To 1974, o Γάλλος σχοινοβάτης Philippe Petit και οι συνεργοί του κάνουν τα πάντα για να εκπληρωθεί το μεγάλου του όνειρο: να περπατήσει ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους … επάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί.
Παρακολουθούμε την ιστορία του Petit (Joseph Gordon-Levitt, A Dame To Kill For) από τότε που ήταν μικρό παιδί και πρωτοείδε σχοινοβάτες στο τσίρκο, μέχρι την επίτευξη του μεγαλεπήβολου σχεδίου του.
Περνάμε μέσα από τις ατελείωτες ώρες αυτοδιδασκαλίας του, την εφηβεία του, τη συνάντηση με το μέντορά του Πάπα Ρούντι (Ben Kingsley, Night at the Museum: Secret of the Tomb), τη γνωριμία του με τη σύντροφό του (Charlotte Le Bon, The Hundred-Foot Journey) και όλες τις περιπετειώδεις προετοιμασίες τους για το grand numero στους Δίδυμους Πύργους.
Βασισμένη στο βιβλίο «To Reach the Clouds», που έγραψε ο ίδιος ο Petit, η ταινία λειτουργεί σαν ένα γλυκόπικρο (με λίγη περισσότερη ζαχαρένια διάθεση ομολογουμένως) παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που μας αφηγείται σε α’ πρόσωπο ο ήρωάς του αυτοπροσώπως.
Ο Robert Zemeckis (του Forrest Gump, του Cast Away και πιο πρόσφατα του Flight) όντας εξαιρετικός παραμυθάς κινεί τα νήματα της ιστορίας του επιδέξια (ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος) και δημιουργεί ένα απολαυστικό αποτέλεσμα.
Σίγουρα και η ιστορία από μόνη της έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πόσο μάλλον από τη στιγμή που ‘ναι απίθανα …αληθινή και αληθινά …απίστευτη.
Ο χειρισμός του υλικού του όμως, όπως και το αξιόλογο καστ ωθούν την ταινία ένα βήμα παραπέρα.
Αρκετές δόσεις καλόγουστου χιούμορ, μετρημένες εύκολες συγκινήσεις (όσον αφορά στους χαρακτήρες), γρήγορος και δεμένος ρυθμός, συνεπής στο γενικό ύφος φωτογραφία και με ορισμένα πανέμορφα πλάνα – στην τελευταία πράξη - από τον Dariusz Wolski (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street) και τέλος η αφηγηματική δεινότητα του Zemeckis είναι στοιχεία που σίγουρα θα κρατήσουν το θεατή και θα τον τέρψουν καθ’ όλη τη διάρκεια.
Υπάρχουν όμως και ελαττώματα που …τραντάζουν το συρματόσκοινο και χάνεται η ισορροπία.
Παρ’ ότι ο Gordon-Levitt έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και προετοιμασία (έμαθε σχεδόν άπταιστα γαλλικά κι εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο τον P. Petit στη σχοινοβασία), συνεχίζει να ξενίζει λίγο το γεγονός πως βλέπεις και ακούς έναν Αμερικανό ηθοποιό να υποδύεται το Γάλλο, που προσπαθεί να «υποδύεται» τον Αμερικανό (Όταν δείτε την ταινία θα καταλάβετε).
Ίσως θα ήταν ακόμη πιο αποτελεσματικό και λιγότερο «χτυπητό» στο θεατή, αν έπαιζε ένας πραγματικός Γάλλος που προσπαθεί να πείσει για Αμερικανός, στη Νέα Υόρκη.
Το σημαντικότερο μειονέκτημα δεν είναι βέβαια αυτό, αλλά η εξύμνηση των Δίδυμων Πύργων!
Σίγουρα η καταστροφή τους και η τραγική μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου, όπως και οι σκληρές εικόνες με τις οποίες έχουν συνδεθεί, προκαλούν ρίγη ανά την υφήλιο πόσο μάλλον στους Αμερικανούς.
Αλλά όταν λες την ιστορία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, που μάλιστα κατάφερε κάτι το μοναδικό και υπέροχο σε ομορφιά, είναι άτοπο, άκομψο και εκτός θέματος, όταν μετατοπίζεις – έστω και σε στιγμές - το κέντρο βάρους τη ιστορίας από εκείνον στους Δίδυμους Πύργους και στην «ομορφιά» τους και κλείνεις και με μία ειδυλλιακή «καρτ-ποσταλική» τους εικόνα(!).
Σημείωση: Εξαιρετικής ομορφιάς οι σκηνές όπου ο Petit βαδίζει πάνω στο σύρμα, αλλά και αυτά που εκφράζουν έμμεσα.
Συνθέτουν ένα μικρό κινηματογραφικό ποίημα.
Στους κινηματογράφους από 8 Οκτωβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
