση ήταν μακράν η καλύτερη. Με το δίσκο στο χέρι έπαιρνα το «συσσίτιο» του γυρίσματος όταν βλέπω δίπλα μου ένα πολύ ψηλό κύριο με λευκά άμφια να κάνει ότι κι εγώ -Ο Ποντίφικας- σκέφτομαι και συνειδητοποιώ ποιος είναι. Φυσικά δεν του μίλησα εκείνη τη στιγμή. Όταν πραγματικά θαυμάζω έναν άνθρωπο μου είναι πολύ δύσκολο να του μιλήσω. Μην ανησυχείς όμως δεν θαυμάζω πολύ εύκολα.
- Πως και σου έδωσαν αυτό το ρόλο; Εσύ το προσπάθησες;
Είχαμε ήδη αποφασίσει με τη γυναίκα μου ότι θα φύγουμε για Λονδίνο, δεν είχα ψάξει ή κάνει τίποτα και με παίρνει τηλέφωνο η Jina Jay, μεγάλη casting director του Λονδίνου. Δυσκολεύτηκε να βρει λέει το τηλέφωνό μου γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε agents... Είχε δει “Το Γάλα” και το “Tungsten” και μου ζήτησε να κάνω ένα δοκιμαστικό για τον Neil Jordan. (!) Μου έστειλε δύο σκηνές, έστησε η Φαίδρα την κάμερα μες την κρεβατοκάμαρα γιατί είχε καλό φως και το γυρίσαμε.Ο σκηνοθέτης το είδε, του άρεσε και σε λίγες μέρες βρέθηκα εκεί να δοκιμάζω περούκες. Είναι πολύ δύσκολο να παίζεις σε μια ξένη γλώσσα. Εκεί χρειάζεται η προσπάθεια.
- Και από κει σου προέκυψε η Patricia Haismith και «Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» με τον Viggo Mortensen και την Kristen Dunst;
Το “Two Faces of January” προέκυψε και αυτό από την ίδια casting director, την ίδια περίπου χρονική περίοδο. Όταν μου είπαν ότι θα ήθελε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Hoss Amini, σεναριογράφος του “Drive”, να μιλήσει μαζί μου, μου έπεσε το τηλέφωνο απ’ τα χέρια. (Το «Drive» για μένα, μαζί με το “Shame” του Steve McQueen είναι δύο από τις καλύτερες μου ταινίες). Μιλήσαμε στο Skype, συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο πάρα πολύ, μου είπε πως μάλλον δεν είχε ρόλο για μένα αλλά θα ήθελε να γράψει κάτι μικρό μόνο και μόνο για να είμαι στην ταινία. Υπέροχος άνθρωπος με τρομερό σεβασμό για ηθοποιούς που δεν έχουν απαραίτητα αναγνωρισθεί από το Hollywood.
- Πως ήταν αυτή η συνεργασία, και τι σου έλεγαν για την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα;
Η συνεργασία με το Viggo Mortensen και τον Oscar Isaac ήταν πολύ ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Με την Kirsten Dunst δεν συναντηθήκαμε στα γυρίσματα αλλά αργότερα στο Λονδίνο για την προώθηση της ταινίας. Δεν θυμάμαι να στάθηκαν σε κουβέντα για την Ακρόπολη πέρα απ’ το να εκφράσουν το συνηθισμένο θαυμασμό που οι περισσότεροι ξένοι εκφράζουν για την τελειότητα και την ενέργεια του χώρου. Θα σου πω όμως τι είπε ο είπε ο Jeremy Irons για την Επίδαυρο. – Αν έχεις τη δυνατότητα να παίζεις σ’ αυτό το θέατρο, τότε τι στο διάολο κάνεις εδώ;!
- Τώρα τι κάνεις;
Νιντζούτσου. (γέλια) Αυτή την περίοδο κάνω εντατική προετοιμασία για το “The Republic” την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Τζέτζα. Είναι ένα πολύ φιλόδοξο project, μια ιστορία εκδίκησης σε μορφή action-thriller με αρκετό μαύρο χιούμορ, κάτι που νομίζω πως δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα.Ο χαρακτήρας μου είναι ένας χαλαρών ηθών φωτογράφος σκανδάλων, που αφού χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο αποφασίζει να εκδικηθεί τους υπεύθυνους. Στην πορεία του θα έρθει σε επαφή με μια πολύ διεφθαρμένη αλλά αληθινή πλευρά της Αθήνας και θα προσπαθήσει να φτάσει μέχρι την κορυφή. Είναι ένας πολύ σκοτεινός και λακωνικός χαρακτήρας, κάτι που αποζητούσα εδώ και καιρό σε έναν κινηματογραφικό ρόλο. Έχω πολλές απαιτητικές σωματικά σκηνές, για αυτό και το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει εκτός από πρόβες καθημερινή και πολύωρη προπόνηση στις πολεμικές τέχνες.
- Επόμενα βήματα;
Νιώθω πως διανύω μια έντονα μεταβατική περίοδο, στην οποία αποφεύγω να δεσμευτώ επαγγελματικά για το μέλλον. Έχω με δυσκολία αρνηθεί κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες θεατρικές προτάσεις μόνο και μόνο για να είμαι ελεύθερος να αποφασίσω αν θέλω να ξαναφύγω μετά το Republic. Ο κινηματογράφος ήταν πάντοτε το όνειρό μου και θέλω να είμαι διαθέσιμος σε νέα project.
- Τι σου λείπει περισσότερο;
Ζώντας στο Λονδίνο τα τελευταία δύο χρόνια το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο ήλιος της Ελλάδας. Ξέρω πως είναι κλισέ αλλά η κουβέρτα που είναι απλωμένη πάνω από την Αγγλία, δύσκολα παλεύεται. Θα έλεγα πως μου λείπει και η σκηνή, έχω μάθει να παίζω στο θέατρο καθημερινά, και η αδρεναλίνη της σκηνής είναι ξέρεις άκρως εθιστική.
- Τι έχεις κερδίσει από αυτά τα δύο χρόνια μακριά από την Ελλάδα;
Αλλαγή, είναι το πρώτο, που πάντα την επιθυμώ και όταν έχω τη δύναμη την αναζητώ. Το πιο σπουδαίο ίσως όμως είναι οι άνθρωποι που γνώρισα μέσα από τη συνεργασία μου με το London Film School. Οι μικρού μήκους ταινίες που έκανα με νέους σκηνοθέτες, τα όνειρα για πολυπολιτισμικές συνεργασίες που όλοι μαζί μοιραστήκαμε. Αν μπορούσα αυτό να το συνδυάσω με θεατρικές παραστάσεις από την Ελλάδα, και αν επιτέλους κάποιος βοηθήσει να μοιραζόμαστε τακτικά με τον υπόλοιπο κόσμο κάποιες παραστάσεις, νομίζω πως καλλιτεχνικά θα ήμουν κάτι παραπάνω από ευτυχής.
Νίκος Μουρατίδης.
1.jpg)
