Μετά από επιπλοκές σε μία επανδρωμένη αποστολή της NASA στον Άρη, το πλήρωμα επιστρέφει στη Γη αφήνοντας πίσω του τον αστροναύτη Mark Watney (Matt Damon) νομίζοντας τον …νεκρό.
Μόνος σε έναν ολόκληρο πλανήτη και με περιορισμένες προμήθειες, ο ήρωας καλείται, να αξιοποιήσει τα μέσα που έχει, τις επιστημονικές του γνώσεις και την εφευρετικότητά του, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει ή τουλάχιστον να παρατείνει για λίγο τη ζωή του.
Η μόνη λύση, για να επιστρέψει ζωντανός, είναι να καταφέρει να επικοινωνήσει με τη Γη ή να συναντηθεί με το επόμενο πλήρωμα που θα επισκεφθεί τον πλανήτη.
Το The Martian είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο ενός προγραμματιστή/μηχανικού λογισμικού ονόματι Andy Weir.
Κυκλοφόρησε το 2011 και το 2014 συμπεριελήφθη στη λίστα των best seller από τους New York Times.
Πρόκειται για ένα συνδυασμό Apollo 13 και Cast Away όπως έχει εύστοχα παρατηρηθεί κι από τη Wall Street Journal, χαρακτηριστικό που έχει περάσει βέβαια και στην κινηματογραφική του προσαρμογή.
Προς κακή τύχη της ταινίας, όμως, θυμίζει πολύ έντονα και τους δύο «προγόνους» της, χωρίς να διαθέτει τα σημαντικότερά τους προτερήματα.
Από τη μία μεριά, σίγουρα δεν έχει το αμείωτο σασπένς, την ατμόσφαιρα και το ντοκιμαντερίστικο ύφος του πρώτου (ναι μεν η «Διάσωση» είναι μυθοπλασία αλλά βασίζεται πολύ στις εμπεριστατωμένες επιστημονικές επεξηγήσεις και στην «αλήθεια») κι από την άλλη δε διέπεται από τη λιτή σκηνοθεσία, τις έξοχες ερμηνείες και εμπνευσμένες ελεγειακές σκηνές του δευτέρου.
O Ridley Scott βρίσκεται αρκετά μακριά από τις ένδοξες εποχές του Alien (1979) και του Blade Runner (1982), αλλά σίγουρα προκαλεί το ενδιαφέρον κάθε νέα του δημιουργία – πόσο μάλλον όταν έχει να κάνει με το αγαπημένο του…διάστημα.
Δυστυχώς παρ’ όλο το εξαιρετικό επιτελείο που έχει μαζί του [Pietro Scalia στο μοντάζ (δις βραβευμένος με Όσκαρ), ο Dariusz Wolski στη διεύθυνση φωτογραφίας και ένα αστεράτο καστ], ο «πύραυλός» του βγαίνει εκτός τροχιάς.
Σίγουρα το story είναι πολύ ενδιαφέρον, πολλές από τις εικόνες που συνθέτονται είναι συναρπαστικές, τα βασικά μηνύματα που περνάει η ταινία είναι σημαντικά και ευπρόσδεκτα και σου προκαλεί ποικίλα συναισθήματα, αλλά μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνεται και η ανία.
Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί - Matt Damon (Interstellar), Jessica Chastain (A Most Violent Man), Jeff Daniels (Dumb and Dumber To), Chiwetel Ejiofor (12 Years A Slave), Kristen Wiig (The Secret Life of Walter Mitty), και άλλοι - μένουν ανεκμετάλλευτοι καθώς καλούνται να υπηρετήσουν κάτι πολύ κατώτερο των δυνατοτήτων τους.
Η ταινία ξεκινά με υποσχέσεις περιπέτειας – θρίλερ, συνεχίζει σε δράμα-περιπέτεια επιβίωσης, καταλήγει σε προβλέψιμη ανάλαφρη κομεντί με λιγοστές δόσεις αγωνίας και ολοκληρώνεται ως success story με ολίγο μελό διδακτισμό.
Υπάρχουν πολλές στιγμές που κάνει «κοιλιά» ο ρυθμός και θα μπορούσε σίγουρα να είναι λίγο πιο σύντομη η συνολική διάρκεια, από τη στιγμή κιόλας που ‘ναι αρκετά χαλαρή η δραματουργία.
Οι συνεχείς επιστημονικές επεξηγήσεις και λεπτομέρειες είναι κουραστικές και γίνονται εκνευριστικές όταν απλουστεύονται/υπεραπλουστεύονται για να γίνουν καταληπτές από μας τους ανίδεους.
Πόσο μάλλον όταν το ύφος της ταινίας εκθειάζει συνεχώς τις θετικές επιστήμες και τη NASA (τη δεύτερη εμμέσως πλην σαφώς), κάνει συνεχώς αναφορές στην ποπ κουλτούρα και υιοθετεί ένα feel good ιλουστρασιόν περίβλημα και χαρακτήρα που θυμίζει τον κόσμο της διαφήμισης και του marketing.
Προσπαθεί να είναι συνεχώς politically-socially ορθή (βαθιά συντηρητική, βλ. τα αστειάκια με την “f*** word !!, όπως αποκαλείται) και να μεταδώσει θετικά μηνύματα – ενίοτε παιδαριώδη – που θυμίζουν παιδιάστικες/οικογενειακές ταινίες.
Παρ’ ότι είναι κατά σημεία αρκετά αστεία και κυρίως συμπαθής και μόνο η αίσθηση της «Διάσωσης», οι μόνοι θεατές που πραγματικά θα τη λατρέψουν είναι οι ήρωες του Βig Bang Theory και οι λάτρεις της ποπ κουλτούρας και των gadgets.
* Πόσο στα σοβαρά μπορείς να πάρεις μια ταινία που παρουσιάζει την προετοιμασία για την τελική μάχη του πρωταγωνιστή της, στην προσπάθειά του να επιβιώσει στο διάστημα (!!), με σεκάνς μοντάζ ντυμένη μουσικά με τους ABBA!
Στους κινηματογράφους από 1η Οκτωβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
