Κοινωνικοπολιτική σάτιρα της Ρωσίας του σήμερα, στην τρίτη ταινία του νεαρού σκηνοθέτη Yuri Bykov που έρχεται φορτωμένη με ένα σωρό βραβεία από τα διάφορα φεστιβάλ στα οποία συμμετείχε.
Νεαρός υδραυλικός ονόματι Dima (Artem Bystrov) σε πόλη της Ρωσίας που δεν ονομάζεται, λαμβάνει νυχτερινή κλήση να σπεύσει σε κτιριακό συγκρότημα (κάτι σαν τις δικές μας εργατικές πολυκατοικίες) για επείγουσα επισκευή των σωληνώσεων, σε κάτι που μοιάζει αρχικά με δουλειά ρουτίνας.
Φτάνοντας στο κτίριο, στο οποίο διαμένουν καμιά οχτακοσαριά άτομα σε συνθήκες όχι ακριβώς άψογες, αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ό,τι φανταζόταν.
Κάνοντας εξωτερικό έλεγχο του κτιρίου, βλέπει μια κάθετη ρωγμή στον τοίχο που ξεκινάει από χαμηλά και φτάνει μέχρι τον ένατο όροφο, κάτι που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια κατά την γνώμη του στην κατάρρευση του συγκροτήματος.
Αποφασίζει οπότε να ενημερώσει την διοικητική αρχή της πόλης, παρόλο που δεν είναι δική του αρμοδιότητα, για να προχωρήσει έτσι στην άμεση εκκένωση του κτιρίου.
Για καλή και κακή του τύχη ταυτόχρονα, αυτή βρίσκεται μαζεμένη σε νυχτερινό κέντρο της πόλης, όπου εορτάζει τα γενέθλια της κυρίας δημάρχου Nina Galaganova (Nataliya Surkova), σε μια βραδιά που η βότκα ρέει άφθονη.
Στο σουρεαλιστικό συμβούλιο λοιπόν που συγκαλείται αμέσως και επί τόπου, παρουσία του αρχηγού της αστυνομίας, της πυροσβεστικής κλπ εξεχόντων προσωπικοτήτων, αποκαλύπτεται ένα όργιο διαφθοράς σε ό,τι έχει να κάνει με τις πάσης φύσεως εργασίες συντήρησης της πόλης, το οποίο σε συνδυασμό με το αλκοόλ και τη μέθη της βραδιάς, αποτελούν παράγοντες που δεν είναι ακριβώς οι καλύτεροι σύμβουλοι για τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων.
Ο Bykov χειρίζεται πολύ καλά το σατιρικό κομμάτι της ιστορίας του με μερικές έξοχες κωμικοτραγικές σκηνές (κυρίως κατά τη διάρκεια του περίφημου συμβουλίου), ενώ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο κάστινγκ, αφού οι διοικητικοί εκπρόσωποι της πόλης είναι ένας κι ένας, με φάτσες που “γράφουν”.
Το ίδιο κάνει και με το αλληγορικό, αφού σε μια δεύτερη ανάγνωση η χλιδή του δημαρχιακού πάρτι αντιπροσωπεύει τον ολιγαρχικό πλούτο της Ρωσίας του σήμερα, που έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις απερίγραπτες συνθήκες διαβίωσης της μεγάλης μάζας, η οποία δυστυχώς για αυτήν εξαρτάται άμεσα από τις αποφάσεις της πρώτης (και η οποία όπως συνήθως συμβαίνει είναι για να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο).
Μέσα σε όλα αυτά ο σχεδόν αγαθός Dima στέκεται σαν φάρος ηθικής και ευθύνης, προσπαθώντας να γεφυρώσει το τεράστιο χάσμα των δύο κόσμων, σε μια προσπάθεια μάλλον εκ προοιμίου μάταιη.
Εκεί που τα χαλάει ο Bykov, είναι στο τελευταίο ημίωρο κομμάτι του φιλμ, που κάνει μια στροφή σε πιο «σοβαρές» καταστάσεις, που αφενός δεν συμβαδίζουν με τα προηγούμενα, αφετέρου μοιάζουν αναληθοφανή μιας και το σεναριακό γύρισμα έρχεται ξεκάρφωτο και προσωπικά δεν με έπεισε καθόλου.
Ακόμα κι έτσι όμως η ταινία είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα απεικόνιση της Ρωσίας της σύγχρονης εποχής (και όχι μόνο αυτής).
Στους κινηματογράφους από 17 Δεκεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
