Η Joy ήταν πάντα ένα κορίτσι που έχτιζε και επισκεύαζε τα πάντα εκτός από τη ζωή της.
Αποφασίζει μια μέρα να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να ορίσει τη μοίρα της, σε πείσμα των εμποδίων που της βάζει ο εχθρικός κόσμος που την περιβάλλει.
Οι γονείς της ευαίσθητης Joy (Jennifer Lawrence, The Hunger Games: Mockingjay - Part 2) είναι χωρισμένοι και απομονωμένοι στο μικρόκοσμό τους.
Η μητέρα της (Virginia Madsen, The Magic of Belle Isle) κρύβεται από τη ζωή στο κλουβί του δωματίου της, παρακολουθώντας ξαπλωμένη όλη μέρα ανόητες σαπουνόπερες.
Ο πατέρας της (Robert De Niro, The Intern) αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα στο συνεργείο του και προσωπικά προβλήματα, κάνοντας τηλεγνωριμίες με χήρες μετά τον πρόσφατο δεύτερο χωρισμό του.
Η Joy είναι χωρισμένη με δύο ανήλικα παιδιά και έχει τον πρώην σύζυγό της (Édgar Ramírez, Point Break) να μένει στο υπόγειο του σπιτιού της, όπου σύντομα εγκαθίσταται και ο πατέρας της.
Μόνη φωτεινή εξαίρεση στην καθημερινότητά της αποτελεί η καλόκαρδη γιαγιά της (Diane Ladd, η γιαγιά στο Christmas Vacation του 1989), η οποία μας αφηγείται την ιστορία της εγγονής της, που πάντα πίστευε πως θα καταφέρει πολλά και θα φτάσει στην κορυφή.
Έτσι σαν παραμύθι κυλάει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, με τη voice over αφήγηση να ενώνει τα απίστευτα κωμικοτραγικά που διαδραματίζονται εντός και εκτός οικογενειακής «εστίας».
Η νέα δημιουργία του David O. Russell (American Hustle, Silver Linings Playbook, The Fighter) ξεκινάει με ορμή και δημιουργική έμπνευση, συστήνοντάς μας το ιδιαίτερο σύμπαν της.
Πικρό χιούμορ, χαρακτήρες στα όρια μεταξύ δράματος/κωμωδίας/γκροτέσκου, κοφτό μοντάζ, γρήγοροι ρυθμοί, σαρκασμός, πνευματώδεις διάλογοι και ενδιαφέροντες πραγματικοί χαρακτήρες.
Η Joy γίνεται εύκολα συμπαθής και αναγνωρίσιμη και την ακολουθούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της.
Από τη στιγμή που αποφασίζει να πάει κόντρα στον ανδροκρατούμενο κόσμο και στην οικογένειά της, που συνεχώς της ζητάει και τίποτα δεν της δίνει, καταβάλει προσπάθειες να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο μέχρι να φτάσει στην ολοκλήρωση του success story και του γλυκόπικρου αμερικανικού ονείρου.
Ολόκληρο το καστ είναι δεμένο και εξαιρετικό στις ερμηνείες του - μέσα και οι Bradley Cooper (Burnt) και Isabella Rossellini - με τη χαρισματική πρωταγωνίστρια βέβαια να ξεχωρίζει για άλλη μία φορά.
Το σενάριο κατά βάθος είναι απλούστατο και χιλιοειπωμένο, χωρίς να παρουσιάζει κάτι καινούριο και συναρπαστικό.
Στην ικανότητα του σκηνοθέτη και στη «φύση» των ηρώων του έγκειται το ενδιαφέρον που δείχνει ο θεατής για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και η τέρψη που του προκαλείται.
Είναι πολλές οι στιγμές γέλιου και αρκετή η συγκίνηση που προσφέρονται σε ένα έργο που ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας, δράματος με στοιχεία μελό και κοινωνικής σάτιρας.
Από ένα σημείο και μετά όμως ο ρυθμός που κυλάει η ταινία χάνει το τέμπο του και αρχίζει να μπάζει νερά η υπόθεσή της και το ύφος της.
Κάτι που δεν μπορεί να διορθώσει, ούτε καν η έξτρα …απορροφητική εφεύρεση της Joy ….(όσοι τη δείτε θα καταλάβετε).
Υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης ταινίας κωμωδίας/μιούζικαλ και Α’ Γυναικείου Ρόλου σε κωμωδία/μιούζικαλ για τη Jennifer Lawrence).
Στους κινηματογράφους από 24 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Κόνιαρης
