Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται η πρόοδος που έχουν κάνει οι Κορεάτες τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις ταινίες μυστηρίου, όπου πραγματικά τα διαμάντια διαδέχονται το ένα το άλλο.
Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και συγκεκριμένα με μία ανεξιχνίαστη υπόθεση του 1991, για 5 παιδιά που εξαφανίστηκαν στα βουνά της Daegu.
Ας δούμε όμως το περιστατικό αναλυτικά.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Τα παιδιά αυτά, ηλικίας 9 έως 13, κατοικούσαν σε ένα χωριό, λίγο έξω από την πόλη και στις 26 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς κατευθύνθηκαν προς το βουνό Waryong, για να βρουν αυγά σαλαμάνδρας (το αρχικό όνομα της υπόθεσης, Salamander Boys δεν "βόλευε", ιδιαίτερα στην μεταφορά του στα αγγλικά, εξ ου και η μετατροπή του σε Frog Boys), ακολουθώντας ένα μονοπάτι που ξεκινάει πίσω από το σχολείο τους.
Όταν καθυστέρησαν αρκετές ώρες να γυρίσουν, οι γονείς τους ανησυχώντας, ειδοποίησαν την αστυνομία.
Οι αρχές όμως ήταν πεπεισμένες πως επρόκειτο για μια συνηθισμένη περίπτωση παιδιών που το σκάνε για λίγο και έπειτα από μια-δυο μέρες επιστρέφουν και έτσι δεν προέβησαν σε άμεσες έρευνες, παρά τις παρακλήσεις τους.
Μερικές μέρες αργότερα και μετά τις δημόσιες παρακλήσεις των γονέων, η υπόθεση είχε μετατραπεί σε εθνικό ζήτημα.
Ο πρόεδρος Roh Tae Woo έστειλε 300.000 αστυνομικούς να χτενίσουν την γύρω περιοχή, με τις έρευνες να μεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση.
Ελέγχθηκαν σταθμοί λεωφορείων και τρένων σε ολόκληρη την χώρα.
Εταιρείες, ομάδες και ιδιώτες δώρισαν 42 εκατομμύρια won (35000 δολάρια περίπου), ως αμοιβή για την εύρεση τους.
Τα παιδιά των τοπικών σχολείων οργάνωσαν μια καμπάνια (Find the frog children campaign) και οι φωτογραφίες των 5 τυπώθηκαν σε κουτιά από γάλα.
Πολλοί από τους γονείς, συντετριμμένοι, εγκατέλειψαν τις δουλειές τους, για να τα αναζητήσουν σε όλη τη χώρα.
Ένα χρόνο μετά προβλήθηκε η ταινία Frog Boys, με σκοπό να πείσει τα παιδιά να επιστρέψουν, μιας και πολλοί πίστευαν πως απλώς είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.
Μία ειδική ομάδα της αστυνομίας εργαζόταν αποκλειστικά στην υπόθεση ως το 2001, έχοντας ψάξει το βουνό πάνω από 500 φορές, χωρίς να μπορέσει να βρει ούτε μία ένδειξη.
Αναμενόμενα, οι θεωρίες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη.
Απαγωγή από εξωγήινους, από Βορειοκορεάτες, από επιστήμονες για μυστικά πειράματα, ενώ κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν πως οι γονείς σκότωσαν τα παιδιά τους και τα έθαψαν.
Στο ίδιο διάστημα, η ειδική ομάδα δέχθηκε πάνω από 550 λανθασμένες ειδοποιήσεις.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2002, ένας άνδρας που μάζευε βελανίδια στο βουνό, ανακάλυψε κομμάτια ρούχων και έτσι, 11 χρόνια μετά, τα πτώματα των παιδιών ήρθαν στο φως.
Τα σώματα τους ήταν συμπλεγμένα και έμοιαζαν σαν να πέθαναν αγκαλιασμένα, με αποτέλεσμα η αστυνομία να θεωρήσει πως πιθανότατα πέθαναν από το κρύο.
Η αλήθεια ήταν όμως πως βρίσκονταν μόλις 2 χιλιόμετρα από τα σπίτια τους και λογικά θα μπορούσαν να δουν τα φώτα της πόλης και να ακούσουν την κίνηση των αυτοκινήτων, για να έχουν απλώς χαθεί.
Αρχικά, οι αρχές υποστήριξαν πως δεν επρόκειτο για ανθρωποκτονία, παρά τα διάφορα ευρήματα που αποδείκνυαν το αντίθετο, μετά όμως από εκτενέστερες έρευνες οι θεωρίες για ατύχημα είχαν πλέον καταρρεύσει.
Κάλυκες από σφαίρες βρέθηκαν κοντά στα πτώματα, τα αγόρια ήταν δεμένα και έφεραν τραύματα στο κεφάλι από αιχμηρό αντικείμενο, το οποίο δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ.
Τα βρύα που βρέθηκαν στο κρανίο τους φανέρωναν πως κάποιος τα είχε θάψει βιαστικά και τελικά τα πτώματα ήρθαν στο φως επειδή το νερό της βροχής παρέσυρε το χώμα από το χαντάκι που βρίσκονταν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φήμες άρχισαν να φουντώνουν και πάλι, η έρευνα όμως είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα παιδιά είχαν θανατωθεί, κατά πάσα πιθανότητα από κάποιον ψυχοπαθή.
Το γεγονός πως τα είχε θάψει σε σημείο, όπου το έδαφος είναι αρκετά σκληρό, δείχνει πως το έγκλημα ήταν προμελετημένο κι ότι ο δράστης είχε χρόνο να φέρει εργαλεία από κάπου.
Παρά τις υποσχέσεις της αστυνομίας για λύση του εγκλήματος, το 2006 και σύμφωνα με το κορεάτικο δίκαιο ο φάκελος της υπόθεσης έπρεπε να κλείσει, μιας και ακόμα και αν ανακάλυπταν το δράστη, το έγκλημα του θα είχε παραγραφεί.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Το σενάριο της ταινίας μένει αρκετά κοντά στα γεγονότα, προσθέτοντας βέβαια και κάποια στοιχεία μυθοπλασίας.
Έτσι, το Children (A-i-deul... ο Κορεάτικος τίτλος) περιστρέφεται γύρω από τον Kang Ji Seung, έναν βραβευμένο ντοκιμαντερίστα, ο οποίος παίρνει δυσμενή μετάθεση από την Seul στην Daegu, όταν αποκαλύπτεται απάτη σε μία από τις δουλειές του.
Κατά τις πρώτες μέρες της εκεί παρουσίας του, συμβαίνει το περιστατικό με τα παιδιά που προαναφέραμε, οπότε και όλη η κοινωνία του τόπου ασχολείται με αυτό.
Ο ίδιος αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το θέμα, παρά τις αντιρρήσεις του διευθυντή του καναλιού.
Στη διάρκεια της έρευνας του γνωρίζεται με έναν καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της περιοχής, τον Hwang Woo Hyuk, ο οποίος έχει μία θεωρία για το τι συνέβη, την οποία ουσιαστικά όλοι φοβούνται να εκστομίσουν.
Συγκεκριμένα, παίρνοντας αφορμή από ένα περίεργο τηλεφώνημα που δέχονται οι γονείς του Jong Ho (ένα από τα εξαφανισμένα αγόρια) και την ακόμα πιο περίεργη αντίδραση τους, καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτοί είναι οι ένοχοι.
Μετά την επίσκεψη μάλιστα καθηγητή και σκηνοθέτη στο σπίτι των παραπάνω και ο Seung πείθεται πως πολύ πιθανόν η θεωρία να είναι αληθινή και λίγο αργότερα το ίδιο συμβαίνει και με τις αρχές.
Έτσι μερικές μέρες αργότερα, στο σπίτι του Jong Ho καταφθάνει ένα συνεργείο της αστυνομίας με εντολή να ερευνήσει το χώρο και ένα του τοπικού καναλιού, το οποίο κινηματογραφεί τα πάντα, υπό την ελπίδα μιας μεγάλης αποκάλυψης.
Το τι συμβαίνει από κει και πέρα θα σας αφήσω να το παρακολουθήσετε μόνοι σας.
ΑΝΑΛΥΣΗ
Η σκηνοθεσία του Kyu Maan Lee (συνυπογράφει και το σενάριο) είναι πάρα πολύ καλή, με αποκορύφωμα την απεικόνιση των γονέων του Jong Ho, αλλά και του Hwang Woo Hyuk, ο οποίος σε στιγμές μοιάζει πιο τραγική φιγούρα από όλες.
Τα συνεχόμενα flashback βοηθούν στην εξέλιξη της πλοκής και δεν κουράζουν, ενώ ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στον όλο χαρακτήρα της γιαγιάς.
Ίσως σε κάποια σημεία να υπερδραματοποιεί την κατάσταση, δεν πρέπει μα ξεχνάμε όμως πως μιλάμε για μια υπόθεση που συγκλόνισε όλη την χώρα.
Στο σενάριο από την άλλη μπορούμε να βρούμε αρκετά ψεγάδια, ιδιαίτερα από την στιγμή που αρχίζει να ξεφεύγει από τα πραγματικά γεγονότα και ουσιαστικά "ξεφεύγει" γενικότερα.
Δεν είναι ότι το τελευταίο κομμάτι του φιλμ απογοητεύει, απλά είναι αρκετά χειρότερο από το υπόλοιπο και σε κάποια σημεία φτάνει στα όρια της αμερικανιάς.
Δεν θεωρώ πάντως πως αρκεί για να χαλάσει την αρτιότητα του υπολοίπου, οπότε ο βαθμός της απόδοσης του Kyu Maan Lee είναι αρκετά μεγάλος.
Ως Kang Ji Seung, ο Yong Woo Park, τον οποίο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε συνεπή στο ρόλο του, μιας και δεν εντυπωσιάζει, αλλά ούτε απογοητεύει κατά τη διάρκεια του φιλμ.
Ουσιαστικά ο ρόλος του δεν είναι και τόσο απαιτητικός, με εξαίρεση ίσως το τελευταίο κομμάτι της ταινίας, για το οποίο όμως τα είπαμε και παραπάνω.
Θετικό πάντως το πρόσημο.
Ως Hwang Woo Hyuk, ο Seung Yong Ryoo (Masquerade), ο οποίος πραγματικά εντυπωσιάζει με την απόδοση του.
Είναι τόσο πειστική η αναπαράσταση του κατήγορου, που σταδιακά μετατρέπεται σε κατηγορούμενο, ώστε σε ορισμένα σημεία να δείχνει ακόμα πιο τραγικός και από τους γονείς των χαμένων παιδιών, στοιχείο που σαφώς και του πιστώνεται.
Αναμφίβολα από τα ατού του Children.
Το ίδιο καλές και οι ερμηνείες των γονιών του Jong Ho, τους οποίους υποδύονται οι Ji Ru Sung (πατέρας) και Yeo Jin Kim (μητέρα), αν και σε μικρότερους ρόλους.
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως το επιτελείο των ηθοποιών κάνει πολύ καλή δουλειά, ενώ και η σκηνοθεσία είναι άρτια σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Όπως προείπαμε, μοναδικό ψεγάδι της ταινίας είναι το τελευταίο κομμάτι, που υστερεί σε σχέση με την υπόλοιπη και είναι αυτό που στερεί ουσιαστικά από το Children, το χαρακτηρισμό του αριστουργήματος.
Θα σας κρατήσει πάντως αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ είναι και μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψετε μια ιστορία, που συγκλόνιζε μια ολόκληρη χώρα για πάνω από μία δεκαετία.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
