Έξι άντρες πάνω σε ένα πολυτελές γιοτ απολαμβάνουν τις διακοπές τους, μέχρι που ένας απ’ αυτούς θα προτείνει να παίξουν ένα ιδιόμορφο παιχνίδι σκληρού ανταγωνισμού.
Ό,τι κάνουν και ό,τι λένε θα τίθεται υπό αυστηρή παρακολούθηση και αξιολόγηση από όλους και μάλιστα σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας.
Ακόμη και τα πιο προσωπικά ζητήματα θα γίνουν αντικείμενα μέτρησης και συγκρίσεων.
Πρόσωπα και προσωπεία θα αναδειχθούν, καταστάσεις θα ξεφύγουν και τα πνεύματα θα οξυνθούν.
Ο νικητής θα φορέσει το δαχτυλίδι Σεβαλιέ…
Η θεμελιώδης ιδέα της καινούριας ταινίας της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη (Attenberg) είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, ξεκάθαρη και ιντριγκάρει τον υποψήφιο θεατή.
Η ανάπτυξή της και το τελικό αποτέλεσμα της υλοποίησής της όμως, δεν θα το έλεγα πως καταφέρνει να δέσει κάβο.
Ένα αξιόλογο και ετερόκλητο καστ (σημ: πολύ καλός ηθοποιός είναι ο Βαγγέλης Μουρίκης και από τους λίγους κινηματογραφικούς που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά πόσο άλλο Μουρίκη θα δούμε:!) δίνει πραγματικά σάρκα και οστά στους χαρακτήρες – αντιπροσωπευτικά σύμβολα του σεναρίου.
Αξιόλογες ερμηνείες από όλους, υπογραμμίζοντας κάθε πτυχή της ταινίας και των ρόλων τους, αλλά πόσα μπορούν κάνουν κι εκείνοι όταν καλούνται να υπηρετήσου εκείνη την τετριμμένη εκνευριστική φόρμα, που έχει γίνει must πια στο Greek Weird Wave των τελευταίων 6-7 ετών.
Ένας παλιομοδίτικος κραυγαλέος πλέον σουρεαλισμός από τις 60’s και 70’s εποχές του Luis Buñuel.
Στον Έλληνα ηθοποιό, στο ελληνικό κοινό και στις σύγχρονες απαιτήσεις δεν πιάνει τόπο, δεν μπορεί και δεν χρειάζεται άλλωστε να ανθίσει το «ιδιότυπο» χιούμορ που βλέπουμε στις ταινίες του Roy Andersson ή του Aki Kaurismäki.
Όσο κι αν επικαλείται η ελευθερία του παραλόγου και του γκροτέσκο και του σουρεάλ, οι διάλογοι στις περισσότερες περιπτώσεις ακούγονται τουλάχιστον αναληθοφανείς και αστείοι.
Όπως ακόμη χειρότερα ακούγεται ενοχλητική η φόρμα του αφύσικου και του επιτηδευμένου στην εκφορά του λόγου και στο παίξιμο των ηθοποιών.
Μετρημένοι στα δάχτυλα οι αισθητοί «κυματισμοί» της θέασης του «Σεβαλιέ», εικαστικά αδιάφορη παραμένει η κινηματογράφηση, σε πολλά σημεία βαρετό το όλο σύνολο και οι ρυθμοί «πλατσουρίζουν» στα ρηχά.
Ελάχιστες είναι οι αξιοσημείωτες ιδέες, ενώ αρκετές στιγμές της ταινίας είναι χοντροκομμένες και κραυγαλέες.
Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται με το τραγούδι του φινάλε...ή αλλιώς «μούσκεμα τα κάναμε»….
Στους κινηματογράφους από 26 Νοεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης.
