Σ' ένα δυστοπικό σύμπαν όπου επικρατεί ένας άτυπος πόλεμος μεταξύ Μόνων και Μοναχικών ανθρώπων, ένας άντρας θ' αναζητήσει το ταίρι του.
Αν δεν τα καταφέρει θα μεταμορφωθεί σε ζώο της επιλογής του ....εν προκειμένω σε αστακό!
Ο Ντέιβιντ (Colin Farrell, True Detective) είναι μόνος του και ζει μια μονότονη, ψυχρή ζωή με μόνη συντροφιά το σκύλο του.
Πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο, όπου μαζεύονται άνθρωποι σαν κι αυτόν προς αναζήτηση συντρόφου ...με κάθε κόστος. υπάρχουν απόλυτοι κανόνες που διέπουν τη διαμονή τους και βίαιες τιμωρίες για οποιονδήποτε τους παραβεί.
Κάθε τόσο διοργανώνονται εξορμήσεις κυνηγιού στο δάσος, όπου τα υποψήφια θηράματα είναι οι Μοναχικοί.
Ο ήρωας κάνει οτιδήποτε χρειαστεί, για να ζευγαρώσει.
Οι αυστηροί κανόνες και των δύο αγελών όμως, και ο παραλογισμός τους θα εξωθήσουν ακόμη και τον φαινομενικά απαθή ήρωα στα άκρα.
Όσο περισσότερο γνωρίζει την αγάπη, τόσο βαθύτερα στα άκρα θα φτάσει.
Ο "Αστακός" πλάθει ξανά το γνώριμο σύμπαν του Λάνθιμου.
Σαφείς συμβολισμοί, ακραία βία, δυστοπικοί κόσμοι με ακαθόριστο χωροχρονικό πλαίσιο, καταπιεσμένοι από βάρβαρους "άρχοντες" ήρωες, που περνούν κι εκείνοι στη βαρβαρότητα αποφασίζοντας να απελευθερωθούν μέσα από αιματηρούς αγώνες, δυσλειτουργικές σχέσεις πάσης φύσεως και συναισθηματικά ανάπηροι χαρακτήρες - τύποι, νατουραλιστικές σκηνές βίας και αυτοτραυματισμών, ζωώδεις σεξουαλικές συνευρέσεις, αργοί ρυθμοί, συμπυκνωμένα εύστοχα μηνύματα και εμπνεύσεις που κριτικάρουν εις βάθος και με προκλητικά άμεσο τρόπο, αλλά και ένα παράλογο σουρεαλιστικό χιούμορ.
Όλα, λοιπόν, όσα είδαμε και στον παγκοσμίου φήμης "Κυνόδοντα" επαναλαμβάνονται κι ελάχιστα αλλάζουν ή πηγαίνουν αισθητά παραπέρα.
Μόνο που στον "Αστακό" συναντάμε πολύ μεγαλύτερο budget και πρωτοκλασάτο καστ [Rachel Weisz (Youth), John C. Reilly (Guardians of the Galaxy), Ben Whishaw (The Zero Theorem), Lea Seydoux (La vie d'Adele)].
Η σκηνοθεσία κινείται ακριβώς στα ήδη γνωστά μονοπάτια του Λάνθιμου και επιπλέον παίρνει από τους ηθοποιούς του αυτό που θέλει και με το παραπάνω (ευρωπαϊκός φορμαλισμός με θεατρικές καταβολές), αλλά το δυνατό του σημείο είναι η δυναμική των πλάνων του, η σοφία του καδραρίσματός του και ορισμένες πραγματικά εύστοχες ιδέες - εκτελέσεις του σεναρίου και της σκηνοθεσίας.
Ο προβληματισμός του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στη βαθύτερη φύση του ανθρώπου και στις σκοτεινές της βέβαια πτυχές, στην αποξένωση και αποκτήνωση του σύγχρονου ανθρώπου φτάνει σε υψηλά επίπεδα και ευρύ φάσμα, χωρίς όμως να ειπωθεί κάτι πραγματικά καινούριο.
Η σκηνή του πρώτου "σαφάρι" στη ζούγκλα των σχέσεων των δύο φύλων είναι πραγματικά ανθολογίας.
Όπως και το φινάλε είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται.
Πρόκειται, όμως, και για τις δύο μόνο σκηνές όπου μπαίνει κι ένα διακριτικό λυρικό στοιχείο, δημιουργείται μία αντίθεση και ορισμένα συναισθήματα στο θεατή, πέραν της αηδίας, της αποστροφής, του φόβου ή του οίκτου στην καλύτερη περίπτωση.
Τελικά..."τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" και προκαλεί τόσο πόνο στον άνθρωπο οποιασδήποτε κοινωνίας ή κοινότητας;
Τρις βραβευμένο στο φεστιβάλ των Καννών.
Στους κινηματογράφους από 22 Οκτωβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
1.jpg)
