Το τρίτο στη σειρά blockbuster με θέμα τις σχέσεις Βόρειας και Νότιας Κορέας, που έσπασε το ρεκόρ προσέλευσης στους κινηματογράφους της χώρας, όντας μάλιστα το πρώτο φιλμ που προσέλκυσε πάνω από 10.000.000 θεατές εντός των συνόρων.
Με προϋπολογισμό $ 8.500.000 είχε κέρδη άνω των 30.000.000 στη χώρα, υπήρξε επιτυχία στην Ιαπωνία, με $ 4.500.000 κέρδη, ενώ βρήκε και μικρής διάρκεια διανομή στις ΗΠΑ, με κέρδη $ 300.000 περίπου.
Η διαφορά της με τις άλλες παραγωγές του είδους είναι πως βασίζεται σε αληθινό γεγονός, όσο κι αν αυτό μοιάζει βγαλμένο απ'την φαντασία.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στις 21 Ιανουαρίου 1968, 31 Βορειοκορεάτες κατάσκοποι πέρασαν κρυφά την αποστρατικοποιημένη ζώνη (DMZ) και έφτασαν κάποια μέτρα μακριά από την κατοικία του Προέδρου της Νότιας Κορέας Chung Hee Park.
Αποστολή τους κατά τα λεγόμενα ενός μέλους: "Να αποκεφαλίσουν τον Park".
Ήταν μεταμφιεσμένοι σε Νοτιοκορεάτες στρατιώτες, αλλά τα ρώσικα παλτά τους και τα αταίριαστα μαύρα αθλητικά παπούτσια που φορούσαν, τράβηξαν την προσοχή ενός αστυνομικού με αποτέλεσμα να συλληφθούν και λίγο αργότερα να εκτελεστούν.
Ο Πρόεδρος Park ήταν τόσο εξοργισμένος που διέταξε τη σύσταση μιας δικής του ομάδα 31 ατόμων, με σκοπό την δολοφονία του Προέδρου της Βόρειας Κορέας Sung Il Kim.
Οι άντρες που επιλέχτηκαν ήταν άκρως σκληροτράχηλοι και ανάμεσα τους υπήρχαν και κάποιοι θανατοποινίτες, σύμφωνα με μαρτυρίες πρώην φρουρών του στρατοπέδου.
Μετά την κατάταξη τους οι ταυτότητες τους διαγράφηκαν, αφήνοντας τις οικογένειες τους χωρίς στοιχεία για το τι τους συνέβη.
Τον Απρίλιο του 1968 στάλθηκαν στο μικρό, εγκαταλελειμμένο νησί Silmido, δυτικά της Σεούλ, με την ονομασία Μονάδα 684.
Μία από τις πρώτες τους ενέργειες μετά την άφιξη, ήταν να ανοίξουν έναν κινέζικο τάφο, να αλέσουν τα κόκαλα και να τα πιουν μαζί με λίγο νερό.
Οι εκπαιδευτές τους είπαν πως αυτό θα τους προστάτευε από αφροδίσια νοσήματα και θα τους σκληραγωγούσε.
Στη συνέχεια κάρφωσαν το κρανίο και δύο μηριαία οστά χιαστί σε μια ξύλινη σανίδα (όπως το έμβλημα της πειρατικής σημαίας) σηματοδοτώντας την είσοδο του στρατοπέδου.
Κάτω από τα οστά έγραψαν τις λέξεις: «Το δόγμα μας».
Εκπαιδεύονταν στην πτώση με αλεξίπτωτο, στις ανατινάξεις και στο χειρισμό όπλων, ενώ μάθαιναν να σκοτώνουν με τσεκούρι και να πετυχαίνουν τον εχθρό στο μάτι με μαχαίρι από απόσταση δέκα μέτρων.
Μάθαιναν να επιβιώνουν τρώγοντας μόνο φίδια και ποντίκια.
Πριν από κάθε άσκηση, υποχρεώνονταν να φωνάζουν: "Αν σε αιχμαλωτίσουν, ανατίναξε τον εαυτό σου".
Οι εκπαιδευτές-φρουροί έδερναν όποιον έμενε πίσω στις ασκήσεις.
Ένας εκπαιδευόμενος πέθανε κατά τη διάρκεια άσκησης αντοχής στο νερό, ένας άλλος πέφτοντας σε γκρεμό.
Οι φρουροί πήραν έναν αργοκίνητο και σχεδόν τον έπνιξαν στη θάλασσα, ενώ αργότερα τον έθαψαν στην άμμο μέχρι το λαιμό και τον άφησαν εκεί όλη νύχτα.
Ο πρώην εκπαιδευτής Jun Young Lee υπερασπίζεται την απάνθρωπη εκπαίδευση:
"Θα πήγαιναν στην Βόρεια Κορέα.
Έπρεπε να τους κάνουμε όσο πιο σκληρούς γινόταν."
Η εκπαίδευση θα κρατούσε τρεις μήνες, αλλά κράτησε περίπου τρία χρόνια, καθώς οι σχέσεις μεταξύ Βορρά και Νότου βελτιώνονταν.
Ο πρώην εκπαιδευτής Dong Su Yang θυμάται πως "οι άνδρες ήταν δυστυχισμένοι".
Το πρωί της 23ης Αυγούστου 1971 οι εκπαιδευόμενοι αντέδρασαν.
Ένας από αυτούς μπήκε στο γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου κρατώντας ένα καλάθι άπλυτα, πήρε έναν λοστό και τον κάρφωσε στο μέτωπο του διοικητή.
Η εξέγερση γρήγορα μετατράπηκε σε σφαγή, με 17 φρουρούς να πυροβολούνται ή να πνίγονται, προσπαθώντας να διαφύγουν από το νησί.
Ο Yang δέχτηκε μια σφαίρα στο λαιμό, αλλά επέζησε, μαζί με άλλους 5.
Οι 24 εξεγερμένοι έφτασαν στην ενδοχώρα της Νότιας Κορέας, κατέλαβαν ένα λεωφορείο και προσπάθησαν να φτάσουν στην προεδρική κατοικία.
Ο οδηγός του λεωφορείου αναφέρει πως οι άνδρες μιλούσαν για εκδίκηση ενάντια του προέδρου Park, σύμφωνα με τα ΜΜΕ.
Κινητοποιήθηκε ο στρατός και η αστυνομία και το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε στην περιφέρεια Dongjak, όπου έλαβε χώρα εκτεταμένη ανταλλαγή πυροβολισμών.
Οι εισβολείς, όντας περικυκλωμένοι, χωρίς ελπίδα διαφυγής, αυτοκτόνησαν με τις χειροβομβίδες τους.
Επέζησαν τέσσερις, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο από το στρατοδικείο και εκτελέστηκαν στις 10 Μαρτίου 1972.
Η κυβέρνηση απέκρυπτε όλες τις πληροφορίες της μονάδας 684 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Τα γεγονότα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 2003 μέσω της παρούσας ταινίας, αλλά η κυβέρνηση εξέδωσε επίσημη αναφορά για τα περιστατικά μόλις το 2006.
Το 2009, οι οικογένειες 21 μελών της μονάδας μήνυσαν την κυβέρνηση για 670 εκατομμύρια γουόν (480 χιλιάδες ευρώ περίπου).
Στις 19 Μαΐου 2010 το Περιφερειακό Δικαστήριο της Σεούλ εξέδωσε απόφαση με την οποία υποχρέωνε την κυβέρνηση να πληρώσει αποζημίωση 273 εκατομμυρίων γουόν (195 χιλιάδες ευρώ περίπου) στις οικογένειες.
Το δικαστήριο αποφάνθηκε πως "...οι πράκτορες του Silmido δεν είχαν πληροφόρηση για τους κινδύνους που εγκυμονούσε η εκπαίδευση τους, και πως η σκληρότητα της παραβίαζε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα τους".
Αναγνώρισε επίσης τον ψυχολογικό πόνο που προξένησε η κυβέρνηση, με το να μην αποκαλύπτει τους θανάτους των πρακτόρων στις οικογένειες τους ως το 2006.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
H ταινία μένει αρκετά κοντά στα γεγονότα, προσθέτοντας βέβαια και τις απαραίτητες πινελιές μυθοπλασίας, ώστε να γίνει το θέαμα πιο ψυχαγωγικό.
Στο πλαίσιο αυτό κινούνται οι χαρακτήρες του φιλμ προεξαρχόντων των παρακάτω:
Ο In Chan Kang είναι αποφασισμένος να ξεπλύνει την ντροπή που έχει προκαλέσει στην οικογένεια του η αυτομόληση του πατέρα του στη Βόρεια Κορέα και γίνεται σιγά σιγά αρχηγός της ομάδας.
Μεγάλος του ανταγωνιστής αναδεικνύεται ο Seung Pil Han, ενώ ο Won Hee είναι ο «γελωτοποιός» της ομάδας.
Από τους στρατιωτικούς της μονάδας ξεχωρίζουν ο διοικητής Jae Hyun Choi και οι λοχίες Jo και Park.
Το πρώτο μισό της ταινίας επικεντρώνεται στην εκπαίδευση των επίλεκτων, ενώ το δεύτερο στα γεγονότα που έλαβαν χώρα μετά την οργισμένη αντίδραση τους.
Τις λεπτομέρειες θα σας αφήσω να τις παρακολουθήσετε μόνοι σας.
ΑΝΑΛΥΣΗ
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Woo Suk Kang, ο οποίος είχε την τύχη να πέσει στα χέρια του μια ιστορία, που ήταν κινηματογραφική από μόνη της.
Ο ίδιος βέβαια έπρεπε να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες, αλλά ίσως αυτή να ήταν και η μοναδική δυσκολία του εγχειρήματος, μιας και ο μεγάλος προϋπολογισμός κάλυπτε όλα τα υπόλοιπα.
Βασικός του σκοπός, όσο αναφορά τους χαρακτήρες, είναι να καταδείξει, πως αν και μερικές φορές γίνονται συμπαθείς, ουσιαστικά πρόκειται για καθάρματα, είτε μιλάμε για τους εκπαιδευτές είτε για τους εκπαιδευόμενους.
Ενδεικτικό είναι το περιστατικό, όπου δύο εκ των εκπαιδευομένων δραπετεύουν από το στρατόπεδο και κατευθύνονται προς ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου βιάζουν μια νοσοκόμα.
Επίσης ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση των εννοιών θύτης και θύμα με τις ιδιότητες να αλλάζουν αρκετές φορές στην διάρκεια του φιλμ.
Βέβαια, μην περιμένετε το βάθος ψυχολογικού θρίλερ, το αντίθετο μάλιστα μιας και ουσιαστικά μιλάμε για περιπέτεια δράσης και δη blockbuster.
Οπότε, όπως γίνεται συνήθως σε παραγωγές του είδους, πρωταγωνιστής είναι η δράση και όλα περιστρέφονται γύρω της.
Σε αυτόν τον τομέα, ο σκηνοθέτης κάνει πραγματικά καλή δουλειά, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον για την συντριπτική πλειονότητα της ταινίας, με τις σκηνές της εκπαίδευσης, της εξέγερσης και του φινάλε να είναι εξαιρετικές.
Όπως συνήθως στα φιλμ του είδους, δε θα προβώ σε ιδιαίτερη ανάλυση για την παρουσία των πρωταγωνιστών, μιας και όπως προείπαμε, οι ρόλοι τους περιστρέφονται γύρω από την δράση.
Επιπλέον, επειδή έχουμε να κάνουμε με θεματολογία στρατού, όπου σκοπός είναι η αφομοίωση του ατόμου σε ένα σύνολο που εκτελεί διαταγές, είναι δύσκολο εκ προοιμίου για κάποιον χαρακτήρα να ξεχωρίσει.
Σχεδόν επιγραμματικά λοιπόν:
Ως In Chan Kang, ο Kyung Gu Sol, ο οποίος αποτελούσε την μόνη ελπίδα για βάθος κάποιο ρόλο, οπότε από την στιγμή που δεν τα καταφέρνει ούτε αυτός, κάπου εκεί εξαντλούνται και οι ελπίδες για τους υπόλοιπους.
Ως Seung Pil Han o Jae Yeong Jeong, ως Won Hee o Won Hie Lim.
Από τους στρατιωτικούς-εκπαιδευτές ξεχωρίζει κάπως ο Jeong Heon Lee, ως λοχίας Park, του οποίου ο ρόλος ακροβατεί έντονα ανάμεσα στο καλό και το κακό, ενώ διακατέχεται έντονα από το στοιχείο της υποκρισίας.
Απλώς με μεγαλύτερο βάθος από τους υπολοίπους.
Ως Jae Hyun Choi ο Sung Kee Ahn (Sector 7) και ως λοχίας Jo ο Jun Ho heo.
Μιας και μιλάμε για υπερπαραγωγή, γίνετε κατανοητό πως τεχνικά θα ήταν εκ προοιμίου εξαιρετική, έχοντας μάλιστα εξωτερικά γυρίσματα, πέρα από την Κορέα, σε Μάλτα και Νέα Ζηλανδία.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας είναι εντυπωσιακό, προεξαρχόντως των σκηνών που ανέφερα παραπάνω.
Συνοψίζοντας, μιας και μιλάμε για blockbuster περιπέτεια, μπορείτε λίγο πολύ να συνειδητοποιήσετε περί τίνος πρόκειται.
Ξεχωρίζει όμως από τις άλλες της κατηγορίας, γιατί πρόκειται για αληθινή ιστορία που έγινε ευρέως γνωστή για πρώτη φορά μέσω του φιλμ και για το έντονο στοιχείο του δράματος που την διακατέχει.
Κατά τα άλλα, άκρως ψυχαγωγική.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
