Ο πιο διαβόητος μαφιόζος της Νότιας Βοστόνης Jimmy 'Whitey' Bulger συμμαχεί με τον παιδικό του φίλο και νυν πράκτορα του FBI, Connolly, θέλοντας να εξαρθρώσουν ένα μεγάλο μέρος του τοπικού οργανωμένου εγκλήματος, ο καθένας όμως για διαφορετικό σκοπό.
Η πραγματική ιστορία του Bulger (Johnny Depp, Into the Woods) είναι από μόνη της ένα πρώτης τάξεως σενάριο.
Μεγαλωμένος στις ιρλανδέζικες φτωχογειτονιές της Βοστώνης, έζησε από μικρός στους δρόμους και στο περιθώριο.
Στα 30 του ήταν ήδη κρατούμενος στο θρυλικό Αλκατράζ, ενώ μερικά χρόνια μετά αποφυλακίστηκε.
Η φήμη και η δύναμή του στον υπόκοσμο ολοένα κι αυξανόταν, μέχρι που δέχτηκε να γίνει πληροφοριοδότης του FBI και να το χρησιμοποιήσει, για να βγάλει από τη μέση την αντίπαλη ιταλική μαφία και να μείνει μόνος στο θρόνο του «βαρόνου».
Ο ίδιος είχε δικό του «καρφί» μέσα στο FBI (Joel Edgerton, Exodus: Gods and Kings) και ο αγαπημένος του αδερφός Mπίλλυ (Benedict Cumberbatch, The Imitation Game) ήταν εκλεγμένος γερουσιαστής!
Όταν μάλιστα η ιστορία αυτή πέφτει στα χέρια ενός από τους καλύτερους νέους σκηνοθέτες, που ακούει στο όνομα Scott Cooper (Crazy Heart) και σε ένα ισχυρό καστ [που το συμπληρώνουν και οι Kevin Bacon (Crazy Stupid Love), Peter Sarsgaard (Pawn Sacrifice) και Dakota Johnson (Need for Speed)], τότε οι αναμενόμενα αυξημένες προσδοκίες πιθανότατα συμπληρώνονται και δίνουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
Η σκηνοθετική γραμμή είναι ώριμη και απέριττη.
Δημιουργεί μία ατμόσφαιρα βγαλμένη από τη σκοτεινή «χρυσή» εποχή του αμερικανικού κινηματογράφου των 70’s, δίνει τον απαραίτητο χρόνο στους ηθοποιούς και στους ήρωές τους να αναπτυχθούν και -σοφά πράττοντας- δεν καταφεύγει σε εντυπωσιασμούς, ηχηρά σάουντρακ, βιντεοκλιπίστικη αισθητική κι ευκολίες.
Έτσι υπάρχει επίσης και η ανάλογη σοβαρότητα που σηκώνει το ίδιο το θέμα της ταινίας.
Τα ζητήματα που πραγματεύεται, οι συνέπειες των πραγματικών πράξεων και ο προβληματισμός πάνω σε βασικές αρχές της οποιασδήπτοε κοινωνίας και της ανθρώπινης φύσης, θα σκορπίζανε από μία «γκάι-ριτσική» φλυαρία, μία ανάλαφρη κομεντί προσέγγιση ή μία «ταραντινική» βίαιη χορογραφία.
Το τέμπο διατηρείται σταθερό, αλλά όχι μονότονο.
Κάτι στο οποίο βοηθούν και οι έξοχες ερμηνείες του καστ.
Ειδικότερα ο Depp επιστρέφει, μετά από πολλά χρόνια, στις καλές του και μάλιστα φτάνει πολύ παραπέρα, συνθέτοντας ίσως την κορυφαία στιγμή της καριέρας του.
Η μεταμόρφωσή του δεν είναι επιδερμική και απλώς «τεχνική», μα εσωτερική και στιβαρή.
Πολύ καλή δουλειά έχει κάνει βέβαια και ο Edgerton στο ρόλο του «λαίμαργου», διεφθαρμένου πράκτορα, αλλά και όλοι οι δεύτεροι και μικρότεροι ακόμη ρόλοι χαράζονται στη μνήμη του θεατή και γεμίζουν κάθε πλάνο.
Οι φυσικοί φωτισμοί, οι απλές συνθέσεις των κάδρων, οι ισορροπημένες κινήσεις της κάμερας και οι ώριμα επιλεγμένες τοποθετήσεις της εξυπηρετούν το σενάριο και αποδίδουν τα απαιτούμενα, χωρίς να καταφεύγουν σε φτήνιες και φιοριτούρες.
Το σενάριο είναι καλογραμμένο, με ρυθμό, σίγουρη δομή και διαλόγους που αποκαλύπτουν, υπαινίσσονται, ηλεκτρίζουν, ανατρέπουν και ανατρέπονται.
Τέλος, πρόκειται για μία ταινία που ξεφεύγει από τα τόσα «based on a true story» του σωρού που γυρίζονται και έχει να πει πολλά για τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω μας, για θέματα που μένουν πάντα –δυστυχώς- επίκαιρα.
* Εξαιρετικές οι έμμεσες αναφορές στο «Νονό»…
Γιώργος Κόνιαρης.
