Γαλλία, μέσα δεκαετίας ’70.
Η Vanessa (Angelina Jolie, Maleficent), μια πρώην χορεύτρια, και ο σύζυγός της Roland (Brad Pitt, Fury), ένας Αμερικανός συγγραφέας, μένουν σε ένα δωμάτιο σε ένα παραθαλάσσιο μέρος της Γαλλίας, με σκοπό να γράψει ο Roland το καινούργιο του βιβλίο.
Έχουν αρχίσει να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά όταν έρχεται και μένει δίπλα τους ένα ζευγάρι γάλλων [Melanie Laurent (Now You See Me) και Melvil Poupaud (The Broken)], έρχονται πιο κοντά, αφού περνάνε χρόνο μαζί κοιτώντας το νεαρό ζευγάρι από μια τρύπα που έχει ο τοίχος, ο καθένας για τον δικό του σκοπό.
Το By the Sea είναι ένα μελόδραμα σε σκηνοθεσία της Angelina Jolie.
Παρακολουθούμε ένα ζευγάρι σε κρίση, με τον άντρα να πίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ και την γυναίκα να πάσχει από κατάθλιψη και να παίρνει χάπια.
Ο Roland κάθε πρωί πηγαίνει στο τοπικό μπαρ για να γράψει το καινούργιο του βιβλίο και η Vanessa κάθεται όλη μέρα στο δωμάτιο, με μοναδική έξοδο τα ψώνια στο μπακάλικο.
Η Vanessa βρίσκει μια μικρή τρύπα στον τοίχο του δωματίου κι έτσι αρχίζει, κρυφά στην αρχή, να κρυφοκοιτάει το διπλανό νεαρό ζευγάρι.
Μέχρι που το ανακαλύπτει και ο Roland και, θέλοντας να περάσει χρόνο με την γυναίκα του, αρχίζουν να τους παρακολουθούν μαζί.
Καταλαβαίνουμε από την αρχή ότι κάτι τρέχει μεταξύ τους, ότι κάτι τους έχει απομακρύνει, χωρίς όμως να μας δίνεται ξεκάθαρη απάντηση στο τι είναι αυτό.
Η απάντηση δίνεται στο τέλος.
Η ταινία αγγίζει σημαντικά θέματα, αλλά δεν καταφέρνει να δώσει βάθος.
Ίσως γιατί είναι πολύ φλύαρη.
Ίσως γιατί είναι πολύ αργή.
Δεν σε παρασέρνει η ιστορία και δεν σε συγκινεί.
Το By the Sea δεν έχει σφυγμό και, σχεδόν ολόκληρη η ταινία, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τον θεατή.
Η διάρκεια είναι πολύ μεγάλη (122 λεπτά) και νιώθεις ότι είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Αρκετό ενδιαφέρον είχαν οι σκηνές με τον βαρκάρη.
Η Vanessa παρακολουθεί κάθε πρωί έναν άντρα να φεύγει στη θάλασσα με την βάρκα του και να επιστρέφει το απόγευμα.
Και υποθέτεις ότι αυτές οι σκηνές έχουν κάποιο νόημα, ότι ο βαρκάρης ή τουλάχιστον η ιστορία του, θα παίξει κάποιο ρόλο στην ταινία και την εξέλιξή της.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει.
Είναι κάτι που απλά βλέπει η ηρωίδα, χωρίς τελικά να έχει κάποιο νόημα.
Από την μέση και μετά η ταινία έχει περισσότερο νεύρο και ελάχιστα περισσότερη δράση, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να κερδίσει τον θεατή.
Η ταινία δεν ενθουσιάζει ούτε σκηνοθετικά.
Τα πλάνα είναι αρκετά στημένα, χωρίς φυσικότητα και φαίνονται βεβιασμένα, ότι έγιναν έτσι για να εντυπωσιαστεί ο θεατής.
Κάτι που δεν γίνεται.
Ένα παράδειγμα είναι μία σκηνή στην οποία η Angelina Jolie κάθεται στο κρεβάτι.
Κάθεται σα να την ζωγραφίζουν.
Ή και όλες οι σκηνές στις οποίες η Jolie είναι ξαπλωμένη στο μπαλκόνι.
Ενδιαφέρον, όμως, έχουν οι σκηνές με τα γρήγορα cut, που ο χαρακτήρας της Jolie θυμάται πράγματα από το παρελθόν.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, από την αρχή μέχρι και την μέση της ταινίας ήταν αρκετά άβολο να τους βλέπεις.
Από την μέση και μετά ήταν καλύτερα, εκτός κι αν ήταν επειδή το συνηθίζεις.
Για τον Brad Pitt ίσως να είναι από τις χειρότερες ερμηνευτικά ταινίες του, αν και είναι καλός ηθοποιός.
Δεν καταφέρνει να πείσει στον ρόλο του αλκοολικού συγγραφέα, αλλά στοργικού συζύγου.
Από την άλλη, ο ρόλος της Vanessa ταίριαζε αρκετά στην Angelina Jolie, η οποία ήταν απόμακρη και ψυχρή.
Το By the Sea είναι μια μέτρια ταινία, που θυμίζει παλιά εποχή.
Δεν μπορείς να βρεις κάποιον λόγο ύπαρξής της και θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.
Στους κινηματογράφους από 10 Δεκεμβρίου.
Χριστίνα Φακίνου
1.jpg)
