Για τον Park Chan Wook έχουν ειπωθεί πολλά, ενώ προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμίως.
Έχοντας όμως στο μυαλό μου το στυλ των υπόλοιπων ταινιών του, είχα πραγματικά απορία να δω πως θα το προσάρμοζε σε ένα ουσιαστικά ρομαντικό φιλμ.
Το αποτέλεσμα, αναμενόμενα, ξεφεύγει από ότι έχουμε δει στο είδος.
Η Cha Young Goon νοσηλεύεται σε ένα ψυχιατρείο επειδή πιστεύει πως είναι ρομπότ και κατά συνέπεια πως μπορεί να ζήσει παίρνοντας ενέργεια από μπαταρίες (βασικά τις γλύφει) και πως οποιαδήποτε κατανάλωση τροφής θα χαλάσει τα κυκλώματα της.
Επίσης, μιας και θεωρεί τον εαυτό της μηχανή πιστεύει πως μπορεί να επικοινωνήσει με άλλες μηχανές, γεγονός που την οδηγεί στο να μιλάει με τις ώρες, με τους αυτόματους πωλητές του ψυχιατρείου.
Σε μια τέτοια στιγμή την πετυχαίνει ο Park Il Sun, ο οποίος είναι ένας πρώην ηλεκτρολόγος που νοσηλεύεται επειδή πιστεύει πως μπορεί να κλέψει προσωπικότητες ανθρώπων.
Από κει και πέρα αρχίζει η προσπάθεια του να την κατακτήσει ενώ παράλληλα προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να την κάνει να φάει, ώστε να μην πεθάνει.
Τα υπόλοιπα, τα οποία περιλαμβάνουν το πως έφτασαν οι χαρακτήρες στο ψυχιατρείο καθώς και τους υπόλοιπους ασθενείς, θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης, όπως προείπαμε, ο Chan Wook Park, ο οποίος σκηνοθετεί μια ιστορία αγάπης που πραγματικά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, αποφεύγοντας ουσιαστικά όλα τα κλισέ του είδους.
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που χρησιμοποιεί το χιούμορ σε καταστάσεις που κάθε άλλο παρά κωμικές είναι, και γενικότερα ο τρόπος που ακροβατεί ανάμεσα στα δύο είδη είναι αριστοτεχνικός.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στους τρόπους που εφευρίσκει ο Park για να πείσει την Cha Young να φάει, τους οποίους θα χαρακτήριζα αξιολάτρευτα παρανοϊκούς.
Ως Cha Young Goon, η Su Jeong Lim, η οποία εντυπωσιάζει ως εύθραυστη, σχιζοφρενής κούκλα, τόσο με την ηθοποιία της όσο και με το γενικότερο παρουσιαστικό της.
Ως Park Il Sun, ο Rain, στο ντεμπούτο του στον κινηματογράφο.
Είναι κι αυτός αρκετά καλός, χωρίς να φτάνει όμως την απόδοση της προαναφερθείσας.
Ο ρόλος του βέβαια, είναι σαφώς λιγότερο απαιτητικός.
Κλείνοντας, να αναφέρω πως η ταινία μου άρεσε πολύ και χάρηκα που είδα τον σκηνοθέτη να ξεφεύγει από τα φιλμ που γυρίζει συνήθως και λαμβάνοντας υπόψιν πως η επόμενη ταινία του ήταν το Thirst, θεωρώ πως η εμπειρία του αυτή βοήθησε πολύ και τον ίδιο.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
