Ασιατική ταινία εποχής και πολεμικών τεχνών, αλλά όχι στο ύφος του Crouching Tiger, Hidden Dragon που έφερε το είδος στο πλατύ κοινό.
Στην Κινέζικη επαρχία του 9ου αιώνα, μια καλόγρια ντυμένη στα λευκά αναθέτει στην νεαρή προστατευόμενη της την αποστολή της.
Πρέπει να σκοτώσει έναν διερχόμενο ιππέα, ο οποίος όπως της λέει έχει δολοφονήσει τον αδελφό του.
Η αποστολή εκτελείται άμεσα και με επιτυχία, μετά από ενέδρα στο κοντινό δάσος και με μια μονάχα κίνηση του σπαθιού της.
Η επόμενη αποστολή της Nie Yinniang (η ηθοποιός και μοντέλο από την Ταιβάν ονόματι Shu Qi (Chinese Zodiac), που πιθανόν να τη θυμάστε και από το πρώτο Transporter) είναι κάπως πιο δύσκολη.
Πρέπει να σκοτώσει έναν ιδιαίτερα ισχυρό άντρα στο σπίτι του, κάτι που διστάζει να κάνει όταν φτάνοντας εκεί τον βρίσκει να παίζει με τα παιδιά του.
Τότε η καλόγρια, αρχίζοντας να έχει αμφιβολίες για την πίστη της προστατευόμενής της, την οποία έχει μεγαλώσει από την ηλικία των 10 ετών, της αναθέτει το σχεδόν ακατόρθωτο έτσι ώστε να δοκιμάσει την αφοσίωση της.
Η Yinniang λοιπόν οφείλει να επιστρέψει στην επαρχία Weibo, μια περιοχή την οποία εγκατέλειψε όταν ήταν μικρή.
Εκεί πρέπει να σκοτώσει τον ξάδελφο της και στρατιωτικό ηγέτη της περιοχής Tian [Chang Chen (The Grandmaster), o Luo του Crouching Toger, Hidden Dragon], ο οποίος όχι μόνο αμφισβητεί την δυναστεία των Tang που κυβερνά τη χώρα, αλλά είχε υπάρξει και μνηστήρας της.
Ακούγεται στρωτή και εύκολη ταινία, αλλά κάθε άλλο παρά έτσι είναι.
Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης Hou Hsiao- Hsien (o οποίος κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες για τη δουλειά του εδώ) ενδιαφέρεται περισσότερο για το εικαστικό της μέρος, παρά για το σενάριο της.
Η "εξορία" της Yinniang από την παιδική της ηλικία και η σχέση της με τον ξάδελφο της Tian, εξηγούνται μέσα από μια σειρά flashbacks τα οποία ελάχιστα διαφωτιστικά είναι.
To ίδιο μπερδεμένο είναι και το όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρον subplot, με ένα σκάνδαλο που κυοφορείται στην αυλή του Tian.
Το να ξεχωρίσεις δε ποιος είναι ποιος στην οικογένεια της Yinniang, μοιάζει με σταυρόλεξο για πολύ δυνατούς λύτες, αφού ειδικά οι γυναίκες με τα φορέματά τους και την αλαβάστρινη επιδερμίδα τους μοιάζουν να είναι όλες ίδιες.
Χώρια που κανείς δεν δείχνει να επικοινωνεί με τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά μόνο έμμεσα με βλέμματα και κινήσεις.
Επίσης ερωτήματα όπως ποια η φύση της σχέσης της με την καλόγρια, πως νοιώθει για την αποστολή της και άλλα τέτοια, περνάνε και δεν ακουμπάνε αφού χάνονται μέσα στο γενικό στιλιζάρισμα του φιλμ.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως η φωτογραφία, τα κουστούμια και τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο Hou Hsiao- Hsien (για τους φίλους ΗΗΗ), περασμένα συχνά μέσα από φίλτρα για να επιτύχει μια πιο ονειρική διάσταση της ιστορίας που διηγείται, θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό.
Σε ό,τι έχει να κάνει με αυτά τα θέματα, η ταινία παίρνει άριστα 10.
Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο αυτό είναι αρκετό.
Γιατί μπορεί να είναι σύνηθες σε ένα wuxia film να μην εξετάζεται η υπακοή του μαθητή στον δάσκαλο καθώς αυτή θεωρείται δεδομένη, αλλά να είναι και οι (εξαιρετικά χορογραφημένες πάντως) σκηνές μάχης ελάχιστες σε διάρκεια είναι κάτι που εγώ τουλάχιστον δεν εκτίμησα (αυτό και σαν προειδοποίηση σε όσους πιστέψουν ότι θα δουν μια ταινία δράσης, αφού περισσότερο σαν τέτοια πλασάρεται).
Και για χαρακτήρες φυσικά ούτε λόγος να γίνεται.
Απλά δεν υπάρχουν.
Αυτός όμως ήταν προφανώς και ο στόχος του σκηνοθέτη: να φτιάξει μια κάθε άλλο παρά τυπική ταινία πολεμικών τεχνών, χρησιμοποιώντας σαν πρόφαση ίσως την παράδοση των Κινέζικων Martial Arts, προκειμένου να μας βάλει μέσα σε ένα κόσμο γοητευτικού ονείρου.
Και αφού αυτό το πέτυχε σχεδόν άψογα, ξέχασε να ασχοληθεί με το σενάριο, το οποίο πιστεύω ζήτημα είναι αν γεμίζει μια σελίδα Α4.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πω ότι εμένα τουλάχιστον το όραμα του με συνεπήρε απόλυτα.
Στους κινηματογράφους από 31 Δεκεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
